Η διάγνωση με επηρέασε με πολλούς τρόπους. Σίγουρα, η κοινωνικοποίηση και η δημιουργία φίλων ήταν δύσκολη. Έχω πρόβλημα στο να κατανοήσω τους ανθρώπους και αυτά που προσπαθούν να μου πουν. Μου είναι δύσκολο να καταλάβω ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι διαφορετικοί από εμένα και ότι πρέπει να τους γνωρίσω και να κατανοήσω τις συνθήκες, όταν προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί τους.
Για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν συναντούν κάποιον που γνωρίζουν από την παιδική τους ηλικία, λένε «Γεια, τι κάνεις;» Νομίζω πως αυτή η κατάσταση είναι δύσκολη για ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και, πιο πολύ, για τις νέες γυναίκες , επειδή έχουμε ακόμα πρόβλημα στο να βρούμε τη κατάλληλη απάντηση.
Συχνά, κλείνομαι στον εαυτό μου. Σκέφτομαι πράγματα εκτός θέματος και ονειροπολώ. Μπορώ να καταλάβω ένα μέρος μιας συνομιλίας, αλλά να χάσω το υπόλοιπο. Συχνά, δεν κατανοώ τα συμφραζόμενα ή χάνω το ενδιαφέρον μου για το θέμα.
Είναι δύσκολο για γυναίκες, όπως εγώ, να κατανοήσουμε τα ενδιαφέροντα των άλλων ανθρώπων, να συνδεθούμε μαζί τους και να έχουμε μία ουσιαστική επικοινωνία, κυρίως επειδή δεν έχουμε εξασκηθεί στην κοινωνικοποίηση. Μία από τις σημαντικότερες στιγμές για να κοινωνικοποιηθεί κανείς, είναι το γυμνάσιο, εποχή κατά την οποία τα κορίτσια με αυτισμό, δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικά. Προσωπικά-εκείνη την εποχή- περνούσα το χρόνο μου πιο πολύ βλέποντας τηλεόραση ή παίζοντας παιχνίδια στον υπολογιστή: Δεν ασχολούμουν ιδιαίτερα με τους άλλους, ούτε έκανα γυμναστική ή χορό.
Απέφευγα τις κοινωνικές εκδηλώσεις, επειδή μερικές φορές με έκαναν να αισθάνομαι μοναξιά, σαν να ήμουν μόνη μου. Δεν ήξερα πώς να συμπεριφερθώ, ήμουν ανασφαλής. Αναρωτιόμουν «Να κάνω ό, τι κάνουν οι άλλοι;». Τώρα που το σκέφτομαι, αν πήγαινα στις περισσότερες από αυτές τις εκδηλώσεις, ίσως να με βοηθούσε να κοινωνικοποιηθώ.
Πιστεύω ότι οι άντρες με αυτισμό μπορεί να έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες ή να αντιμετωπίζουν τη διάγνωσή τους διαφορετικά από τις γυναίκες, αλλά σπάνια το βλέπεις, γιατί οι άντρες εκφράζουν δυσκολότερα τα συναισθήματά τους.
Καθώς μπαίνω στην ενηλικίωση, θεωρώ ιδιαίτερα δύσκολο να κάνω μόνη μου πράγματα, όπως τις καθημερινές δουλειές. Παλεύω να θυμάμαι να φροντίζω τον εαυτό μου, κάνοντας μπάνιο, λούσιμο, βούρτσισμα δοντιών και άλλα παρόμοια. Είχα συνηθίσει τη βοήθεια των γονιών μου, έκαναν πράγματα αντί για μένα ή μου θύμιζαν τί πρέπει να κάνω. Η προετοιμασία για τη μέρα που ερχόταν, ψάχνοντας τι να φορέσω στο σχολείο ή στις συναντήσεις, τις δραστηριότητες ή ακόμα και τις εκδηλώσεις, ήταν σκέτη πρόκληση. Συχνά, δεν ήμουν σίγουρη, ποια ρούχα ήταν κατάλληλα, επαγγελματικά ή καθημερινά.
Οι γονείς μου πάντα με υποστήριζαν, αλλά υπήρχαν πράγματα, που μου ζητούσαν να κάνω ή να πω, που δεν καταλάβαινα πάντα. Μερικές φορές, ήθελα να κάνω πράγματα εκ του ασφαλούς και έλεγαν: «Όχι, πρέπει να το κάνεις έτσι». Τώρα πια, γνωρίζω καλά, ότι απλά προσπαθούσαν να με βοηθήσουν. Αλλά ακόμα και σήμερα, υπάρχουν στιγμές, που δεν νομίζω ότι οι γονείς μου με κατανοούσαν πραγματικά. Συχνά, ήταν δύσκολο να τους πω, τι περνάω.
Προσπαθώ να επικοινωνήσω με τους γονείς μου, όσο καλύτερα μπορώ, ειδικά τώρα που δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι. Ξέρω ότι είμαι ευπρόσδεκτη και εκείνοι πάντα διαθέσιμοι να μιλήσουμε.
Θα ήθελα να συνεχίσουν να με βοηθούν – ίσως με τον τραπεζικό μου λογαριασμό και με την κατανόηση του πώς ωριμάζω και γίνομαι μια νέα γυναίκα. Θέλω να ξέρουν ότι μπορούν να έρθουν όποτε θέλουν και ότι είναι πάντα ευπρόσδεκτοι. Η συμβουλή μου, στους γονείς των κοριτσιών με αυτισμό: Προσπαθήστε να βοηθήσετε την κόρη σας όσο καλύτερα μπορείτε, αλλά και να ενθαρρύνετε την ανεξαρτησία της. Αφήστε τη να πάρει τις δικές της αποφάσεις.
Αν έχω μια κακή μέρα, μου αρέσει να διαβάζω για γυναίκες που κάνουν καλό στον κόσμο. Μου αρέσει να βλέπω τί έχουν πετύχει. Παρόλο που ίσως φοβόντουσαν την αποτυχία παρά τη σκληρή δουλειά τους, δεν παραιτήθηκαν.
Με αυτόν τον τρόπο, θέλω να μιλήσω για τον αυτισμό, ώστε να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο και να τον ενημερώσω για τις επιπτώσεις του, στο άτομο και στα μέλη της οικογένειάς του.
Η μητέρα μου με εμπνέει μέσα από όλα όσα έχει κάνει για μένα. Όλη μου η οικογένεια υπήρξε πηγή συναισθηματικής υποστήριξης και ξέρω, ότι μπορώ να τους εμπιστευτώ. Και αυτό είναι πολύ βασικό.
Πηγή: spectrumnews.org