Βγήκα με μια παρέα το μεσημέρι. Ήπια πάλι τη σόδα μου. Μετά περπάτησα μόνος μου στο κέντρο, ήθελα λίγο να χαλαρώσω.
Επειδή βαριόμουν να κάνω κάτι στο σπίτι, μπήκα σ’ ένα μαγαζί στο Σύνταγμα, να παραγγείλω μια σαλάτα και την έκανα με υλικά που διάλεξα εκείνη τη στιγμή. Μαρούλι, κοτόπουλο, αυγό, παρμεζάνα, ντομάτα, σως. Την έφαγα έξω, στα τραπεζάκια του μαγαζιού. Δίπλα μου ήταν ένας άνθρωπος που διάβαζε ένα βιβλίο με μεγεθυντικό φακό. Τελικά η παρμεζάνα στην σαλάτα ήταν αρκετά αλμυρή και την άφησα στην άκρη, μαζί με λίγη σως και μαρούλια. Έριξα μέσα στο μπωλ της σαλάτας κάποια αλάτια που περίσσεψαν, έσπασα το πλαστικό πιρούνι για να χωρέσει κι αυτό μέσα, τσαλάκωσα την χαρτοπετσέτα που σκουπίστηκα και την έριξα κι αυτή μέσα στο μπωλ, ενώ στο τέλος έβαλα το καπάκι. Συμμάζεψα τα «σκουπίδια» μου και μπήκα στο μαγαζί να βάλω λίγο αντισηπτικό στα χέρια μου. Χάζεψα λίγο τα γλυκά, αλλά τελικά κρατήθηκα και δεν πήρα.
Βγήκα να φύγω, και τι είδα ρε φίλε;!!! Ο φτωχός που καθόταν δίπλα μου, είχε ανοίξει το καπάκι από την αφημένη σαλάτα μου και έτρωγε με το σπασμένο μου πιρούνι ό,τι είχε απομείνει. Με απλά λόγια, έτρωγε τα αποφάγια μου, τα σκουπίδια μου!
Έγλειφε τη σως, μάζευε τα μαρούλια και προσπαθούσε να χορτάσει λίγο. Έπαθα ένα σοκ και δεν πίστευα αυτό που έβλεπα.
Τον πλησίασα και του έδωσα ένα μεγάλο σακουλάκι με φυστίκια που είχα στην τσέπη μου άθικτο. Το πήρε αμέσως και μου είπε πολύ απλά ευχαριστώ.
Ήρθα σπίτι με τα πόδια και σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν αυτό που έζησα κι ήταν σα να είχα διαβάσει ολόκληρο βιβλίο…
(Μακάρι να είχα περισσότερα χρήματα, να του πάρω κάτι, μα κατέβηκα στο κέντρο με τα πόδια και με ελάχιστα λεφτά. Το λέω αυτό για όσους «φιλάνθρωπους» της θεωρίας μπαίνουν εδώ με σκοπό να κάνουν ανέξοδες υποδείξεις «γιατί δεν του πήρες φαγητό;» κλπ κλπ. Αν πράγματι πονάς και κόπτεσαι για τους φτωχούς, έχω δεκάδες διευθύνσεις φτωχών οικογενειών, να σου πω, ώστε να βοηθήσεις κι εσύ. Μετά χαράς!)
Πηγή: facebook.com