Το τσιγάρο αποτελεί το δικό μου τρόπο διαφυγής. Τις περισσότερες φορές ίσως στα μάτια μου να αποτελεί τη μόνη λύση είτε για να ξεφύγω από κάποιο προβληματισμό μου, είτε γιατί πρέπει να γίνω αποδεκτή από το κοινωνικό μου σύνολο. Κοινώς, τις παρέες μου. Σίγουρα όλα ξεκινάνε με μια δοκιμή. Η καθημερινότητα τρέχει με ταχύτητα φωτός, πράγμα που αποτέλεσε ιδανική συνθήκη για μένα, που ήθελα να ξεφύγω από τη δική μου πραγματικότητα που μπορεί να μην άντεχα τότε και ήταν εύκολο τελικά να βρω χώρο και χρόνο για να απολαύσω ακόμα ένα τσιγάρο κρυφά από όλους και όλα.
Ο πατέρας μου όμως ήταν πολύ πιο έξυπνος από εμένα. Μη γελάς. Δεν είναι όλοι οι πατεράδες πιο έξυπνοι από τα παιδιά τους. Στη δική μου περίπτωση έτυχε ή ακόμα καλύτερα θέλω να πιστεύω ότι τα ένστικτά του και η αγάπη του για μένα τον οδήγησαν σωστά, στο να βρει τρόπο να το ανακαλύψει. Με συμφέρει το δεύτερο τώρα που το σκέφτομαι γιατί κατά βάθος τον λατρεύω και ας ξεσπάω πάνω του σε κάθε ευκαιρία.
Έχασα τη μητέρα μου όταν έμπαινα στην εφηβεία. Κάποιος έπρεπε λοιπόν να μου δίνει εξηγήσεις μέσα από τις καθημερινές μου δυσκολίες, στο να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα που μου επιφύλαξε η ζωή. Ας μην αναλύσουμε αυτό το κομμάτι όμως, γιατί πραγματικά δεν ξέρω αν το αντέχω. Το ψάχνω πολύ ακόμα μέσα μου. Το νιώθω πάντα πρόσφατο και ας έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια από τότε. Λίγο δεν είναι άλλωστε;
Ο έξυπνος πατέρας μου λοιπόν για αρκετό διάστημα ξεχνούσε αρκετά συχνά το μισογεμάτο πακέτο με τα δικά του τσιγάρα στο σπίτι. Τις πρώτες μέρες εννοείται πως δεν άπλωσα καν το χέρι μου και ας το ήθελα πολύ. Δε ξέρω τι σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Όταν όμως είδα ότι αυτό γινόταν από την αφέλεια του στο να ξεχνάει γενικά πράγματα, μου ήταν πιο εύκολο να έχω πρόσβαση σε αυτά και να μπορώ να κλέβω δύο – τρία για να μη δανείζομαι από τις φίλες μου. Το χαρτζιλίκι μας άλλωστε που να μας φτάσει! Πολύ περιορισμένο και ελεγχόμενο πολλές φορές.
Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το τυχαίο γεγονός δεν ήταν παρά μια καλοστημένη παγίδα, στην προσπάθεια του να ανακαλύψει αν το ήρεμο κατά τα άλλα κοριτσάκι του, που είχε εξελιχθεί σε αγρίμι τα τελευταία χρόνια, κάπνιζε σαν φουγάρο. Εκείνο το απόγευμα άνοιξε το πακέτο του και μου πρόσφερε τσιγάρο. Εγώ εννοείται έχασα το χρώμα μου και τον κοίταζα αμήχανη λέγοντας του ότι δεν καπνίζω. Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε κάτι πολύ κοινότυπο. Ότι ξεχνούσα πως όταν εγώ πήγαινα αυτός ερχόταν από την ίδια διαδρομή και ότι μπορεί να μην με καταλαβαίνει σε όλα, αλλά προσπαθεί να το κάνει και είναι άδικο την όποια προσπάθεια του να την τραβάω από τα μαλλιά και να τη ρίχνω με τα ίδια μου τα χέρια στο κενό. Εγώ από την άλλη, ήθελα να του πω εκείνη τη στιγμή ότι φοβάμαι. Φοβάμαι όλες εκείνες τις μέρες που θα αναζητώ παρηγοριά και δε θα έχω την αγκαλιά της μάνας μου, αλλά ούτε τη δική του γιατί λείπει τόσες ώρες από το σπίτι. Ότι μου απέμεινε ένας καπνός που όταν το φυσάω από τα σωθικά μου πάει ψηλά προς τον ουρανό και χάνεται. Είναι άδικο να χάνονται όλα σαν αυτό τον καπνό. Δεν είναι;
Εκείνη η στάση του πατέρα μου δεν ξέρω αν ήταν και η πιο σωστή. Ξέρω ότι αυτό που ένιωσα με έκανε να το διπλοσκεφτώ. Η στάση του έδειχνε να το αποδέχεται γενικά. Ήταν λάθος μου, αλλά το αποδέχτηκε. Δεν είναι τόσο ότι όλο αυτό θα λυνόταν μέσα μου, ούτε ότι θα έκοβα το κάπνισμα μαχαίρι. Η αποδοχή του όμως με προβλημάτισε περισσότερο. Με έκανε να σκεφτώ ότι είχα έναν πατέρα που πάνω από τα δικά του «πρέπει», πρώτα από όλα έκανε το σωστό. Αγκάλιασε το λάθος του παιδιού του.
Σήμερα από δική μου επιλογή δεν καπνίζω πια. Αθλούμαι περισσότερο και τις ελάχιστες κενές ώρες που έχει μέσα στην πολύωρη δουλειά του, κοιτάζω να τις περνάω ακόμα πιο ποιοτικά μαζί του απορροφώντας και το κάθε δευτερόλεπτο. Δεν είναι λύση το τσιγάρο. Για κάποιους ίσως να είναι ο δικός τους τρόπος διαφυγής. Όπως ήταν και ο δικός μου κάποτε. Αυτό που αξίζει να σου πω είναι ότι τις περισσότερες φορές, μία απλή αγκαλιά ίσως να είναι η ιδανική παρηγοριά στο όποιο πρόβλημα σε βασανίζει. Σημασία έχει να μπορείς να αφεθείς σε αυτήν.
Της Βούλας Γκεμίση
Πηγή: gynaikaeimai.com