Μπερδευτήκαμε. Συνηθίσαμε να πιστεύουμε πως οι δυσκολίες, τα εμπόδια, τα αδιέξοδα, τα κλάματα είναι αναπόφευκτα σε έναν μεγάλο έρωτα. Συνηθίσαμε να πιστεύουμε πως ο Έρωτας είναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα: ένας έρωτας εφηβικός που κράτησε τρεις μέρες και οδήγησε σε πολλούς θανάτους. Δεν είμαστε, όμως, έφηβοι πια. (Έπρεπε να) έχουμε μεγαλώσει.
Συνηθίσαμε να ακούμε πως οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι οι αδιέξοδοι, πως οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν κοιμήθηκαν στο ίδιο κρεβάτι και άλλα συναφή. Μπερδευτήκαμε πολύ. Οι μεγάλοι έρωτες είναι χαρούμενοι, γεμίζουν την καρδιά σου με φως, σε κάνουν πιο δυνατό και σίγουρα δεν τρέφονται από τα δάκρυά σου. Ο έρωτας δεν πληγώνει- εκείνος που δεν ξέρει πώς να αγαπήσει πληγώνει.
Ο έρωτας είναι καθαρός. Είναι η αγκαλιά στον καναπέ μια Κυριακή με ένα βιβλίο, είναι το να μπορείς να μένεις σιωπηλός με τον άλλον, είναι το γέλιο και η χαρά και ο ενθουσιασμός. Ο έρωτας είναι φως- δεν είναι σκοτάδι. Ας αφήσουμε πίσω μας τον έφηβο μέσα μας και ας σταματήσουμε να βάζουμε ενέργεια σε αδιέξοδα και χαμένες από χέρι καταστάσεις. Μεγαλώσαμε πια και οι καταραμένοι έρωτες δεν είναι πια της μόδας. Φως μόνο. Και χαρά. Και όλα να συμβαίνουν με ροή, χωρίς εμμονική πίεση για να πετύχει. Γέλιο και δύναμη.
Αυτό είναι ο Έρωτας των ενηλίκων. Να αγαπάς τον άλλον σαν να μην υπάρχει αύριο είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Να αγαπάς τον άλλον σαν να υπάρχει αύριο είναι το δύσκολο. Το να πεθαίνεις για κάποιον είναι πιο απλό από όσο ακούγεται.
Προσπάθησε να ζήσεις για τον άλλον και με τον άλλον- εκεί να σε δω.