Σίγουρα έχετε ακούσει τη φράση «Ο προορισμός της γυναίκας είναι να παντρευτεί» και τη συνέχειά της βέβαια «και να κάνει παιδιά». Από τη βρεφική ηλικία τα κορίτσια μαθαίνουν να παίζουν με κούκλες και να κάνουν τις μαμάδες και βέβαια ακούν ότι για να αποκτήσουν παιδιά, θα πρέπει πρώτα να παντρευτούν. Με αυτόν τον τρόπο εντυπώνεται στο μυαλό τους ότι για να κάνουν παιδί πρέπει πρώτα να παντρευτούν, να «αποκατασταθούν», να «τακτοποιηθούν».
Θα μπορούσα να πω ότι μεγαλώνουν όχι απλώς με την επιθυμία αυτή, αλλά με την αγωνία να τα καταφέρουν. Έτσι, μεγαλώνοντας τα νεαρά κορίτσια έχουν αποκτήσει την πεποίθηση ότι πρέπει να παντρευτούν, αλλιώς θα είναι αποτυχημένες, ανικανοποίητες, η ζωή τους δεν θα είναι πλήρης και θα ζουν δυστυχισμένες.
Ωθούνται να πιστεύουν ότι ναι μεν θα πρέπει να έχουν τη δική τους δουλειά και να είναι ανεξάρτητες, αλλά αυτό που εννοείται είναι ανεξάρτητες μόνο στο οικονομικό σκέλος. Σε όλα τα υπόλοιπα ανατρέφονται με τη λογική ότι θα χρειάζονται ως στήριγμα έναν σύντροφο.
Στην αρχή όταν είναι πολύ νέες, γύρω στα 20, μπορεί να καταφέρονται εναντίον του γάμου και να παρουσιάζουν απόψεις ριζοσπαστικές και προοδευτικές, ότι «έχω όλη τη ζωή μπροστά μου», «δεν είμαι εγώ για γάμο», «θα ζήσω τη ζωή μου» και άλλες τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις. Όταν όμως περάσουν τα 30 αρχίζουν και «βλέπουν» τη ζωή διαφορετικά ή καλύτερα τους βγαίνουν οι πραγματικές πεποιθήσεις τους. Έχουν τελειώσει με τις σπουδές τους, έχουν βρει δουλειά, έχουν βγει, έχουν διασκεδάσει και αρχίζουν να βάζουν καινούργιους στόχους. Εάν δε έχουν και κάποια σχέση που τους ικανοποιεί αρχίζουν και σκέφτονται ότι πρέπει να περάσουν σε άλλο επίπεδο και ο γάμος γίνεται το όνειρό τους. Και αρχίζουν οι πιέσεις στο σύντροφό τους, που μέχρι τότε πίστευε ότι δεν τις ενδιέφερε ο γάμος. Εάν πάλι δεν έχουν σχέση τότε ο οποιοσδήποτε υποψήφιος εξετάζεται υπό το πρίσμα να έχει τις προδιαγραφές να γίνει καλός σύζυγος και πατέρας και μάλιστα σύντομα.
Εάν μάλιστα συνυπολογίσουμε και τις παραινέσεις ή ακόμα και πιέσεις από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο κινείται, και οι οποίες αυξάνονται ολοένα, η πίεση που νιώθουν είναι χωρίς υπερβολή, ασφυκτική.
Σκέφτονται ότι θα μείνουν γεροντοκόρες, προσδίδοντας, όπως έχουν μάθει, στον όρο «γεροντοκόρη» τις έννοιες της στριμμένης, στρυφνής, δύσκολης στην επικοινωνία και στη συνεννόηση- γυναίκας, που της φταίνε όλα, γιατί δεν έχει παντρευτεί. Και φυσικά είναι μία εικόνα που δεν τους αρέσει για τον εαυτό τους.
Η πίεση αυτή οφείλεται μεν στον τρόπο που γαλουχούνται τα κορίτσια, αλλά επίσης και στην ανασφάλεια που μπορεί να νιώθουν, στο γεγονός δηλαδή ότι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους πως μπορούν να τα καταφέρουν μόνες τους και πως χρειάζονται κάποιον άντρα να στηριχθούν.
Πολλές γυναίκες βρίσκονται σε σύγχυση και δίλημμα ανάμεσα στο πρότυπο της συζύγου και μητέρας, της αφοσιωμένης στην οικογένειά της, και σε αυτό της απελευθερωμένης, ανεξάρτητης, επιτυχημένης επαγγελματικά γυναίκας. Επιθυμούν και φοβούνται ταυτόχρονα και τα δύο. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η αγωνία και η πίεση που νιώθουν, να μεταφέρεται στις σχέσεις τους, με ολέθρια αποτελέσματα.
Το μυστικό για να μην πέφτουν σε αυτήν την παγίδα οι γυναίκες, είναι η αυτογνωσία και η αυτοεκτίμηση. Να μπαίνουν στη διαδικασία να μαθαίνουν τον εαυτό τους, να ξεκαθαρίζουν τι από αυτά που θεωρούν ότι είναι πιστεύω τους, τους αντιπροσωπεύουν πραγματικά και τι τους έχει «επιβληθεί» από την οικογένεια, το σχολείο, τον κοινωνικό τους περίγυρο. Να γνωρίσουν ποιες είναι οι επιθυμίες τους ως άτομα, απαλλαγμένα από πεποιθήσεις και στερεότυπα. Να αποσαφηνίσουν ποιοι είναι οι στόχοι που τους εκφράζουν, να βρουν τις δεξιότητές τους, να εκτιμήσουν τις ικανότητές τους, να αποδεχτούν τις όποιες αδυναμίες τους και να δουν πώς μπορούν να τις αξιοποιήσουν και να μάθουν πώς μπορούν να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις.
Εάν οι ίδιες ξέρουν τι θέλουν, τι υποχωρήσεις είναι διατεθειμένες να κάνουν για να το πετύχουν, αλλά και ποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα από πλευράς τους, τότε οι επιλογές που θα κάνουν θα είναι συνειδητές και σε μεγάλο ποσοστό θα τις ικανοποιούν και θα ζουν μία ζωή όπως τη θέλουν.
Ενθαρρυντικό προς αυτή την κατεύθυνση είναι ότι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών αρχίζει να αλλάζει λόγω των πιο σύγχρονων και μοντέρνων ιδεών των γονιών, που αποσκοπούν να μεγαλώνουν παιδιά αυτόνομα, που πατάνε στα πόδια τους, ανεξαρτήτως φύλου. Ο δρόμος είναι μακρύς βέβαια, αλλά πιστεύω ότι αχνοφαίνεται φως στην άκρη του τούνελ!
Βίκυ Κάουλα
Life & Business Coach
Σύμβουλος Διαπροσωπικών Σχέσεων
Προσωπικής Ανάπτυξης & Ενδυνάμωσης
Εκπαιδεύτρια Διαζυγίου
Κινητό: 6936-820600
Email: Vicky.Kaoula@gmail.com
Στείλε το ερώτημά σου, στους ειδικούς του Singlewoman.gr
συμπληρώνοντας τη φόρμα που θα βρεις εδώ