Την κρατούσες αγκαλιά και πανηγύριζες μαζί της στις χαρές της. Στάθηκες πλάι της κρατώντας το χέρι της σ’ όλα τα δύσκολά της. Ήσουν η φωνή της λογικής σε κάθε παραλλήρημά της και το πρόσωπο της χαράς σε κάθε στιγμή απελπισίας της. Βρίσατε μαζί όλους τους πρώην της κι αποθεώσατε όλους τους νυν μέχρι να γίνουν πρώην και να τους βρίσετε κι αυτούς! Ήσουν εκεί να της δανείσεις τις αγαπημένες σου κόκκινες ψιλοτάκουνες γόβες και το μικρό μαύρο φόρεμά σου. Ήσουν εκεί να της φτιάξεις κοτόσουπα όταν αρρώσταινε και να της πας στη δουλειά όταν είχε το αυτοκίνητό της για service. Ήσουν αυτή που της έδινε δανεικά όταν ξέμενε κι αυτή που θα μεταμορφωνόταν σε «σοφή κουκουβάγια» κάθε φορά που θα ζητούσε τη συμβουλή σου…
Φίλες… κολλητές… αδερφές… Παντού και πάντα μαζί! Εκδρομές, βόλτες, ταξίδια, διακοπές, καφεδάκια, σινεμά, ποτά, ξενύχτια, γιορτές, γενέθλια, χοροί… Κι ήρθε η στιγμή που την χρειάστηκες… Ήρθε η στιγμή που χρειάστηκες εσύ έναν ώμο να κλάψεις, η στιγμή που εσύ λύγισες και χρειαζόσουν κάποιον να σε σηκώσει ή τουλάχιστον να καθίσει στο πάτωμα δίπλα σου. Και σε εκείνη τη δύσκολη στιγμή, τη δική σου δύσκολη στιγμή, εκείνη δεν ήταν εκεί… την έκανε…
Πέρασε ο καιρός κι όσο κι αν σε πλήγωσε η φυγή της ειδικά σ’ εκείνη τη στιγμή της ζωής σου, ακόμη δεν μπορείς να απαντήσεις στο «γιατί», ακόμη δεν μπορείς να καταλάβεις που έκανες λάθος, ακόμη δεν ξέρεις τι την ώθησε να φερθεί έτσι. Εκείνη, η αδερφή σου, αίμα σου σχεδόν… να φύγει σ’ αυτή τη φάση της ζωής σου; Μπορεί κάποια στιγμή να προσπάθησες να την πλησιάσεις για να μάθεις τους λόγους και να πήρες την γελοιότερη απάντηση του κόσμου ή ακόμη και να σε κατηγόρησε πως εσύ δεν έβλεπες τη συμπαράσταση που σου πρόσφερε. Ή μπορεί να μην μπήκες καν στον κόπο να της μιλήσεις. Επέλεξε να είναι απούσα και τώρα που άρχισες να συνέρχεσαι δεν θέλεις εσύ να την ξανακάνεις κομμάτι της ζωής σου. Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, πόνεσε. Πονάει να επενδύεις σε ανθρώπους, να τους βάζεις στην καρδιά σου και να αποδεικνύονται ελλιπείς…
Υπάρχουν κι αυτοί… αυτοί που δεν άξιζαν τίποτα απ’ όσα τους έδωσες, τίποτα απ’ όσα ένιωσες γι’ αυτούς… κενά φιαλίδια ντυμένα άνθρωποι… Τι τα θες; «Δεν πειράζει» να λες και να χαμογελάς, τόσο άντεξαν, μέχρι εκεί μπορούσαν. Μπορεί να έχασες μια «κολλητή» αλλά κέρδισες ένα μάθημα ζωής! Έμαθες πως υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι φίλοι… φίλοι που στα δύσκολα την κάνουν, αλλά φίλοι που δεν ήταν τότε, μάλλον δεν ήταν ποτέ!
Πηγή: gynaikaeimai.com