Ξημερώματα (δίνεις δικαιώματα???) Ο ήλιος δεν έχει καν χαράξει. Όλοι στο σπίτι κοιμούνται εκτός από εμένα και τον άντρα μου, που είναι στη δουλειά ήδη εδώ και 2 ώρες. Αν δεν με είχε ξυπνήσει το ξυπνητήρι του σιγά που θα είχα σηκωθεί τόσο νωρίς, αλλά έτσι είναι τα πράγματα εδώ, 6 μέρες την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα. Αν του έλεγες να πάει να δουλέψει και τις Κυριακές, με χαρά θα πήγαινε, αλλά με τέτοια γκρίνια που του κάνω, σιγά που θα πάει.
Προτιμά να κλείνει 12ωρα στη δουλειά, παρά να έρχεται σπίτι και να περνάει χρόνο με τα παιδιά του και μένα. Φεύγει πριν ξυπνήσουν, γυρνάει, αφού κοιμηθούν. Όταν του λέω αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο, νομίζει ότι αστειεύομαι, γιατί γι’ αυτόν, οτιδήποτε λιγότερο από 12ωρο δεν παίζει.
Όπως καταλάβατε, είμαι παντρεμένη με έναν εργασιομανή. Και πλούσιοι να ήμασταν (που δεν είμαστε) και να μην είχε ανάγκη να δουλέψει, θα το έκανε. Σκέφτεται τη μέρα που θα πάρει σύνταξη και βγάζει φλύκταινες. Πώς θα περνάει η μέρα του; Τί θα κάνει; Προτιμά να δουλεύει μέχρι να κλείσει τα 100 και να πεθάνει στο πεδίο της μάχης, παρά να κάτσει μια μέρα σπίτι, έστω και στο ρεπό του.
Η συνεχής απουσία του μόνο κακό κάνει σε όλους μας, καθώς το φόρτο όλων των υπολοίπων εργασιών πέφτει στην πλάτη μου: Τρέχω 4 παιδιά, συν μια γάτα που μου δυσκολεύει τη ζωή συν ένα σπίτι που βγάζει συνέχεια ζημιές. Ο άντρας μου κάνει ό, τι μπορεί, αλλά από μακριά: παίρνει τηλέφωνο τον υδραυλικό, τον ηλεκτρολόγο ή όποιον άλλο χρειαζόμαστε, αλλά είμαι εγώ αυτή που τρέχει, όταν πλημμυρίσουμε ή όταν κάποιο παιδί είναι άρρωστο ή χτυπήσει και χρειαστεί νοσοκομείο.
Κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου για να μη μείνει τίποτα πίσω. Προσπαθώ να είμαι μια καλολαδωμένη μηχανή, που δεν θα σταματήσει να δουλεύει ούτε δευτερόλεπτο, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο, όταν έχεις 4 παιδιά, τόσες δουλειές, καμία βοήθεια και καθόλου διάλειμμα. Κάποιες στιγμές κλατάρω.
Δεν είναι ότι δεν είμαι ικανή ή δεν νιώθω ικανή. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι είναι γενικά απών. Απών από τις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς, απών από τις δραστηριότητες των παιδιών, από τους αγώνες με την ομάδα, απών από τις σχολικές παραστάσεις. Χάνει τις πιο όμορφες στιγμές των παιδιών του και δεν το καταλαβαίνει. Καμιά φορά προλαβαίνει και έρχεται το τελευταίο δεκάλεπτο με τα ρούχα της δουλειάς και το λογότυπο της εταιρείας του πάνω στο πουκάμισό του κολλημένο λες και κάνει διαφήμιση και έχει το νου του συνέχεια στο κινητό μη τυχόν και τον πήρε κανείς από τη δουλειά.
Ακόμα και όταν μας καλεί η δασκάλα πηγαίνουμε με δύο αμάξια γιατί έρχεται κατευθείαν από τη δουλειά και δεν προλαβαίνει να έρθει σπίτι να με πάρει. Ο μικρός μας γιος χρειάστηκε χειρουργείο (όχι κάτι σοβαρό), αλλά και πάλι έπρεπε πρώτα να συνεννοηθώ με τον άντρα μου για να σιγουρευτώ ότι τη συγκεκριμένη ώρα και ημερομηνία θα μπορεί να είναι εκεί.
Τα παιδιά μας ξέρουν ότι τα αγαπάει. Δεν έχουν καμία αμφιβολία. Ο άντρας μου μπορεί να απουσιάζει πολλές ώρες από το σπίτι, αλλά πάντα είναι κοντά τους όσο μπορεί και τους δείχνει έμπρακτα την αγάπη του. Μπορεί στους άλλους να φαίνεται περίεργος ο τρόπος που λειτουργούμε ως οικογένεια, αλλά για εμάς τουλάχιστον, λειτουργεί. Στεναχωριέμαι ωστόσο πιο πολύ για τον άντρα μου, παρά για τη δυναμική της οικογένειάς μας, γιατί ξέρω ότι θα ξυπνήσει ένα πρωί και θα δει ότι τα παιδιά μας μεγάλωσαν, έχασε τις όμορφες, αλλά και τις άσχημες στιγμές τους και θα δει ότι αφιέρωσε το χρόνο και τη ζωή του σε λάθος πράγματα και όχι σε αυτό που ήταν ό, τι πιο πολύτιμο είχε.
Αλλά από την άλλη βλέπω τον ενθουσιασμό και το πάθος του για τη δουλειά του, την προσπάθεια και την αφοσίωσή του, την αγάπη και την ευτυχία του, όταν εργάζεται και κάνω ένα βήμα πίσω. Σκέφτομαι «Θα προτιμούσα να είναι τεμπέλης και να μην παρέχει ούτε τα βασικά στα παιδιά του; Είναι δυνατόν κάτι που δίνει τόση ευτυχία σε κάποιον να είναι κακό;». Στην τελική, δίνει έτσι το καλό παράδειγμα στα παιδιά του και τους προσφέρει όσα στερήθηκε ο ίδιος μεγαλώνοντας, για να μην τους λείψει τίποτα. Ζητάω μια μέση λύση, τίποτα παραπάνω.
Το πείσμα και η εργατικότητά του με έκαναν να τον ερωτευτώ πριν από 20 χρόνια. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, θα προσπαθήσω όμως τουλάχιστον να τον βελτιώσω. Μερικές φορές εύχομαι να μπορούσαμε να πάμε μια βόλτα σαν οικογένεια, να βγούμε ραντεβού σαν κανονικό ζευγάρι ή να με βοηθήσει λίγο στο σπίτι, αλλά και πάλι δεν το απαιτώ. Θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα. Αντί να τον παρακαλάω να κάτσει λίγο στον καναπέ μαζί μου, θα μπορούσα να τον παρακαλάω να σηκωθεί.
Πηγή: scarymommy.com