Σωτήριο (κυριολεκτικά) έτος 2016, Αύγουστος, 2 μέρες πριν την αναχώρηση μου για μεταπτυχιακό στην μαγευτική Ελβετία και μαζί με τις βαλίτσες μου που χτυπάνε κόκκινο στην ζυγαριά, χτυπάει ειδοποίηση στα social με friend request από μελαχρινό γκομενάκι, αδυναμία. Σωτήρης στο όνομα ή Σέμε (από το επίθετο του ή από το Σεμεδάκι όπως θα τον φώναζα αργότερα).
Βλέπω ότι έχουμε κοινούς φίλους, τον αποδέχομαι και ξεκινάμε να μιλάμε. Λίγες ώρες αργότερα είμαστε στο τηλέφωνο και είναι έρωτας με το πρώτο άκουσμα. Την επόμενη μέρα πετάω και μου λέει ότι θα ξυπνήσει να με πάρει τηλέφωνο πριν την πτήση. Εγώ περιμένω να τελειώσει κάπου εκεί η επαφή μας αλλά το επόμενο πρωί βλέπω το όνομα του στην οθόνη.
Ξεκινάει μια ολοήμερη καθημερινή επαφή Ελλάδα-Ελβετία για περίπου έναν υπέροχο μήνα. Στα σύννεφα εγώ, ξεχνάω βιβλία, βουνά και χιόνια και το μυαλό μου είναι ήδη στο ποτέ θα γυρίσω πίσω να τον γνωρίσω από κοντά.
24 Σεπτέμβρη μου σκάει μήνυμα από το πουθενά: Νομίζω είμαι ερωτευμένος με άλλη, σου εύχομαι να πάνε όλα όπως τα θες στο μεταπτυχιακό και συγνώμη που δεν βρήκα το κουράγιο να σε πάρω τηλέφωνο.
Ράκος η Έλενα, στα πατώματα. Οπως λέει και η φίλη μου η Robin στο himym «If you have chemistry you only need one other thing. Timing. And timing is a bitch.»
Και πως να περιγράψω πόσο εύκολο ΔΕΝ είναι να βιώνεις την καψούρα στην μαμά Ελβετία χωρίς αλκοόλ (χωρίς λεφτά για αλκοόλ) με ακριβό τσιγάρο και βιντεοκλήσεις στους φίλους στην Ελλάδα. Γιατί η καψούρα δεν είναι διεθνής λέξη.
23 Οκτωβρίου
Περνάει ένας μήνας όπου ούτε φωνή ούτε ακρόαση ο Σωτήρης. Τον έχω μπλοκάρει στα social γιατί ο έρωτας δεν κρυβόταν και εγώ κόντευα να βγάλω τα μάτια μου. Και συνεχίζω το college life με την επόμενη μέρα να είναι γεμάτη σημαντικές συνεντεύξεις με μεγάλες εταιρίες στο πανεπιστήμιο. Κοινώς εύρεση εργασίας στα ξένα. Σκάει λοιπόν μήνυμα από άγνωστο αριθμό με ένα Τι κάνεις? Και ένα αυθόρμητο από μεριάς μου Ποιος είναι?
Μου λέει ότι είναι αυτός, δεν μπορεί να σταματήσει να με σκέφτεται, λιώνει σβήνει, χάνεται και ότι θέλει να το πάμε από την αρχή. Τον αφήνω στο περίμενε όσο ετοιμάζομαι για τις συνεντεύξεις και ανάθεμα αν εκείνο το βράδυ έκλεισα μάτι.
Με παίρνει την επόμενη μέρα, μου λεει ότι χώρισε και με ανάμεικτα συναισθήματα ξεκινάμε να μιλάμε πάλι, πιο χαλαρά αυτή την φορά. Και βρισκόμαστε τα Χριστούγεννα που έρχομαι Ελλάδα. Εκτός από έρωτας με το πρώτο άκουσμα γίνεται και έρωτας με την πρώτη ματιά. Περνάμε μια βδομάδα που δεν ξεκολλάμε ο ένας από τον άλλον. Γυρνάω Ελβετία, αποφασίζουμε ότι αξίζει να το παλέψουμε από απόσταση και ο αγώνας συνεχίζεται. Έλενα-Ελλαδα 0-1.
Περνάνε οι μήνες και αυτός ετοιμάζεται πλέον να μπει στρατό στην Κύπρο και εγώ να φύγω στην εξωτική βροχερή Αγγλία για δουλειά. Πάλι απόσταση μεταξύ μας. Πάλι πέτα πέρα δώθε Έλενα σαν νυχτερίδα. Πάλι μας τα φάγανε τα τηλέφωνα και οι αεροπορικές.
Σωτήριο έτος 2017
Η δουλειά στην Αγγλία σκατά. Ο στρατός σκατά. (Κάθε μέρα μας ταΐζουνε Γκονζίλα η φάση). Εμείς να τσακωνόμαστε συνέχεια λόγω απόστασης (και λόγω τα χαρτιά) και τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν πάλι και σε ίδια χώρα να μην βρισκόμαστε. Εχω ήδη δώσει παραίτηση στην δουλειά γιατί λίγο η μάνατζερ μου που δεν έπαιρνε τα χάπια της, λίγο η βροχή, λίγο ο έρωτας, είχα βαρέσει μπιέλα.
2 μέρες πριν την παραμονή Πρωτοχρονιάς και ενώ φτιάχνω βαλίτσες χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω διστακτικά γιατί δεν περιμένω κανέναν και σαν θετικός άνθρωπος σκέφτομαι ήδη τον βέβαιο θάνατο. Και βλέπω τον Άγιο Βασίλη ντυμένο Σωτήρη ή το ανάποδο. Χαρά, κακό, χαμός.
Μαζεύουμε μαζί και γυρνάμε μετά την πρωτοχρονιά με το σκεπτικό να το παλέψουμε μαζί Ελλάδα αλλιώς άντε γειά (σας) και έξω πάλι μόλις απολυθεί.
6 μήνες μετά, αυτός έχει βρει προσωρινή δουλειά, έχει τελειώσει στρατό και εγώ κάθομαι σπίτι και κοιτάω τα πτυχία μου, τρώγοντας. Μου προτείνουν οι δικοί μου να ανοίξω μια επιχείρηση στο αντικείμενο μου με την βοήθεια τους και ξεκινάω να το σκέφτομαι σοβαρά. Την σχεδιάζουμε κάθε νύχτα με τον Σωτήρη και αποφασίζουμε να την τρέξουμε μαζί. Αυτός η δημιουργική φύση, εγώ η δουλευταρού. Και την φτιάχνουμε, και περνάει ο καιρός και εγώ με τον Σωτήρη είμαστε πια ένα. Δεμένοι οργανικά. Συνεργάτες, κάφροι κολλητοί, αδερφές ψυχές. Γελάμε πολύ μαζί, γελάμε με τα όσα έγιναν και συζητάμε πόσο αστεία θα μας φαίνονται σε μερικά χρόνια όλα όσα τραβάμε τώρα (αν δεν έχεις ανοίξει επιχείρηση Ελλάδα δεν ξέρεις).
Και φτάνουμε στο (κάθε) πέρισυ (και καλύτερα).
Αποφασίζουμε να μείνουμε μαζί μετά από πολλές οικονομικές και οικογενειακές δυσκολίες. Έχουμε βρει σπίτι από τον Μάρτη και φτάνουμε στον Μάιο όπου στήνουμε και το τελευταίο μας έπιπλο.
Κεφάλαιο: καναπές. Την ημέρα της γιορτής μου ή μία ακόμα Παρασκευή. Αλλά την τελευταία χαρούμενη της ως τότε ζωής μου. Γυρνάμε από φαγητό στο αγαπημένο μας κινέζικο. Εγώ και ο σκύλος μας χοροπηδάμε πάνω στο κρεβάτι φτιάχνοντας τα καλύμματα του καναπέ και ο Σέμε κατεβάζει διάφορα για τις άκυρες βίδες από γνωστό επιπλάδικο DIY.
2 μέρες μετά, πάλι μαζί, αλλά σε ένα ασθενοφόρο. Τον πάω νοσοκομείο νομίζοντας ότι έχει πάθει δηλητηρίαση. Τελικά, παγκρεατίτιδα. Κάθομαι και ακούω τους γιατρούς να μου λένε κάποιες λέξεις όπως ζωή, επικίνδυνο, κρίσιμο. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά εκείνη την μέρα.
Τρίτη 25/5 ξημερώματα 4:45
Χτυπάει το τηλέφωνο μου. Νομίζω ότι είναι το ξυπνητήρι και το κλείνω. Ξυπνάω και αναζητώ online το νούμερο. Κακή συνήθεια της δουλειάς. Βλέπω το όνομα του νοσοκομείου που νοσηλεύεται. Παίρνω πίσω και με συνδέουν με έναν γιατρό.
«Σε μια ώρα θα έχει πεθάνει» μου λέει με τάκτ. Νυστάζω ακόμα. Πάλι συμβαίνει αυτό με τα ελληνικά μου. Δεν καταλαβαίνω.
5 χρόνια αργότερα και πάγωσε ο χρόνος εκεί, μια Τρίτη, σε ένα κρεβάτι στις 4:45.
Μαγική λέξη: χρόνος. Με τον καιρό λιώνουνε οι πάγοι. Η ζωή προχωράει και μαζί της και εγώ επιτέλους. Αυτό το κείμενο είναι ενα μεγάλο thank you γιατί θα είμαι πάντα περήφανη που υπήρξες το άλλο μου δυόμιση. Ξέρεις εσύ.
Θα σε κουβαλάω πάντα πάνω μου όπως την ταγκιά σου. Γιατί με σημάδεψες και εμένα με έναν τρόπο όπως τις τοιχάρες που ζωγράφιζες.
Τα λέμε ίσως σε κάποια άλλη ζωή. Ως τότε, αυτό είναι το αντίο μου. Στο next λοιπόν γιατί αν όχι έτσι, πώς? Αν όχι τώρα, πότε??