Μόλις χθες στο ιατρείο με επισκέπτονται μάνα και κόρη για τις εμμένουσες και επιδεινούμενες κρίσεις πανικού της πρώτης.
Η μάνα λίγο πάνω από τα 50, η κόρη περίπου στα 30.
Για να καταλήξουμε να ακούμε και πάλι πως ο σύζυγος της πρώτης και πατέρας της δεύτερης, αν και εξαιρετικός οικογενειάρχης, είναι μωρέ λίγο νευρικός.
Και δεν επιτρέπει στη σύζυγο πολλά πολλά. Δεν της επιτρέπει να έχει γνώμη διαφορετική από τη δική του.
Αν την εκφράσει δε, απλώνει συχνά πυκνά και το χεράκι του, πέφτει και κανένα χέρι ξύλο που και που.
Όπως τις προάλλες που τόλμησε να τον αμφισβητήσει και «επεσε πάνω της να την σκοτώσει γιατρέ».
Και σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης να έχεις και την κόρη που πάλευε να με πείσει πως κατά τα άλλα πρόκειται για έναν πολύ καλό άνθρωπο….
Και διαβάζω σήμερα πρωί πρωί
για την άτυχη γυναίκα στο Κουκάκι…
Άντε, βγείτε πάλι να μας πείτε πως πατριαρχία δεν υπάρχει. Πως είναι η καραμέλα των αριστερών.
Βγείτε να αμφισβητήσετε την έννοια της γυναικοκτονίας και της βαθιάς κοινωνικής της ρίζας.
Πείτε μας να μάθουμε και εμείς, που έχουμε βαρεθεί να τα βλέπουμε κάθε τρεις και λίγο στη δουλειά μας.
Και έχουμε απηυδήσει..