Γεννήθηκα σε μια πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια, όμως καταδικάστηκα από τα παιδικά μου χρόνια να ζήσω μέσα στη φτώχεια.
Δεν είχα κανέναν άλλο στη ζωή, εκτός από τη μάνα μου, η οποία πέθανε στα 30 της.
Έμεινα μόνη από μικρή ηλικία.
Είμαι παιδί της Κατοχής. Πόλεμος, συσκότιση, βόμβες, πείνα. Κατάφερα κι επιβίωσα.
Θυμάμαι, που σηκωνόμουν στις 3 τη νύχτα.
Πήγαινα στην ουρά, περίμενα, έπαιρνα δυο μερίδες ψωμί και μέχρι να βγω από το φούρνο, είχα φάει τη μερίδα μου και το υπόλοιπο το έκρυβα κάτω από την ποδιά μου, μη μου το κλέψουν ώσπου να πάω σπίτι να το δώσω της μαμάς μου.
»Φάτο παιδί μου και αυτό», μου έλεγε κοιτάζοντάς με καλά – καλά.
Κι εγώ το έτρωγα, πεινασμένη καθώς ήμουν, χωρίς να καταλαβαίνω ότι κι εκείνη πεινούσε, αλλά το ‘κανε για μένα.
Επειδή ορφάνεψα μικρή, δεν είχα να δώσω λογαριασμό πουθενά.
Έπαιρνα τη ζωή όπως μου ερχόταν. Γλεντούσα όπως μου άρεσε.
Στις σχέσεις μου ήμουν ειλικρινής και πιστή.
Ποτέ δεν έκανα ξεπέτες. Ποτέ δεν ήμουν αρπακολλατζού.
Αν δεν μου έκανες »κλικ», δε σου καθόμουν δεν πά’ να ήσουν και ο Ωνάσης.
Το Θέατρο είναι ένα ασίγαστο πάθος. Είναι ο μεγάλος μου έρωτας.
Είναι ένας φλογερός εραστής, που έτσι και σε αρπάξει στα μπράτσα του και σε αγκαλιάσει σφιχτά, δε θες τίποτε άλλο.
Ζεις τον οργασμό του μπράβο. Είμαι χαρούμενος, αισιόδοξος, δραστήριος άνθρωπος.
Ολημερίς τραγουδάω, ακούω μουσική, πηγαίνω Θέατρο και διαβάζω ως αργά.
Διαβάζοντας περνάω πολύ όμορφα. Το διάβασμα σε κάνει ωραίο άνθρωπο.
Αγαπήθηκα, ερωτεύτηκα, χόρτασα τις ηδονές, κι έτσι δεν έχω απωθημένα.
Είμαι »πλήρης ημερών» από σεξ.
Είμαι επίσης γεμάτη από χειροκρότημα για τη δουλειά μου.
Τι άλλο να ζητήσω…
Μόνο μου παράπονο, ότι δυσκολεύομαι πια να βγαίνω βόλτα στις βιτρίνες…
Σπεράντζα Βρανά
………………………………………………..
Πηγές: lifo. gr
συνέντευξη στον Θοδωρή Αντωνόπουλο
Περιοδικό Υποβρύχιο.
theatreworld. wordpress. com
Εφημερίδα Ημερησία,
συνέντευξη στην Τέα Βασιλειάδου.
yxatzigeorgiou. blogspot. com
Περιοδικό Down Town
συνέντευξη στον Γιάννη Χατζηγεωργίου.
Απόσπασμα απο το βιβλίο: Σπεράντζα Βρανά – Τολμώ.