Γεια σας είμαι φανατική αναγνώστρια της στήλης και θέλω να διηγηθώ και εγώ την ιστορία μου μαζί σας. Με τον άνδρα μου, τον Σπύρο ήμασταν 5 χρόνια μαζί, ήταν ένας άνθρωπος πολύ καλός ,ευγενικός ,ειλικρινής και ΑΝΔΡΑΣ, με όλη τη σημασία της λέξης! Και μάλιστα πολύ όμορφος.. Περνούσαμε πολύ ωραία μαζί και δεν αργήσαμε να παντρευτούμε ώστε να ολοκληρώσουμε την ευτυχία μας. Ήταν πάντα πολύ ρομαντικός, ήξερε πώς να με κάνει να χαμογελάσω με μικρά πραγματάκια και δεν έχανε ευκαιρία να το κάνει. Ένιωθα πολύ τυχερή που τον είχα δίπλα μου.
Δούλευε σε μία εταιρία χρόνια και γενικά ήταν πολύ ικανοποιημένος με τη δουλειά του και με το αντικείμενο και με τα χρήματα που έβγαζε αλλά και με τους συνεργάτες του. Κι εγώ ιδιωτική υπάλληλος, ευχαριστημένη μεν με τη δουλειά μου ,αλλά δεν ήμουν και ενθουσιασμένη. Παιδιά δεν είχαμε ,όχι ότι το αποφεύγαμε ή ότι το επιδιώκαμε, απλά δεν είχε τύχει ακόμα. Όλα όμως κυλούσαν όμορφα και όπως θα έπρεπε στη σχέση μας. Ήταν ο άνδρας μου και ο καλύτερος μου φίλος ταυτόχρονα, παντού τα βρίσκαμε και οι τσακωμοί μας ήταν μηδαμινοί και όταν υπήρχαν ήταν γελοίοι.
Είχαμε τις παρέες μας και μαζευόμασταν και συχνά στο σπίτι μας όλοι μαζί. Οι πιο κοντινοί μας φίλοι, ήταν ο Γιάννης, ο κολλητός του και συνεργάτης του, και η Ελευθερία η κολλητή μου. Ο Γιάννης εξαιρετικό παιδί και απορούσα πώς γίνεται να είναι μόνος του τόσα χρόνια, με εφήμερες σχέσεις μόνο. Στις αρχές είχα προσπαθήσει μάλιστα να τους φέρω λίγο πιο κοντά με την Ελευθερία, όμως δεν είδα ενδιαφέρον ερωτικό από καμία πλευρά και παραιτήθηκα νωρίς.
Έρχεται λοιπόν η στιγμή, που ο Γιάννης αποφασίζει να φύγει στο εξωτερικό, όπου είχε μια πολύ καλή επαγγελματική πρόταση. Στεναχωρηθήκαμε που θα τον αποχωριζόμασταν ,όμως αφού οι συνθήκες ήταν πολύ ευνοϊκές για τον ίδιο (ενώ στην Ελλάδα τα πράγματα όλο και χειροτέρευαν) και ήταν αυτό που επιθυμούσε ,του δώσαμε τις ευχές μας και ευελπιστούσαμε να πάνε όλα καλά. Άλλωστε με την πρώτη ευκαιρία θα πηγαίναμε να τον επισκεφτούμε στο Λονδίνο..
Τους επόμενους δύο μήνες, ύστερα απ’ την αναχώρηση του Γιάννη, ο άνδρας μου τα είχε βάψει μαύρα, δεν έτρωγε ,δε μιλούσε και γενικά δεν είχε όρεξη για τίποτα . Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να τον κάνω να ξεχαστεί ,αυτός όμως τίποτα. Και να πω ότι ο Γιάννης δεν πήγαινε καλά.. το παιδί προσαρμόστηκε αμέσως και όλα πήγαιναν καλύτερα απ’ όσο περίμενε, και η δουλειά τέλεια και το σπίτι που βρήκε και κόσμο είχε γνωρίσει και όλα αυτά μέσα σε δύο μήνες.. Και ο Σπύρος μου, αντί να χαίρεται με την επιτυχία του φίλου του ,είχε πέσει σε κατάθλιψη.
Λίγο καιρό μετά, ενώ όλα κυλούσαν ομαλά και είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε και την απουσία του Γιάννη, ο Σπύρος μου ζήτησε να χωρίσουμε. Έτσι χωρίς εξηγήσεις, απλά δεν ένιωθε καλά και πίστευε ότι με το να χωρίσουμε στα καλά καθούμενα θα ήταν καλύτερα. Δε μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε και δυσκολευόμουν να κατανοήσω την γενικότερη συμπεριφορά του ,γιατί ήταν ένας άνθρωπος που πάντα έκανε διάλογο και πάντα θα τεκμηρίωνε όσα έλεγε. Και ξαφνικά ήθελε να χωρίσουμε χωρίς κάποια ουσιαστική αιτία.
Καταλήξαμε τελικά έπειτα από πολύ συζήτηση, στο να φύγει για λίγες μέρες να πάει στο Λονδίνο στον Γιάννη , να δει τον φίλο του , να ξεφύγει λίγο απ’ τη δουλειά και την καθημερινότητα και να γυρίσει πιο ήρεμος και με πιο καθαρό μυαλό (ελπίζοντας δηλαδή, να του έχει περάσει αυτό το ξαφνικό σύνδρομο χωρισμού). Ωστόσο, εννοείται ότι μίλησα με τον Γιάννη να του πω πως έχουν τα πράγματα και όπως το περίμενα, με καθησύχασε λέγοντας μου πως όταν γυρίσει ο Σπύρος ,θα είναι όλα όπως πριν. Τόσο καλό παιδί, πάντα ένιωθα πως μπορώ να τον εμπιστεύομαι.
Πήγα τον Σπύρο στο αεροδρόμιο λοιπόν, ο οποίος ήταν φορτωμένος με δύο τεράστιες βαλίτσες λες και θα έλειπε για κανα χρόνο, και τον αποχαιρέτησα πιστεύοντας ,όντως μέσα μου, πως όταν γυρίσει θα είναι και πάλι όλα καλά στη σχέση μας.
Οι μέρες περνούσαν, ο Σπύρος δεν επέστρεφε και η επικοινωνία μας ήταν ελάχιστη αφού δεν ήθελα να τον πιέσω, ήθελα να πάρει όσο χρόνο χρειαστεί για να ηρεμίσει και να γυρίσει πίσω όπως ήταν πάντα, όπως όταν τον γνώρισα. Το μόνο που έφτασε σπίτι ήταν ένα γράμμα του, στο οποίο μου έγραφε πως είχε σχέση με τον Γιάννη τα τελευταία δύο χρόνια ,πως θα μείνουν μαζί στο Λονδίνο και πως θα τον βοηθήσει να βρει και αυτός δουλειά εκεί. Ντρεπόταν όλον αυτό τον καιρό να μου το πει, πίστευε μάλιστα ότι δε θα κρατήσει και γι’ αυτό το κράταγε κρυφό, όμως δεν άντεχε άλλο να ζει μες στο ψέμα. Έλεγε πως είναι πολύ ερωτευμένος με τον Γιάννη και πως δεν μπορεί να το ελέγξει και πως παρόλα αυτά με αγαπάει πολύ και θα ήθελε να μαθαίνει νέα μου. Μου έγραφε να τον συγχωρήσω και πως δεν ήθελε να μου το κάνει ποτέ αυτό, όμως ήταν κάτι που τον ξεπερνούσε, ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις του.
Λίγες μέρες μετά πέρασε και ο δικηγόρος του για το διαζύγιο, το οποίο φυσικά και υπέγραψα. Φεύγοντας από δω τα είχε κανονίσει όλα και απλά με άφησε να πιστεύω πως θα γυρίσει και θα είναι όλα καλά. Το να σε κερατώσει ο άνδρας σου με μια γυναίκα –χοντρό- αλλά μπορεί και να το αντέξεις.. Το να σε κερατώνει όμως, δύο ολόκληρα χρόνια με τον κολλητό του ,που μπαινοβγαίνει καθημερινά μες το σπίτι σας και να σηκωθεί να φύγει για να ζήσει μαζί του, πώς να το αντέξεις;;; Συλλογίζομαι, πόσο χαζή μπορεί να είμαι για να μην καταλάβω τίποτα τόσο καιρό και πραγματικά όποιος τον ήξερε δεν θα μπορούσε να το πιστέψει ότι ο Σπύρος είναι ομοφυλόφιλος και πως ο γάμος μας ήταν καμουφλάζ.
Κανένας δε ξέρει την αλήθεια δεν έχω τη δύναμη να το ξεστομίσω πουθενά. Λόγια για να περιγράψω όσα ένιωσα και νιώθω μετά από αυτό, πιστεύω δεν υπάρχουν. Όλα είναι ρευστά σε αυτή τη ζωή και η ζωή σου όλη μπορεί να αλλάξει σε δευτερόλεπτα, με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Όσο καλά και αν νομίζεις ότι ξέρεις κάποιον, μπορεί στη πραγματικότητα να μην τον ξέρεις καθόλου. Εύχομαι ειλικρινά ,καμία γυναίκα να μην το ζήσει αυτό που πέρασα.
Πηγή: http://efisecrets.gr