Τη Δευτέρα στο New Yorker, ο συγγραφέας Junot Diaz εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του ότι έπεσε θύμα βιασμού όταν ήταν παιδί από έναν ενήλικα, που ανήκε στον οικογενειακό του κύκλο και πώς το περιστατικό αυτό συνέχισε να τον επηρεάζει καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, ειδικά όσον αφορά στις σχέσεις του με το άλλο φύλο. Η σεξουαλική κακοποίηση είναι ένα διαρκές και μόνιμο ψυχολογικό τραύμα που μπορεί να επηρεάσει τον κάθε άνθρωπο με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Για τον Diaz το ψυχολογικό τραύμα από το βιασμό του τον έκανε να μην μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν, να νιώθει αποστροφή για γυναίκες και άντρες και τον οδήγησε επίσης σε μία σοβαρή κατάθλιψη που συμπεριέλαβε επαναλαμβανόμενες απόπειρες αυτοκτονίας.
Το κίνημα #MeToo, όπως και πολλά άλλα τέτοια κινήματα, παρακινούν τις γυναίκες να βγουν και να μιλήσουν για το βιασμό, την παρενόχληση ή την επίθεση που δέχτηκαν. Τους άντρες όμως; Γνωρίζετε πόσοι άντρες υπάρχουν στον κόσμο που από φόβο μήπως στιγματιστούν το κρατούν για πάντα μέσα τους;
3 άντρες αποκαλύπτουν πώς βίωσαν τη σεξουαλική κακοποίηση και πώς η εμπειρία αυτή επηρέασε τις μελλοντικές τους σχέσεις, ερωτικές και μη:
«Ήμουν μόλις 11 ετών όταν βιάστηκα από έναν οικογενειακό μας φίλο. Με τη γυναίκα του έκαναν πολύ στενή παρέα με τους γονείς μου και ήταν και γείτονες μας. Μέναμε στον ίδιο δρόμο και με τα παιδιά του πηγαινοερχόμασταν ο ένας στο σπίτι του άλλου. Έχουν περάσει 41 χρόνια από τότε, αλλά δεν το έχω ξεχάσει. Ήταν μία συνηθισμένη μέρα όπως όλες οι άλλες. Και όμως το κακό συνέβη χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι και χωρίς να υπάρξουν σημάδια ότι πρόκειται να συμβεί κάτι.
Τότε, στη δεκαετία του ’70, ήταν ασυνήθιστο για έναν άντρα πόσο μάλλον για έναν έφηβο να βγει και να πει ότι του συνέβη κάτι τέτοιο. Φοβόμουν να μιλήσω από φόβο μη με χαρακτηρίσουν γκέι.
Η ντροπή και η ενοχή είναι ολέθρια συναισθήματα και δεν πρέπει να ακολουθούν κανένα παιδί, έφηβο, άντρα όταν του συμβεί κάτι παρόμοιο. Παντρεύτηκα και έμεινα παντρεμένος για 21 ολόκληρα χρόνια, πράγμα για το οποίο μετάνιωσα. Πήρα στο λαιμό μου μία γυναίκα, που δεν μου έφταιγε σε τίποτα. «Κρεμάστηκα» από πάνω της και πίστεψα ότι σε εκείνη θα βρω όλα αυτά που μου λείπουν. Άξιζε την ευτυχία και την αγάπη, αλλά δεν έκανα κάτι για να της τα προσφέρω. Μόνο όταν χώρισα κατάλαβα ότι είχα επιτρέψει στο βιαστή μου να γίνει μέρος της ζωής μου και να ορίζει τη συμπεριφορά του. Έπρεπε να το είχα αντιμετωπίσει πολύ νωρίτερα και όχι να αφήσω τόσα χρόνια να περάσουν» – Donald, 52 ετών
«Ήμουν, δεν ήμουν 12 χρονών όταν με κακοποίησε σεξουαλικά o δάσκαλος της μουσικής στο σχολείο. Ως έφηβος αντιμετώπισα σοβαρά προβλήματα θυμού που συνεχίστηκαν και στην ενήλικη ζωή μου. Μεγαλώνοντας έμπλεξα με κακές παρέες και ναρκωτικά και είχα προβλήματα και με το νόμο. Αισθανόμουν πάντα διαφορετικός σε σχέση με τους άλλους. Γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου στα 21 μου, όταν εκείνη ήταν 19 ετών. Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που αργήσαμε να παντρευτούμε. Ήμασταν μαζί 7 χρόνια και παντρεμένοι άλλα 18.
Παρά τα σοβαρά προβλήματα θυμού που είχα, στα 25 χρόνια που ήμασταν μαζί, δεν σήκωσα ποτέ χέρι πάνω της. Όταν θύμωνα, έβρισκα άλλο τρόπο να ξεσπάσω τα νεύρα μου, αλλά ποτέ δεν την άγγιξα. Δεν της είπα ποτέ την αλήθεια. Υπήρξα άπιστος και ένιωθα πως όσο και αν έψαχνα, δεν έβρισκα αυτό που πραγματικά ήθελα. Τελικά με τη γυναίκα μου χωρίσαμε πριν από 7 χρόνια και αιτία του διαζυγίου ήμουν καθαρά εγώ. Ο τρόπος που διαχειρίστηκα μερικά θέματα μετά την κακοποίηση συνέβαλε σίγουρα στην κατάρρευση του γάμου μου» – Keith, 53 ετών.
«Με βίασε στα 8 μου ο ετεροθαλής αδερφός μου, γιος της μητέρας μου. Δυστυχώς δεν συνέβη μόνο μία φορά, αλλά πολλές. Ποτέ δεν ένιωσα άνετα να μιλήσω για αυτό. Φοβόμουν τα στερεότυπα της κοινωνίας που όριζαν οι άντρες να είναι ισχυροί, κυρίαρχοι, να μην κλαίνε, να μη συγκινούνται και να μην είναι αδύναμοι.
Μεγαλώνοντας αυτό που επιθυμούσα κυρίως από τις γυναίκες ήταν το σεξ. Ήταν ο μόνος τρόπος να νιώσω άνετα μαζί τους. Δεν μου άρεσαν οι σχέσεις, δεν μου άρεσαν τα ραντεβού, ούτε με ενδιέφερε να βρω την αγάπη. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η αποδοχή των άλλων. Αυτή ήταν η άποψή μου για τις σχέσεις: ήθελα κάποια να ικανοποιεί τις ανάγκες μου, γιατί εγώ δεν μπορούσα να αγαπήσω τον εαυτό μου.
Το μοναδικό άτομο στο οποίο εκμυστηρεύτηκα το βιασμό μου ήταν η πρώτη σοβαρή σχέση που έκανα, όταν ήμουν 20 χρονών. Δεν το πήρε και πολύ καλά, ίσως γιατί δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. Ίσως να μην της το έθεσα και εγώ σωστά, αλλά δεν ήξερα πώς να της το πω. Δεν είχα μιλήσει ποτέ σε κανέναν. Αργότερα παντρεύτηκα και έμεινα παντρεμένος για 11 μήνες. Ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε πολύ γρήγορα, αλλά ήμασταν και οι δύο θύματα των «τραυματισμένων» παρελθόντων μας.
Αν δεν έχεις μία υγιή σχέση με τον εαυτό σου, τότε δεν θα έχεις και μία υγιή σχέση με το/τη σύντροφό σου. Αυτός ο γάμος με έκανε να καταλάβω ότι έπρεπε να ζητήσω βοήθεια. Πλέον νιώθω άνετα να το συζητήσω με τον οποιοδήποτε. Η κακοποίηση μου έπαψε να με ορίζει ως άνθρωπο. Είμαι πια ελεύθερος» – Danny, 32 ετών.
Πηγή: thecut.com