Θυμάσαι την περίφημη σκηνή από την ταινία Φορεστ Γκαμπ όπου ο Φόρεστ κάθεται σε ένα παγκάκι και αφηγείται τη ζωή του στους περαστικούς; Θυμάστε προς το τέλος που είπε σε μία κυρία που καθόταν δίπλα του ότι η ζωή είναι όπως ένα κουτί με σοκολατάκια; Δηλαδή ότι ποτέ δεν ξέρεις τι γεύση μπορεί να έχει το σοκολατάκι που διαλέγεις;
Έτσι είναι και τα διαδικτυακά ραντεβού: ποτέ δεν ξέρεις τι είναι και πως είναι αυτός με τον οποίο διάλεξες να βγεις.
Ήμουν 23 ετών, μόνη, είχα πρόσφατα μετακομίσει στην πόλη από την επαρχία και ζούσα σε ένα μεγάλο διαμέρισμα τριών υπνοδωματίων με δύο συγκατοίκους. Η καλύτερή μου φίλη που ήταν και συγκάτοικός μου είχε γνωρίσει το φίλο της μέσω της ιστοσελίδας γνωριμιών OKCupid κάτι που με παρότρυνε να κάνω και εγώ.
Ζούσαμε σε μία εποχή πολύ πριν εμφανιστεί το Tinder όπου οι διάφορες εφαρμογές γνωριμιών ήταν ελάχιστες, δεν είχαν ακόμα εξελιχθεί και παρείχαν ελάχιστες πληροφορίες για τον άλλο.
Έφτιαξα το προφίλ μου, ανέβασα μερικές φωτογραφίες και άφησα το OKCupid να βρει τον άντρα των ονείρων μου μέχρι που μία μέρα ένα αστείο μήνυμα από ένα χρήστη ονόματι Mike μου τράβηξε την προσοχή.
Ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά στο προφίλ του διαπίστωσα ότι είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα (αγαπούσαμε τις γάτες και δούλευε σαν συντάκτης όπως και εγώ). Ανταλλάξαμε μερικά μηνύματα και αποφασίσαμε να βρεθούμε από κοντά στο τέλος της ίδιας εβδομάδας. Επέλεξε ένα μπαρ που είχα να επισκεφτώ από τότε που πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Το συγκεκριμένο μπαρ είχε happy hours 17:00 με 20:00 κάθε μέρα και έχει όλα τα κοκτέιλ 2,5 δολάρια. Καθώς πήγαινα να τον συναντήσω αναρωτήθηκα αν ήταν αυτός ο λόγος που επέλεξε το συγκεκριμένο μπαρ. Τουλάχιστον ήταν πολύ ωραίος ο χώρος και όσο τον περίμενα μπορούσα να πάρω δεύτερο ποτό χωρίς να σκέφτομαι αν θα ξεμείνω από λεφτά.
Ήμουν στα μισά της δεύτερης βότκας μου όταν εμφανίστηκε ο Mike κουβαλώντας στην πλάτη του ένα τεράστιο τουριστικό σακίδιο σαν αυτά που παίρνουν μαζί τους οι κατασκηνωτές πριν πάνε για κάμπινγκ.
Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός και το σακίδιο που κουβαλούσε στην πλάτη του τον έκανε να φαίνεται ακόμα πιο κοντός.
Σε αντίθεση με τις φωτογραφίες του ήταν κάπως απεριποίητος, τα μαλλιά του αχτένιστα και τα γένια του άλλα πιο κοντά άλλα πιο μακριά.
Συστηθήκαμε, παρήγγειλε ένα ουίσκι, το οποίο κατέβασε μονοκοπανιά και στο καπάκι ένα δεύτερο ποτό χωρίς να ρωτήσει αν θέλω να παραγγείλει κάτι και για μένα.
Λίγο πριν ξεκινήσει η κυρίως συζήτηση τον ρώτησα το κλασικό «τι κάνεις, πώς περνάς;» και πήρε μία περίεργη έκφραση.
«Ήμουν συντάκτης αλλά με απέλυσαν πρόσφατα». Συνέχισε να μιλά για τα άρθρα που είχε γράψει, για τα θέματα που πραγματευόταν και την κατάσταση που έχει συναντήσει τώρα που θέλει να δουλέψει ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Τον άφησα να μιλάει για την ταλαιπωρία του βίωνε κατά την αναζήτηση εργασίας μέχρι που με ρώτησε τι κάνω και με τι ασχολούμαι αυτό τον καιρό, κάτι που δεν ήθελα να αναφέρω.
«Δουλεύω στη Yahoo. Ξεκίνησα την προηγούμενη εβδομάδα», είπα όσο πιο σιγά μπορούσα ελπίζοντας ότι δεν θα ακούσει το όνομα της εταιρείας. Τελικά όχι μόνο άκουσε αλλά άρχισε και τις ερωτήσεις σχετικά με το πώς προσλήφθηκα εκεί, αν είχα κάποιο μέσο και αν μπορούσα να μεσολαβήσω για να φτάσει το βιογραφικό του στα σωστά χέρια.
Υποσχέθηκα να κάνω ό, τι περνούσε από το χέρι μου και άλλαξα γρήγορα θέμα λέγοντάς του για την πρόσφατη μετακόμισή μου από την επαρχία σε ένα καινούργιο διαμέρισμα με δύο συγκάτοικους.
Μου ζήτησε μέχρι και να του περιγράψω σε ποια θέση έχω βάλει το κρεβάτι μου, το μαξιλάρι μου, τον καναπέ, το κομοδίνο. Έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για πράγματα ασήμαντα, που υπό κανονικές συνθήκες δεν αφορούν/ενδιαφέρουν κανέναν. Μου φάνηκε πολύ περίεργο.
Και κάπου εκεί ήρθε η μεγάλη αποκάλυψη!
Τον ρώτησα πού ζούσε και με ποιον. Μου είπε ότι έμενε σε δικό του σπίτι μέχρι που απολύθηκε και από τότε επειδή δεν μπορούσε να πληρώνει ενοίκιο, κοινόχρηστα και όλα τα σχετικά τον φιλοξενούσαν διάφοροι φίλοι του, αλλά χθες το βράδυ κοιμήθηκε στο πάρκο γιατί δεν υπήρχε κανένας που μπορούσε να τον φιλοξενήσει, ούτε καν στον καναπέ του!
Πολλοί άνθρωποι όταν φεύγουν από το πατρικό τους και πιάνουν δικό τους σπίτι ντρέπονται όταν τους παρουσιαστεί κάποια δυσκολία να επιστρέψουν. Κάποιοι το θεωρούν αποτυχία, δυστυχώς όμως υπάρχουν φορές δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Χρειάζεσαι τη βοήθειά τους μέχρι να βρεις ένα τρόπο να επαναφέρεις τη ζωή σου στο σωστό δρόμο.
Ο Mike ήταν σίγουρα σε αυτή τη φάση, αλλά ούτε λόγος να επιστρέψει στο πατρικό του και να ζητήσει τη βοήθεια των γονιών του.
Φεύγοντας με ακολούθησε στο μετρό και μου είπε το εξής: «Καταλαβαίνω ότι ίσως να μη θες να γνωριστούμε περαιτέρω αλλά μήπως θα μπορούσες να μεσολαβήσεις στους συγκατοίκους σου μήπως με αφήσουν να μείνω σπίτι σας για λίγες μέρες; Δεν θα σας ενοχλήσω, στον καναπέ θα κοιμάμαι».
Του ζήτησα συγγνώμη και του είπα ότι μετακόμισα στο σπίτι αυτό πολύ πρόσφατα και δεν μπορώ να τους ζητήσω κάτι τέτοιο.
Του ευχήθηκα τα καλύτερα και επέστρεψα σπίτι μου.
Δεν έχω ιδέα τι απέγινε ο άνθρωπος αυτός ή πόσους άλλους χρήστες του OKCupid προσέγγισε ζητώντας τους να τον φιλοξενήσουν αλλά πραγματικά ελπίζω να πήγαν όλα καλά.
Πηγή: yourtango.com