Κοιτάζοντας τις τρύπες στις κηρήθρες των μελισσών πάντα με έκανε να αισθάνομαι άγχος, ανησυχία και αποτροπιασμό και αυτό δεν είχε καμία σχέση με τις μέλισσες.
Αν δω στο μπάνιο κάποιου μια ελαφρόπετρα ή ένα σφουγγάρι, με πιάνει ανατριχίλα.
Ειδικά για το σφουγγάρι, ας μην το συζητήσουμε. Η θέα του είναι αρκετή, για να με κάνει να ανεβάσω θερμοκρασία. Αισθάνομαι το στήθος μου βαρύ, οι τρίχες μου παίρνουν την ανιούσα, τα μάτια μου γουρλώνουν, με πιάνει φαγούρα, ιδρώνω και αισθάνομαι αμέσως ναυτία. Μερικές φορές, ακόμη και ένα αθώο σουρωτήρι είναι αρκετό, για να με κάνει να πανικοβληθώ.
Ήμουν έτσι όλη μου τη ζωή. Δεν αντέχω να βλέπω τρύπες κανενός είδους, αλλά κυρίως αυτές τις πολύ μικρές, κυκλικές και πολύ κοντινά συγκεντρωμένες, που ενίοτε δεν είναι ξεκάθαρο, αν είναι γεμάτες ή κούφιες.
Η τρυποφοβία προκαλείται από τρύπες που βρίσκονται στο δέρμα, στο ξύλο, στο χώμα, στην τροφή, στα φυτά, στα κοράλια, στη μούχλα, σε ξεραμένα τσόφλια σπόρων, στην κηρήθρα, στο τυρί, στο σαπούνι, αλλά ακόμα και σε φυσαλίδες και πληγές στο δέρμα. Η αντίδραση μου, όταν δω κάτι από αυτά, είναι άμεση και τα αποτελέσματα, που έχει το άγχος στο σώμα μου μπορεί να διαρκέσουν ώρες. Μερικές φορές, δεν μπορώ καν να κοιμηθώ, γιατί οι εικόνες των τρυπών έρχονται στους εφιάλτες μου να με στοιχειώσουν. Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά και το μυαλό μου απασχολημένο, ώστε να μην χρειάζεται να βλέπω τρύπες.
Γιατί οι τρύπες, είτε μικρές, είτε μεγάλες, είτε κοντινές μεταξύ τους, είτε μακρινές, είτε κυκλικές, είτε τετράγωνες είναι ο εφιάλτης μου.
Έχω τρυποφοβία (trypophobia). Αυτή είναι η επιστημονική ονομασία του φόβου μου.
Και αν αυτή τη στιγμή, που το διαβάζεις, κουνάς καταφατικά το κεφάλι, κάπου το έχεις ξαναδεί ή ίσως το έχεις και εσύ.
Πίστευα, ότι είχα τρελαθεί, μέχρι που εξομολογήθηκα στο γιατρό μου, την εποχή, που ήμουν ακόμη φοιτήτρια, ότι αυτό, που μου προκαλεί το μεγαλύτερο άγχος είναι οι τρύπες, οτιδήποτε έχει πολλές τρύπες. Και μόνο, που φέρνω την εικόνα τους στο μυαλό μου, μου κόβεται η ανάσα και ζαλίζομαι.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν με κοίταξε απορημένος ή με μισό μάτι. Απλώς, κούνησε το κεφάλι του, δακτυλογράφησε κάτι στον υπολογιστή του και γύρισε την οθόνη προς το μέρος μου, για να μου δείξει τον ορισμό της τρυποφοβίας.
Δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά τουλάχιστον έμαθα, ότι όλα, όσα ένιωθα σχεδόν σε όλη μου τη ζωή, είχαν κάποια αιτία και ήταν πραγματικά. Δεν είχα ιδέα. Νόμιζα, ότι ήμουν η μόνη. Αλλά αυτό το πράγμα είχε όνομα. Ένα επίσημο όνομα. Λεγόταν τρυποφοβία και είμαστε πολλοί αυτοί, που το έχουμε.
Ίσως τώρα τελευταία να έχεις δει στο Facebook ή κάπου αλλού στο ίντερνετ διάφορα τεστάκια, που κυκλοφορούν και μετράνε με τη βοήθεια εικόνων, πόσο τρυποφοβικός/η είσαι. Δεν θα μείνω σε αυτά, μιας και ξέρω από πρώτο χέρι, τί μπορούν να προκαλέσουν αυτές οι εικόνες σε έναν τρυποφοβικό. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε, ότι η φοβία αυτή εκδηλώνεται σε διάφορους βαθμούς. Κάποιες εικόνες για παράδειγμα, μπορεί να μην σου προκαλέσουν κανένα σωματικό ή ψυχολογικό σύμπτωμα, σαν αυτά, που έχω εγώ, όταν βλέπω και την πιο μικρή τρύπα.
Τα καλά νέα είναι, ότι ως επί το πλείστον η τρυποφοβία δεν με εμποδίζει να ζήσω τη ζωή μου. Έχει μεγάλο αντίκτυπο πάνω μου, ειδικά από τη στιγμή που δεν ξέρω, πως θα αντιδράσω, αν δω μερικές τρύπες (ίσως πάθω μέχρι και κρίση πανικού), αλλά δεν ζω μονίμως με το άγχος. Το διαχειρίζομαι όσο καλύτερα μπορώ και τα καταφέρνω καλά μέχρι στιγμής.
Δεν είναι, όμως, και κάτι, που πρέπει να υποτιμηθεί. Έχω ζήσει άσχημες στιγμές, έχω πανικοβληθεί σε στιγμές και μέρη, που δεν θα έπρεπε και υπάρχουν εικόνες, που με ακολουθούν, ή μάλλον με καταδιώκουν, ακόμα και στον ύπνο μου. Είναι κάτι πραγματικό. Δεν είναι ευχάριστο. Το εντελώς αντίθετο, θα έλεγα.
Από τις περιορισμένες μελέτες που έχουν γίνει πάνω στο θέμα, έχει αναφερθεί βάσει μαρτυριών, ότι το άγχος και η ταραχή που δημιουργεί η θέα των τρυπών, οφείλεται στην άγνοια του τί υπάρχει μέσα τους, κάτι που οδηγεί σε ένα αντανακλαστικό απομάκρυνσης από αυτές, ούτως ώστε να αποφευχθεί πιθανός κίνδυνος.
Με λίγα λόγια, κάποιος, που πάσχει από τρυποφοβία, πιστεύει, ότι κινδυνεύει από τις τρύπες, γιατί δεν ξέρει τί κρύβουν μέσα τους και φοβάται μήπως παγιδευτεί σε αυτές ή κολλήσει για πάντα στο σκοτάδι τους. Αυτό δεν ισχύει στην περίπτωσή μου. Φοβάμαι τις τρύπες, αλλά πιστεύω, ότι υπάρχει κάποια βαθύτερη, ψυχιατρική απάντηση.
Αν νομίζεις, ότι έχεις τρυποφοβία, δεν θα σου συνιστούσα μια απλή αναζήτηση στο Google, εκτός αν θες να βασανίσεις τον εαυτό σου ή να θεραπευτείς μόνη, χωρίς ψυχολογική υποστήριξη. Εάν επηρεάζει τη ζωή σου ή αυξάνει το άγχος σου, θα σου πρότεινα να μιλήσεις σε ένα γιατρό. Όπως συμβαίνει με όλες τις διαγνώσεις, που σχετίζονται με την ψυχική υγεία, δεν υπάρχει σαφής διαδρομή ή μαγική θεραπεία, αλλά διαχείριση και αποφυγή ενεργοποίησης του φόβου σου (όσο είναι δυνατόν) και μηχανισμοί αντιμετώπισης.
Πηγή: scarymommy.com