Το πρόβλημα δεν είναι που τα πράγματά σου μπήκαν σε κούτες αλλά που πρώτα μπήκαν σε πολλά εισαγωγικά
Η «αγάπη» σου.
Το «νοιάξιμό» σου.
Το «ενδιαφέρον» σου.
Το κέρατό μου…ωχ! Κοίτα να δεις που αυτό δεν έχει εισαγωγικά. Γιατί άραγε;
Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατί ακόμη κι η «αμαρτία», έχει τα όριά της.
Είναι άλλο κλέβω τράπεζα κι άλλο εκκλησία.
Άλλο «χωρίζουμε γιατί θέλω να κάνω τη ζωή μου» και άλλο «είμαι με άλλη αλλά έρχομαι και σπίτι σου να σου τον ρίξω γιατί ποτέ δεν ξέρεις».
Όλα έχουν ένα μέτρο. Ακόμα και το χιλιόμετρο, στο χίλια σταματά.
Κι έρχεσαι τώρα να μου πεις…τι; Να γίνω εγώ η παρηγορήτρα σου; Το αποκούμπι σου; Ο μ@κας που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει; Για να το ξανακάνεις αύριο με τη λογική «έλα μωρέ όταν ξεκ@υλώσω με την άλλη, θα γυρίσω στο βόδι που με περιμένει»;
Έγινες κι εσύ σαν το παραμύθι με τον βοσκό και τα πρόβατα.
Φώναξες τόσα ψεύτικα «βοήθεια», που σταμάτησα να έρχομαι, ακόμα κι όταν σ’ έτρωγε ο λύκος.
Δέχτηκα να γίνω το τρίτο πρόσωπο. Η άλλη.
Όχι για να γίνεις το τρόπαιο που θα έτριβα στα μούτρα των «ανταγωνιστών» μου.
Όχι για να ταΐσω το υπερεγώ μου και να κομπάζω για τη νίκη μου.
Δεν είσαι αντικείμενο, το δικό μου σίγουρα όχι.
Δέχτηκα γιατί σ’ αγάπησα.
Στ΄ αλήθεια σ’ αγάπησα.
Άνευ όρων σ’ αγάπησα.
Γιατί νόμιζα ότι εσύ ήσουν άλλο (νόμιζα).
Γιατί πίστεψα όσα μου έλεγες πως δεν είσαι ευτυχισμένος (πίστεψα).
Γιατί εγώ ήθελα ν’ αγαπηθώ κι εσύ να γ@μηθώ.
Μαζί σου.
Κι αφού ήθελες να γ@μήσεις τέλος πάντων, το περιτύλιγμα και τη κορδελίτσα, τι τα ήθελες; Η Kinder έκπληξη σε τι σου χρειαζόταν; Πάλι θα σου καθόμουνα. Τουλάχιστον όμως θα ήξερα ότι είσαι πολύς τη νύχτα και λίγος το πρωί.
Και κάπως έτσι σταμάτησα να σου είμαι αρκετή. Κι ήθελες κι άλλη. Της έπαιξες το ίδιο βιολί και γίναμε όλοι μια ωραία αυλή. Κι εσύ ο αυλικός. Για λίγο φυσικά γιατί σε πήραμε όλοι πρέφα. Οκ έκανες το κέφι σου, στο τέλος τέλος κάναμε κι εμείς το δικό μας, αλλά ρε φίλε έχω μια απορία: Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Σε τι δεν ήμουνα εντάξει απέναντί σου, για να το αξίζω όλο αυτό; Θα σ’ άρεσε να κάνουν το ίδιο και στη κόρη σου;
Πολλά τα ερωτήματα, μα απάντηση καμία.
Εξάλλου δεν τη θέλω τώρα πια.
Δεν κρατώ κακίες.
Δόξα Το Θεό, άφησες πίσω σου ένα πρόβλημα υγείας που θα μ’ ακολουθεί για μια ζωή.
Να ‘σαι καλά.
Κι ό,τι κι αν είναι αυτό που ψάχνεις, μακάρι να το βρεις….
…μακριά από μένα!
Άννα
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr