Είπαμε θέλει το χαρέμι μονιασμένο, αλλά όχι κι έτσι. Όλα στη ζωή έχουν ένα όριο που ή το ξεπερνάς ή σταματάς εκεί που είσαι και κάνεις μερικά βήματα πίσω.
Πριν από ένα χρόνο το αγόρι μου, με το οποίο είμαστε μαζί 2 χρόνια, ξεπέρασε το όριο αυτό. Μου ζήτησε να χαλαρώσουμε κάπως τη σχέση μας και να την κάνουμε πιο «ανοιχτή». Ήταν πάντα πολυγαμικός και όσο κι αν προσπάθησα να τον φέρω πιο κοντά μου και να τον «βάλω στον ίσιο δρόμο» δεν τα κατάφερα.
Δέχτηκα μιας και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Τον αγαπούσα, δεν ήθελα να τον χάσω. Αν η λύση ήταν να τον μοιράζομαι, ας γινόταν έτσι. Τόσο χαμηλά είχα πέσει.
Σύντομα έμαθα ότι έβγαινε και με μία άλλη κοπέλα για την οποία δεν γνώριζα τίποτα. Για να είμαι πιο σωστή, δεν ήθελα να ξέρω τίποτα. Δεν ήθελα να ξέρω ποια είναι, που μένει, πόσο χρονών είναι, τι δουλειά κάνει, τίποτα, τίποτα. Του είχα απαγορέψει να τη φέρνει σπίτι και να αναφέρει για εκείνη οτιδήποτε μπροστά μου. Για μένα ήταν σαν να μην υπήρχε. Ήταν ένας άνθρωπος που ήταν για μένα πληγή και φάντασμα μαζί. Τουλάχιστον το αγόρι μου σεβάστηκε το γεγονός ότι δεν ήθελα να την ξέρω και δεν ανέφερε ποτέ τίποτα για εκείνη.
Κι όμως. Όχι μόνο την είχε αναφέρει, αλλά μου την είχε συστήσει κιόλας εν αγνοία μου. Εντελώς τυχαία έμαθα ότι η κοπέλα που μου είχε συστήσει πριν από κάποιους μήνες ως συνάδελφό του ήταν στην ουσία η κοπέλα αυτή. Είχε σκοπό ο κύριος να μας κάνει κολλητές. Δεν θέλει μαλλιοτραβήγματα και άλλες τέτοιες εκρήξεις ζήλιας. Πώς την είδε; Μας θέλει μια ευτυχισμένη οικογένεια, μια ωραία ατμόσφαιρα, που έλεγε και ο Ηλιόπουλος; Από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημά μου; Έβγαλα τα κορίτσια μου βόλτα να πάρουν αέρα; Που ζει; Ή μήπως είμαι εγώ αυτή που ζει «αλλού»;
Τη στιγμή που το έμαθα αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή και με εκείνον και με εκείνη (είχαμε ανταλλάξει και Facebook και κάναμε και αρκετή παρέα εκτός) και τους μπλόκαρα και στο κινητό. Προσπαθούν ακόμα να επικοινωνήσουν μαζί μου με άλλους τρόπους. Εκείνος συνεχίζει να έρχεται σπίτι μου κλαίγοντας και παρακαλώντας με να γυρίσω πίσω γιατί δεν είναι τίποτα, λέει, χωρίς εμένα και με χρειάζεται στη ζωή του και εκείνη έχει έρθει αρκετές φορές και μου ζητά να τους συγχωρέσω και να ξαναγίνουμε φίλες γιατί τους λείπω πολύ.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα λένε επειδή όντως έτσι νιώθουν ή για να μου ρίξουν στάχτη στα μάτια. Δεν θέλω να γυρίσω και μετά από λίγο να το μετανιώσω. Θέλω η απόφαση αυτή όποια και αν είναι, να είναι οριστική. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θα κάνω. Εκείνοι το βλέπουν ως κάτι το φυσιολογικό για το οποίο όλοι πρέπει να καμαρώνουμε, ενώ εγώ που είμαι από χωριό, είμαι λίγο πιο παλιομοδίτισσα σε αυτά. Μπορεί να υποχώρησα μία φορά και να του έκανα το χατίρι Αυτό όμως δεν του δίνει το δικαίωμα να με κάνει ο, τι θέλει και να με κοροϊδεύει έτσι μέσα στα μούτρα.
Γεωργία