Είμαι παντρεμένη με παιδιά. Με τον άντρα μου είμαστε πολλά χρόνια. Πολύ καλό παιδί και πολύ καλός πατέρας. Δεν μπορώ να πω ότι τον ερωτεύτηκα πολύ, αλλά τον αγαπώ, είναι ο άνθρωπός μου και δεν είχα ποτέ κανένα παράπονο. Με φροντίζει δεν με παραμέλησε ποτέ, τις βόλτες μου, τα ταξίδια μου, τα δώρα μου…
Πριν 6 χρόνια, αρχίζει από περιέργεια ένα φλερτ με κάποιον (ο δεύτερος μετά τον άντρα μου) με τον οποίο για να μην τα πολυλογώ κάναμε σχέση. Είχαμε σχέση κάποια χρόνια. Ξεκίνησα μαζί του από περιέργεια, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Με συγκίνησε όμως η επιμονή του, το ότι με έκανε να αισθάνομαι μοναδική γι’ αυτόν. Εκείνος ήταν ελεύθερος, εγώ ένιωθα τύψεις, πίεση, χάλια, του έλεγα να χωρίσουμε, να βρει μια άλλη, αλλά εκείνος επέμενε ότι με αγαπάει, ότι δεν μπορεί χωρίς εμένα, αν και από την πρώτη στιγμή του είχα πει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χαλάσω το γάμο μου. Προσπάθησα πολλές φορές να βάλω ένα τέρμα σε όλο αυτό, παρακαλούσα να βρει μια άλλην και να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Και βρήκε. Οταν μου το είπε έγινα χάλια, μου ήρθε κεραμίδα. Σταματήσαμε να βγαίνουμε για ένα χρόνο, μέχρι που κάποια στιγμή μου έστειλε πάλι μήνυμα. Και άρχισαν όλα ξανά. Μου λέει ότι με την άλλη είναι για να μην νιώθει μόνος του, ότι εγώ τον καλύπτω στα πάντα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Εκεί που λέω τέλος, με τουμπάρει ξανά. Δεν καταλαβαίνω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Θεωρώ αυτή τη σχέση λάθος, ποτέ δεν έχω κάνει το πρώτο βήμα, έχω προσπαθήσει να εξαφανιστώ, αλλά πάντα μόλις στείλει μήνυμα απαντάω.
Θα ήθελα όντως να απεμπλακώ από όλο αυτό γιατί είναι ψυχοφθόρο… το μυαλό μου είναι κολλημένο σε αυτό με κόστος και στην καθημερινότητά μου…
Τι να κάνω;
Πηγή: ekirikas.com