Όταν έρχεται η στιγμή του αποχαιρετισμού, ακούγοντας την αναχώρησή σου απο το αεροδρόμιο… Η οικογένειά σου και κάποιοι φίλοι σε αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια… σε αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά, σαν να ήταν το τελευταίο αντίο… και εσύ νιώθεις κάτι μέσα σου να πεθαίνει.
Στην οικογένειά σου κάθε μέρα τους λείπεις, στο σπίτι σου περισσεύει ένα πιάτο στο τραπέζι, περισσεύει ένα κρεβάτι. Οι φίλοι σου αρχίζουν να συνειδητοποιούν, ότι πραγματικά δεν ήταν όλα ένα πάρτι και γέλιο…
Ενώ εσύ ακόμα δεν έχεις συνηθίσει να είσαι χωρίς την οικογένειά σου, χωρίς τους φίλους σου και αυτό σε σκοτώνει, και τα χρόνια περνούν βασανιστικά…
Για όσους έμειναν, όσο περνάει ο καιρός συνηθίζουν την απουσία σου, είναι εύκολο γιατί τους περιβάλλουν η οικογένεια και οι φίλοι, πονάνε μόνο λίγες μέρες… αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη μοναξιά σου από συγγενείς και φίλους… εκτός απ ‘ την οικογένειά σου.
Όταν φεύγουμε αφήνουμε τον τόπο και τους ανθρώπους μας, για αυτούς ο χρόνος θα είναι ίδιος, παρόλο που πολλοί λένε «ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ», αλλά για σένα τα χρόνια περνούν μαρτυρικά.
Μετά από χρόνια που θα επιστρέψεις στη χώρα σου, θα δεις τα πάντα τόσο διαφορετικά, όλοι θα είναι διαφορετικοί, θα επισκεφτούν το σπίτι σου, και εσύ θα είσαι χαρούμενος και θα σκέφτεσαι πόσο μου έλειψε η όμορφη γη μου, η οικογένειά και οι φίλοι μου.
Απο ποια χώρα είσαι?
Τα σέβη μου σε εκείνες τις μητέρες και τους πατέρες, τους γιους και τις κόρες, που άφησαν τη χώρα τους για να δώσουν στην οικογένειά τους μια καλύτερη ζωή
Σωτήρης Καλκατζάκος