Για εσάς ξημέρωναν Χριστούγεννα ενώ για εμένα άλλη μια μέρα στο κρεβάτι του θανάτου!!!!
Νευρική ανορεξία…..
Η Ελένη.Ετών 33 με δυο παιδάκια.Θέλησε να μας μιλήσει για την περιπέτεια που είχε με την υγεία της.Για το πόση ανάγκη είχε να γίνει καλά….
-Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω με ροδουλά μαγουλάκια και μέσα στη ζωντάνια.
-Κάθε πρωί που βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέπτη η αλήθεια είναι πως χαίρομαι κι εγώ.
-Είσαι καλά τώρα,ναι;
-Ευτυχώς είμαι καλά.
-Πως ξεκίνησε ο Γολγοθάς σου;
-Όλα ξεκίνησαν από καθαρά ψυχολογικούς λόγους.Είχα πολλά προβλήματα στον γάμο μου και καμία στήριξη.
-Κάπως έτσι ξεκινούν στις πιο μεγάλες ηλικίες αυτές οι παθήσεις;
-Συνήθως ναι.Δεν είχα πρόβλημα με το σώμα μου από παιδί.Δεν έζησα αυτά που ακούω για τα πιο νέα κορίτσια.Ήμουν καλά.
-Έγινε κάτι και σταμάτησες να τρως;
-Όχι κάτι συγκεκριμένο.Απλά όλα αυτά που περνούσα συσσωρεύτηκαν και με οδήγησαν εκεί.
-Τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την περίοδο;
-Δεν είχα όρεξη για φαί . Βέβαια δεν είχα συνειδητοποιήσει πως οι μέρες περνούσαν κι εγώ δεν έτρωγα.Απλά δεν ήθελα.
-Οι δικοί σου άνθρωποι δεν το είχαν προσέξει;
-Βέβαια και ναι.Αφού προσπάθησαν να με ξεγελάσουν σαν να ήμουν μικρό παιδί ,μια φορά θυμάμαι.
-Τι έκαναν δηλαδή;
-Μου ζήτησαν να πάμε μια βόλτα για να ξεσκάσω .Εκείνοι βέβαια είχαν στο μυαλό τους να με κάνουν βόλτα για να με ταίσουν.
-Και το κατάφεραν;
-Όχι βέβαια.Θυμάμαι μου είχαν αγοράσει ένα πεϊνιρλί. Κι εγώ το έτριβα με τα δυο μου δάχτυλα για να τριφτεί,να εξαφανιστεί και να φύγει.Θυμάμαι πως το έτριβα με μίσος. Βέβαια,κατόπιν εορτής,αναρωτήθηκα αν το μίσος ήταν για το πεινιρλι ή για τον άντρα μου!
-Από εκεί ξεκινούσαν τα ψυχολογικά λοιπόν.
-Ναι από κει.Η κατάθλιψή μου ,από κει.
-Πως συνεχίστηκε όλο αυτό;
-Θυμάμαι πως δεν είχα καθόλου δυνάμεις.Ζαλιζόμουν.Φοβόμουν που ζαλιζόμουν.Έλεγα πως κάτι έχω χωρίς όμως να σκεφτώ πως ήμουν νηστική τόσες ημέρες.
-Μα καλά κάποιος δικός σου δεν μπήκε στην διαδικασία να κάνει κάτι;
-Ναι,η πεθερά μου.Μου μαγείρευε εκείνη κι έφερνε την σούπα στο κρεβάτι ,αφού δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ.Μου έδινε 2-3 κουταλιές την ημέρα.Δεν μπορούσα άλλο.
-Πόσο καιρό ήσουν στο κρεβάτι;
-3 μήνες.
-Κι αυτό το διάστημα έτρωγες μόνο 2-3 κουταλιές σούπα ημερησίως;
-Τον έναν μήνα θυμάμαι πως έπινα μόνο χυμούς. Τότε έφεραν και τον γιατρό στο σπίτι.
-Ο οποίος;
-Απήυδησε! Θυμάμαι με κράτησαν από τις μασχάλες για να σταθώ όρθια και να καταφέρει ο γιατρός να μου πάρει την πίεση.
-Η οποία θυμάσαι πόσο ήταν;
-Στον πάτο.3 με 5.
-Και;
-Ξανάρθε μετά από 3 ημέρες,κατά τις οποίες εγώ ούτε χυμό έπινα πλέον.Θυμάμαι μάλιστα πως είχα αφυδατωθεί τόσο που οι παλάμες μου είχαν αρχίσει να ξεφλουδίζουν.Τα νύχια μου είχαν γεμίσει μαύρα στίγματα και μέσα στη θολούρα μου νόμιζα πως μου είχαν μπει αγκίδες από τις τριανταφυλλιές του κήπου μας.Κι εγώ είχα να σηκωθώ από το κρεβάτι 3 μήνες!!!!
-Και τι ήταν αυτά τα στίγματα τελικά;
-Εμένα λοιπόν μου είχε κολλήσει πως ήταν αγκίδες.Και για αυτό τον λόγο ζήτησα και μου έφεραν μια βελόνα για να τη βγάλω .Όταν επιχείρησα να την πιάσω ένιωσα πόνο.Δεν υπήρχε νύχι.Είχαν πέσει;Είχαν ξεφλουδίσει κι αυτά ;!Δεν ξέρω να σου πω….!!!!
-Ο γιατρός που ήρθε τι σου είπε;
-Δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.Έπρεπε να νοσηλευθώ .Γι’ αυτό με άρπαξαν οι δικοί μου και με πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο.
-Στα χέρια φαντάζομαι.
-Καλά το φαντάζεσαι.Όμως να σου πω κάτι.Το ανθρώπινο μυαλό και η δύναμη της θέλησης είναι μεγάλη υπόθεση.Ήμουν 3 μήνες ξαπλωμένη στο κρεβάτι.Δεν είχα δύναμη ούτε για τουαλέτα.Κι όμως!Επειδή δεν ήθελα να είμαι στο νοσοκομείο βρήκα την δύναμη και σύρθηκα στην πλαϊνή πόρτα για να το σκάσω.Κι επειδή οι δυνάμεις μου με πρόδωσαν σύντομα,κρύφτηκα πίσω από μια κολώνα πάνω σε ένα παγωμένο πεζοδρόμιο έξω από το νοσοκομείο!
-Απίστευτο!
-Απίστευτο δεν είναι αυτό!Απίστευτο είναι πως εγώ σε εκείνη την κολώνα σώθηκα!
-Τι εννοείς;
-Εκείνη την στιγμή πέρασε μια κοπέλα που είχα γνωρίσει σχετικά πρόσφατα.Με είδε και με θυμήθηκε.Ήξερε το πρόβλημα μου βέβαια.¨Τι κάνεις εδώ ¨,με ρώτησε.Κι αφού της εξήγησα με έβαλε στο αμάξι της να με πάει στο σπίτι της.Ενημέρωσε βέβαια και τον σύζυγό μου τηλεφωνικά.
-Τι σε έκανε να την εμπιστευτείς;
-Μάλλον η απόγνωσή μου!Δεν ήθελα να είμαι εκεί.
-Και σε πήγε σπίτι της;
-Ναι.Άνοιξα τα μάτια μου και θυμάμαι τους ήχους από τα πιάτα και τις κατσαρόλες.Μάλιστα της είπα:¨Μη μου πεις κι εσύ για φαί!¨.Κι εκείνη μου απάντησε πολύ φυσιολογικά,¨άντε καλέ,εμείς σε αυτό εδώ το σπίτι δεν τρώμε!¨.
Αφού καθίσαμε και συζητήσαμε για πολύ λίγο μου λέει:¨-Αντί να πάρεις τα χάπια που σου έδωσε ο γιατρός,μήπως είναι καλύτερα να σου δώσω μια κουταλιά σούπα που έφτιαξα για τον άντρα μου;Μόνο ζουμάκι ,τίποτε άλλο.Σαν σιροπάκι σκέψου του.Είπα ναι.Την έφαγα την μια κουταλιά, βαρυστομάχιασα και ξανά κοιμήθηκα.την άλλη ημέρα το πρωί μου ξανά έδωσε το σιροπάκι μου.Ύστερα το μεσημέρι μου το ξανά έδωσε με ένα σπιράκι ρύζι.Το βράδυ το ίδιο.Την άλλη ημέρα ακόμη ένα σπιράκι .Άντε κι ένα μικρό κομματάκι κρέας.Σαν να ήμουν μωρό!
-Κι έτσι άρχισες να συνέρχεσαι;
-Ναι,σιγά σιγά.
-Πόσο κάθισες εκεί;
-Έκατσα μια εβδομάδα.Μετά ήρθε ο άντρας μου και με πήρε.
-Πως ήταν η επιστροφή;
-Γύρισα με άλλον αέρα.Έτρωγα ήδη τρεις κουταλιές την ημέρα,η κάθε μια εμπλουτισμένη με κάτι διαφορετικό.Έπαιρνα και τα χάπια μου για την όρεξη,τις βιταμίνες μου και τα χάπια για την κατάθλιψη.Έκανα έξι μήνες να συνέλθω και να αποτραβηχτώ από το κρεβάτι του θανάτου μου.
-Σου έχει μείνει κάτι πολύ έντονο;
-Ναι,θυμάμαι οτι είχαν έρθει οι κουμπάροι μου να με δουν.Έστρωσαν το τραπέζι για να καθίσουμε όλοι μαζί και να με παροτρύνουν να ξεκινήσω να τρώω.Ζήλεψα κι εγώ το αρνί όπως το έβλεπα κι έκοψα ένα κομματάκι ίσα με το νύχι του μικρού μου δάχτυλου.
-Και γιατί σου έχει μείνει αυτή η στιγμή;
-Γιατί θυμάμαι την κουμπάρα μου να με βλέπει να μασάω και να ΚΛΑΙΕΙ !!!!!!Είχα πλέον συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση είχα φτάσει!Είχαν ξεκινήσει και οι υπόλοιποι να πιστεύουν πως γλίτωσα από του χάρου τα δόντια.
-Από τότε έχεις πάρει κιλά !
-Έχω πάρει και μάλιστα 45!!!
-Έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις δίαιτα;
-Αρκετές φορές.Και μόλις καταλαβαίνω πως κλείνει το στομάχι μου και ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΩ ΤΡΩΩ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΓΙΑΤΙ ΑΜΕΣΩΣ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΜΟΥ.
-Τι έχεις να πεις σε όλο αυτό τον κόσμο που πασχίζει από μια ίδια κατάσταση;
-Αγαπήστε τον εαυτό σας.Πρώτα εσείς και μετά οι υπόλοιποι!Τα πάντα μπορούμε να κάνουμε!Και κυρίως μπορούμε να ζήσουμε!!!!
*Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο είναι τυχαίες και δεν απεικονίζουν τα πραγματικά πρόσωπα της ιστορίας.