Της Γιάννας Κούκα
Του Έρωτα λέει σήμερα. Να μιλήσουμε για τον «έρωτα» όπως δεν θα έπρεπε να είναι. Όπως ΔΕΝ είναι. Ο έρωτας δεν πρέπει να πονάει, δεν πρέπει να δημιουργεί ερωτηματικά, ανασφάλειες, φόβους και φοβίες.
Να μιλήσουμε για εκείνον τον «Έρωτα» που έγινε τρόμος. Που κακοποίησε. Συναισθηματικά, λεκτικά, σωματικά, σεξουαλικά. Να μιλήσουμε για εκείνα τα κορίτσια που εμπιστεύθηκαν. Που πίστεψαν. Που απλά βρέθηκαν κάπου. Που γνωρίστηκαν. Που απλά θέλησαν να διασκεδάσουν. Για εκείνα τα κορίτσια που έπεσαν στα χέρια τους. Στα χέρια «Ερώτων»- κακοποιητών. Να μιλήσουμε για εκείνα τα κορίτσια που τα χτύπησαν, τα βίασαν, τα σκότωσαν.
Να μιλήσουμε για τον σπαραγμό που έλαβε χώρα σήμερα έξω από το Εφετείο. Που μανάδες που τους σκότωσαν τα κορίτσια τους ενώθηκαν. Για να αντέξουν. Και χώθηκαν η μια στην αγκαλιά της άλλης. Που τα κορίτσια τους λείπουν. Που γυναικοκτόνοι τα βίασαν, κακοποίησαν, δολοφόνησαν.
Να μιλήσουμε για την πατριαρχία. Που έρχεται πολλές φορές με τη μορφή του «Ερωτα», που καμώνεται τον έρωτα και σκοτώνει. Τις γυναίκες. Να μιλήσουμε για εκείνες τις μανάδες που έμειναν αδειανές, που πάγωσαν τον χρόνο, που οι αγκαλιές τους ορφάνεψαν από τα χέρια, απ’ τα χάδια των κορών τους. Μανάδες που ορφάνεψαν από το «Μάνα».
Να μιλήσουμε για εκείνα τα κορίτσια που δεν πρόλαβαν άλλο να μεγαλώσουν, που δεν πρόλαβαν να νιώσουν πως είναι η αγάπη κι ο έρωτας. Που όλα τους τα πήραν. Που γυναικοκτόνοι τους πήραν τη ζωή. Να μιλήσουμε για τις μανάδες στο προαύλιο του Εφετείου που δεν πρόλαβαν να δουν τα κορίτσια τους να αγαπιούνται. Τα κορίτσια τους χαρούμενα. Να ερωτεύονται.
Να αγωνιστούμε. Καμία άλλη χτυπημένη. Καμιά άλλη δολοφονημένη. Να αγωνιστούμε τα κορίτσια να νιώσουν τον έρωτα με την πραγματική του μορφή. Να αγωνιστούμε τα κορίτσια να ζήσουν. Να γευτούν όλα τα όμορφα, τις χαρές και τις άνοιξες. Να αγωνιστούμε να μην κλάψει άλλη μάνα την κόρη της. Να τσακίσουμε την πατριαρχία. Και θα την τσακίσουμε.-