Είμαι το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Τα αδέρφια μου είναι όλα αρκετά πιο μεγάλα από μένα. Πριν από χρόνια, ανακάλυψα ότι ο πατέρας μου έχει μεγάλο ιστορικό στη γυναικεία κακοποίηση (σεξουαλική και σωματική) και έκανε μάλιστα και φυλακή γι’ αυτό. Δεν είχα καταλάβει ποτέ τίποτα.
Σε μια οικογενειακή συγκέντρωση πριν από μερικά χρόνια, μία από τις μεγαλύτερες ξαδέρφες μου άρχισε να με ρωτάει διάφορα για τον πατέρα μου. Από τα λεγόμενά της κατάλαβα ότι ήταν ένα από τα θύματά του.
Το reunion πλέον έγινε εθνική επέτειος και κάθε χρόνο ίδια μέρα μαζεύεται όλο το σόι. Η ξαδέρφη μου, που ποτέ άλλοτε μέσα στο χρόνο δεν τη βλέπω, εξακολουθεί να με ρωτάει επίμονα. Πλέον, έχω πάψει να παρίσταμαι. Δεν αντέχω άλλες ερωτήσεις. Εξάλλου, δεν έχω να της πω κάτι. Μικρό παιδί ήμουν τότε και ακόμα μικρή είμαι και δεν ξέρω τίποτα. Σε μένα πάντως δεν συνέβη ποτέ το παραμικρό. Τί να της λέω κάθε φορά; Τα ίδια και τα ίδια; Οι ερωτήσεις της με φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση. Με ξεπερνάει όλο αυτό.
Έχετε καμία πρόταση πώς να το αντιμετωπίσω όλο αυτό; Πηγαίνω σε ψυχολόγο, αλλά δεν βλέπω να με βοηθάει καθόλου.
Μαργαρίτα