Παρ ότι γενικά αποφεύγω τις επί προσωπικού αναρτήσεις, ήρθε ο καιρός να κάνω μια για το θέμα των αμβλώσεων.
Μόλις έχουμε γνωριστεί με τον (συμπτωματικά για την όλη ιστορία) μέλλοντα σύζυγο, είμαστε μαζί δηλαδή περίπου δυο ή τρεις μήνες, εγώ μόλις έχω πάρει το πτυχίο μου, αλλά άνεργη και εκείνος φοιτητής ακόμα, όταν συνειδητοποιώ ότι έχω καθυστέρηση. Κάνω το τεστ ούρων στον μικροβιολόγο τότε δεν υπήρχαν ακόμα τα τεστ του φαρμακείου και πάω την καθορισμένη μέρα και ώρα για τα αποτελέσματα.
«Το τεστ βγήκε θετικό κοπέλα μου, συγχαρητήρια είσαι έγκυος», ασπρίζω μέσα σε δευτερόλεπτα κι αρχίζουν τα πόδια μου να τρέμουν, πληρώνω και βγαίνω στον δρόμο κι αρχίζω να περπατάω χωρίς να καταλαβαίνω που πάω μηχανικά και μες στο κεφάλι μου στριφογυρίζει σαν δίσκος που έχει κολλήσει η βελόνα η φράση της γιατρού « «Το τεστ βγήκε θετικό κοπέλα μου, συγχαρητήρια είσαι έγκυος», επιστρέφω στο σπίτι και ντρέπομαι να κοιτάξω τους δικούς μου στα μάτια, τρέχω να κλειστώ στο δωμάτιό μου.
Οσα ακολουθούν είναι η γνωστή διαδικασία, η συνειδητοποίηση πως είναι αδύνατον να κρατηθεί μωρό στην συγκεκριμένη φάση, η ανεύρεση γιατρού, το κλείσιμο ραντεβού στο νοσοκομείο.
Βρισκόμαστε στο νοσοκομείο και περιμένουμε την σειρά μου μαζί με άλλες γυναίκες μικρότερες ή μεγαλύτερες, μέσα στην τεράστια αγωνία μου για το τί με περιμένει, δίπλα μου μια κοπέλα με τον καλό της να την κρατάει αγκαλιά με τόση τρυφερότητα και θέρμη που σχεδόν ζηλεύεις την εικόνα, δεν την αφήνει λεπτό και της ψιθυρίζει λόγια αγάπης και παρηγοριάς.
Ακούω να φωνάζουν το όνομά μου σηκώνομαι με πόδια που τρέμουν και περνάω την πόρτα που οδηγεί στα χειρουργεία, Ακούω τους γιατρούς να φωνάζουν έξαλλοι στον γιατρό μου πως «αυτό ρε ……..είναι μωρό ρε……. Θα μας χώσουν όλους μέσα ρε……….» αν και τρέμω σαν το ψάρι τους λέω την ηλικία μου και τους δείχνω ταυτότητα, ηρεμούν, με ξαπλώνουν στο χειρουργικό κρεββάτι, ανάβουν τον τεράστιο λαμπτήρα από πάνω μου, τα δόντια μου κροταλίζουν, μια νοσοκόμα τραγουδάει το «καβάλα στο δελφίνι», χάνω τον κόσμο και βυθίζομαι, ξυπνάω σε ένα δωμάτιο με δυο κρεββάτια, δίπλα μου η κοπελιά που ο καλός της όσο περιμέναμε της έταζε τον ουρανό με τ άστρα, κλαίει και τον φωνάζει, έρχεται ο σύντροφός μου να με δει και μου εξηγεί ότι με το που φωνάξανε και το δικό της όνομα και μπήκε στα χειρουργεία, ο γαμπρός κατέβηκε τις σκάλες και δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ.
Κάντε μας τη χάρη λοιπόν που θα μας πείτε ότι σας χρωστάμε και οποιαδήποτε εξήγηση από πάνω!