Σήμερα μέθυσα αρκετά.
Γύρισα μόνη σπίτι. Στον δρόμο με προσπέρασε μια παρέα από άντρες γύρω στα 25 – 30, εμφανώς μεθυσμένοι κι αυτοί.
Γελούσαν και πειραζόντουσαν. Όχι, κανένας δεν προσπάθησε να μου κάνει τίποτα. Γελούσαν μεταξύ τους.
Όχι, δεν σφίχτηκε ο αυχένας μου περνώντας από δίπλα τους. Δεν κατέβασα νευρικά την φούστα μου πιο χαμηλά. Δεν κούμπωσα το ένα κουμπί του πουκαμίσου μου που έδειχνε το στήθος μου.
Πέρασα κι από υπόγεια διάβαση. Ώρα 11.30 βραδυνή. Φορούσα ακουστικά.
Άκουσα ήχο από γυαλιά που σπάνε. Δεν γύρισα τρομαγμένη, δεν επιτάχυνα το βήμα. Ήταν ένας άντρας που έπινε μπύρα. Χαμένος στις σκέψεις του. Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει.
Όχι, δεν έπαθα ταχυπαλμία.
Όχι, τα χέρια μου δεν έχουν ποτέ κρατήσει κλειδιά ως όπλο ανάμεσα στα δάχτυλα.
Πήρα ταξί, ήμουν πολύ κουρασμένη να συνεχίσω με τα πόδια. Μέσα στο ταξί με πήρε ο ύπνος. Ο οδηγός με ξύπνησε ευγενικά όταν φτάναμε στην είσοδο. Δεν περίμενε μέχρι να μπω μέσα για να φύγει. Ούτε που θυμάμαι την πινακίδα του. Ούτε το πρόσωπό του.
Στο ασανσέρ, συνάντησα έναν τύπο που ορκίζομαι ότι δεν έχω ξαναδεί. Δεν κόλλησα στην γωνία, δεν μαζεύτηκα για να γίνω μικροσκοπική, να μην ενοχλώ. Κατέβηκε στον τρίτο, εγώ συνέχισα ως τον τέταρτο. Γυρνώντας το κλειδί στην πόρτα, άκουσα σύρσιμο πίσω μου και πνιχτά γελάκια.
Δεν πήρα στάση άμυνας. Ήταν ένας γείτονας που γυρνώντας από το δικό του ξενύχτι έβλεπε αστεία βίντεο στο κινητό.
Ξεβάφτηκα, έβαλα πυτζάμες.
Δεν χρειάστηκε να κάνω ντουζ. Δεν είχα να ξεπλύνω τίποτα από πάνω μου.
Ο απέναντι γείτονας, που ποτέ δεν με κρυφοκοιτάζει από το παράθυρό του όταν ετοιμάζομαι να φύγω, διάβαζε σκεπτικός ένα βιβλίο.
Ξάπλωσα ήρεμη. Τα χέρια μου δεν έτρεμαν, τα πόδια μου ήταν ζεστά κάτω από το σεντόνι.
Χαμογελούσα.
Είμαι ελεύθερη.
Αν στα παραπάνω σφίχτηκε ο δικός σου αυχένας
αν ίδρωσαν οι παλάμες σου λίγο περισσότερο από το κανονικό
αν κράτησες ένα δάκρυ κι έναν κόμπο στο λαιμό
τότε – αδερφή μου – ξέρεις.
Δεν θα σταματήσουμε ποτέ.
Μέχρι να είμαστε όλες ελεύθερες.
Κι εμείς κι οι βιασμένες κι οι καμμένες με βιτριόλι κι οι κουρεμένες γουλί κι οι παρθενοραμμένες κι οι μικροπαντρεμένες κι οι παρενοχλημένες κι οι κακοποιημένες κι οι δολοφονημένες.
Όλες.
Ό λ ε ς .
(Η παραπάνω ιστορία αποτελεί – προφανώς – προϊόν μυθοπλασίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τραυματική. Ρωτήστε τις θηλυκότητες γύρω σας. Και καλή τύχη, θέλει γερό στομάχι).
Copyright © all rights reserved Nikoleta Dafnou™