Ναι λοιπόν, είμαι παντρεμένη τρία χρόνια τώρα, και όχι, δεν έχω παιδιά.
Μήπως αυτό με κάνει κατώτερή σου;
Ξέρεις, πώς νιώθω, όταν ακούω κάποια να λέει, ότι είναι έγκυος;
Μήπως ξέρεις πως είναι αυτό το απαίσιο κενό συναίσθημα μέσα σου, όταν βλέπεις κάποια να χαϊδεύει τη φουσκωμένη της κοιλίτσα;
Εγώ ξέρω.
Και προτού αρχίσεις να σχολιάζεις περιπαικτικά και χωρίς νόημα την κατάστασή μου, αφιέρωσε μία στιγμή, για να καταλάβεις πραγματικά, πώς είναι να μην έχεις παιδιά και να στο υπενθυμίζουν συνεχώς.
Είναι σαν πισώπλατη μαχαιριά. Λες και το βάρος της άδειας σου κοιλιάς σε βαραίνει.
Δεν είναι, ότι δεν χαίρομαι για αυτές τις γυναίκες ή ότι ζηλεύω. Νιώθω όμως, τόσο άδεια, συντετριμμένη, μισή.
Και μέσα σε όλα αυτά, η ερωτική μου ζωή πάει από το κακό στο χειρότερο.
Ξαφνικά, ο μόνος λόγος, που κάνω σεξ, είναι, για να κάνω παιδί.
Μη με παρεξηγήσεις, ο άντρας μου και εγώ είμαστε τρελά ερωτευμένοι και νιώθω ευλογημένη, που τον έχω στη ζωή μου αυτές τις δύσκολες στιγμές. Μα πόσες ακόμα νύχτες χωρίς ύπνο και με πρησμένα από το κλάμα μάτια θα αντέξω να περάσω; Είναι σκληρό για μια γυναίκα, γιατί, ενώ ξέρει, ότι πρέπει να φανεί δυνατή και όλο αυτό κάποια στιγμή θα περάσει, νιώθει απίστευτη πίεση και συνεχώς «τεστάρεται».
Είμαι εσωστρεφής. Δεν είμαι από τους ανθρώπους, που θα το συζητήσουν με τους φίλους ή την οικογένειά τους. Είναι σαν ένα βάρος, που δε μπορώ να μοιραστώ με κανέναν άλλο, γιατί και οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα. Ξέρω, ότι ακούγεται χαζό, ότι η οικογένεια είναι πάντα εκεί στις δύσκολες στιγμές, αλλά ακόμα και τότε, το βρίσκω δύσκολο.
Και κάπως έτσι, το κρατάω όλο μέσα μου.
Εκτός αυτού, έχω να αντιμετωπίσω και την κοινωνική πίεση. Και το χειρότερο, την πίεση των πεθερικών μου.
Είναι φοβερό το ότι η πεθερά μου ως γυναίκα, ενώ θα έπρεπε να δείχνει μια στοιχειώδη ωριμότητα και κατανόηση στο πρόβλημά μου, δεν το κάνει. Τα λόγια της με πληγώνουν και με κάνουν να νιώθω αβοήθητη. Κάθε συζήτηση ή οικογενειακή συγκέντρωση, τελειώνει με την κλασική ερώτηση: «Πότε θα κάνετε παιδί;».
Καταλαβαίνω την ανάγκη της να παίξει με το εγγόνι της, αλλά πόσο δύσκολο είναι να έρθει στη θέση μου;
Έχω τόση ανάγκη να κρατήσω το μωρό μου στην αγκαλιά μου.
Δε βρίσκω λόγια να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Νιώθω άδεια. Και είναι οδυνηρό να μου το θυμίζουν συνέχεια.
Δεν υπάρχει χώρος για κατηγορίες, δεν φταίει κανείς, γιατί δεν το καταλαβαίνουν αυτό τα πεθερικά μου; Ή η κοινωνία;
Με όλη αυτή την ένταση, που υπάρχει σπίτι, αποφασίσαμε με τον άντρα μου να μετακομίσουμε. Το να ζήσουμε μακριά από τους γονείς του είχε τα υπέρ και τα κατά του, μπορέσαμε όμως, να επικεντρωθούμε σε εμάς, στα δικά μας προβλήματα και να δουλέψουμε σκληρά πάνω στο κοινό μας μέλλον.
Ξέρω, πολλοί πιστεύουν ότι είναι άδικο ή ανόητο για τον άντρα μου να υπομένει αυτή την κατάσταση. Δεν είναι όμως, έτσι. Έκανε το σωστό για το μελλοντικό του παιδί και αυτή η οικογένεια, κάποτε, θα τον ευχαριστεί.
Η μετακόμιση μας έφερε πιο κοντά απ’ ότι περίμενα.
Υπήρχαν φορές θυμάμαι, που και οι δύο γελάγαμε με την κατάστασή μας και δεν νομίζω, ότι μπορώ να τον ευχαριστήσω αρκετά για το ατρόμητο θάρρος του. Μου έδειξε, τί είναι αληθινή αγάπη: δεν άφησε, ούτε θα αφήσει το χέρι μου στις δύσκολες στιγμές. Οι συμβουλές του, η αισιοδοξία του για το μέλλον μας, όλα αυτά με βοήθησαν να φτάσω στο σήμερα.
Μία του μόνο λέξη είναι αρκετή για να με ηρεμήσει και να με συνεφέρει!
Λοιπόν ΟΧΙ. Το να μην έχω παιδιά δεν με κάνει κατώτερη από σένα.
Σε εσένα, που περνάς την ίδια διαδικασία: Μη νιώθεις κατώτερη. Ξέρω, είναι δύσκολο, αλλά να είσαι δυνατή. Είναι λογικό να ανησυχείς και να φοβάσαι. Βρες μια πρακτική λύση και διώξε μακριά τα προβλήματά σου. Δεν είσαι μόνη. Μην το ξεχνάς αυτό. Ποτέ.