Είχα μια σοβαρή σχέση, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο με ένα αγόρι, που κράτησε δύο χρόνια. Χωρίσαμε μία φορά για μία εβδομάδα, αλλά μετά τα ξαναβρήκαμε και ήταν όλα καλά. Ήμασταν φουλ ερωτευμένοι και σκεφτόμασταν να παντρευτούμε κάποια μέρα.
Πάντα ήξερα, ότι οι φίλοι και η οικογένειά μου δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι κάτι, που επηρέασε την απόφασή μου να χωρίσουμε στο τελευταίο έτος του πανεπιστημίου. Είπαμε να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του και να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους, για να δούμε, αν πραγματικά θέλαμε να είμαστε μαζί ή όχι.
Λίγους μήνες μετά άρχισα να βγαίνω με κάποιον άλλο, τον οποίο και παντρεύτηκα. Δεν βγαίναμε πολύ καιρό και του ήρθε χαρτί, ότι παίρνει μετάθεση για ένα χρόνο σε άλλη πόλη (είναι στρατιωτικός). Παντρευτήκαμε την ίδια χρονιά, χωρίς να γνωριζόμαστε ούτε ένα χρόνο. Ήμασταν και οι δύο 23 ετών.
Τώρα, που λείπει, καταλαβαίνω, πόσο πολύ βιαστήκαμε χωρίς να υπάρχει λόγος. Εν τω μεταξύ, με τον πρώην μου είχαμε κρατήσει επαφή και μιλούσαμε συχνά. Δεν νομίζω, ότι σταμάτησα ποτέ να τον αγαπώ.
Δεν ξέρω, αν αυτά τα συναίσθημα είναι πραγματικά ή επειδή ο άντρας μου θα λείψει ένα χρόνο και θέλω μια συντροφιά. Τον αγαπώ, αλλά ένα μέρος μου θέλει να είναι με τον πρώην μου.
Αννίτα
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr