«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν περίεργα. Οι περισσότεροι συμμαθητές μου με απέφευγαν. Ένιωθα συνεχώς ότι δεν με αποδέχονταν. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί. Σταδιακά, λοιπόν, άρχισα να απομονώνομαι. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Οι λιγοστές φιλίες που είχα δεν άντεξαν στο χρόνο. Ουσιαστικά, απέκτησα μία φίλη με την οποία είχαμε μέχρι πρόσφατα επικοινωνία. Αν και έχω έναν αδερφό, λόγω της διαφοράς ηλικίας που έχουμε (είναι οκτώ χρόνια μεγαλύτερος), δεν κάναμε και δεν κάνουμε παρέα.
Το να σπουδάσω ποτέ δεν με ενδιέφερε. Έχω ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο σπουδών σε ΤΕΕ στον τομέα της Οικονομίας και της Διοίκησης. Τελείωσα και μια σχολή κομμωτικής, αλλά όταν βγήκα στην αγορά εργασίας κατάλαβα ότι το επάγγελμα αυτό δεν μου ταίριαζε καθόλου. Εργάστηκα για δύο χρόνια και σταμάτησα. Η δουλειά αυτή θέλει να ασχοληθείς πολύ με τη ζωή του πελάτη, και εγώ δεν είμαι τόσο επικοινωνιακή. Έχω αλλάξει αρκετές δουλειές. Έχω εργαστεί ως καθαρίστρια, ως πωλήτρια σε ζαχαροπλαστείο, έχω μοιράσει φυλλάδια, έχω κάνει ντελίβερι με μηχανάκι.
Τη “σχεδία” τη γνώρισα από τη μαμά μιας συμμαθήτριας του γιου μου. Έψαχνε για δουλειά και μόλις είχε ξεκινήσει να εργάζεται στο περιοδικό. Εγώ εκείνη την περίοδο εργαζόμουν. Η ιδέα μου φάνηκε πολύ ωραία. Το περιοδικό αυτό πρόσφερε ελπίδα σε ανθρώπους που η κοινωνία είχε αποκλείσει.
Τελικά, τέσσερα χρόνια μετά, ξεκίνησα και εγώ να δουλεύω στη “σχεδία”. Στη διάρκεια της καλοκαιρινής σεζόν εργαζόμουν σε τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά το χειμώνα δεν είχα κανένα εισόδημα, πέρα από ένα επίδομα.
Προσπάθησα πολύ να στεριώσω κάπου. Αλλά άλλος δεν πλήρωνε, άλλος δεν τηρούσε τη συμφωνία μας, υπήρχαν άσχημες συμπεριφορές από συναδέλφους. Άλλαζα συχνά δουλειά, ώσπου πήρα την απόφαση να επισκεφτώ τα γραφεία της “σχεδίας” στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησα το Μάρτιο και, πραγματικά, δεν αλλάζω αυτήν τη δουλειά με καμία. Αυτή η δουλειά μού ταιριάζει.
Μου αρέσει ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει ο κόσμος, τα λόγια που μας λένε, τα χαμόγελα που μας δίνουν. Οι άνθρωποι που με πλησιάζουν δεν νιώθω ότι με βλέπουν ανταγωνιστικά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η επικοινωνία μαζί τους μου αρέσει. Πολλές φορές έχουν έρθει μαθητές να πάρουν το περιοδικό. Μάλιστα, έχει τύχει να μην έχει ένας όλο το ποσό και να βάζουν ο καθένας από λίγα χρήματα για να το αγοράσουν»…
Αυτά μας εκμυστηρεύτηκε, μεταξύ πολλών άλλων, η Ραλίτσα, ένας άνθρωπος της «σχεδίας», όταν της ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας την προσωπική της ιστορία, η οποία φιλοξενείται στην τελευταία σελίδα του τεύχους #75 (Νοέμβριος 2019) της «σχεδίας» που κυκλοφορεί τούτες τις μέρες στους δρόμους της πόλης.