Στέκομαι στο μπαλκόνι. Ο αέρας φυσάει μανιασμένα και κάνει πιο δυνατή τη φλόγα του τσιγάρου μου. Κοιτάζω το δρόμο και σκέφτομαι που ήμουν πέρσι και που είμαι φέτος.
Φέτος είμαι πιο δυνατή, πιο δημιουργική. Φέτος έχω κοντά μου περισσότερους φίλους από ποτέ, ανθρώπους που αγαπώ, το σπίτι μου ανοιχτό και πάνω απ’ όλα, το παιδί μου γερό.
Λείπει όμως κάτι βασικό.
Κάτι που δεν το πήρε ο άνεμος. Το πήρε ο διάολος.
Μεταμορφωμένος σε…«αγάπη»…
Γιατί καμιά φορά, πέφτει στο δρόμο σου αυτός ο ένας που σε κάνει να χάσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις: Την εμπιστοσύνη σου, στους ανθρώπους.
Ξέρεις τι είναι να μην πιστεύεις πια, ούτε τη μάνα που σε γέννησε;
Ξέρεις τι είναι να σε σταματάνε στο δρόμο άντρες να σε ρωτήσουν μια διεύθυνση κι εσύ να μην γυρίζεις ούτε να τους κοιτάξεις;
Ξέρεις τί είναι να έχουν κάτσει οι πουστιές του πάνω στο στήθος σου σαν Μώρα και να ‘ναι η ψυχή σου μόνιμα μουδιασμένη, σχεδόν ασάλευτη, χωρίς αίσθηση, χωρίς συναίσθημα;
Εσύ που πέρασες το ίδιο…ξέρεις.
Ξέρεις πως όταν το κουτί «άτομα που με πλήγωσαν» το γεμίζει ένας από μόνος του,
αυτός ο ένας που ψυχικά σε ισοπέδωσε περισσότερο από οτιδήποτε έχει περάσει από πάνω σου,
εκείνος που σε φλόμωσε με τα μεγαλύτερα ψέματα από όσα σου’ πε άνθρωπος ποτέ, σε λίγους μόνο μήνες,
που σ’ έκανε να χαλάσεις την υγεία, την ηρεμία και τον ύπνο σου, για να σ’ «ευχαριστήσει» για όσα έκανες για εκείνον
έχεις πια μάτια και στη πλάτη. Μήπως τη δεύτερη φορά προλάβεις το μαχαίρι.
Και κάπως έτσι, έγινα άνεμος χωρίς να το διαλέξω.
Εγώ που πάντα πίστευα στη καλή πλευρά των άλλων, στην «ειλικρίνειά» τους, στο λόγο της τιμής τους.
Ώσπου ήρθε αυτός ο ένας.
Που εγώ του έδινα το χέρι, κι εκείνος μου’ κλεβε τα δάχτυλα.
Φύσηξε κάθε εμπιστοσύνη μακριά μου και μ’ έκανε κι εμένα αέρα.
Σαν το βαμπίρ που σε δαγκώνει και σε κάνει όμοιό του.
«Θα δεις που σε λίγο καιρό θα το ξεχάσεις και θα εμπιστευτείς ξανά» μου λένε.
Μα δεν ξέρουν.
Τώρα μ’ αρέσει που είμαι αγέρας.
Γιατί το ρεύμα κάνει πια ΜΠΑΜ τη πόρτα μου στα μούτρα του, να μην ξαναπατήσει.
Γιατί αντί πια να πληγώνομαι, φεύγω πρίν πληγωθώ κι αντί να με φυσάνε, τους φυσάω.
Ο άνεμός σου, η ζωή μου!
Παυλίνα
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr