Τέτοια μέρα πέρυσι ο φίλος μου κι εγώ παντρευτήκαμε, αλλά…δεν παντρευτήκαμε. Κάναμε μια «τελετή αγάπης».
Δεν υπήρχε Θεός, ούτε παπάς, ούτε Ησαΐα χόρευε. Δεν υπήρχε ρύζι να πέφτει βροχή, ούτε μπομπονιέρες, ούτε δώρα για τους νεόνυμφους.
Δεν υπήρχε δίαιτα, ούτε Botox, ούτε ψεύτικο μαύρισμα, ούτε μπάτσελορ, ούτε παρανυφάκια – με λίγα λόγια δεν υπήρχε κανένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός τυπικού γάμου.
Αντ’ αυτού, ήμουν μια 47χρονη νύφη 90 κιλών σε ένα μπορντοροδοκόκκινο φόρεμα, που ο γαμπρός αγόρασε μέσω διαδικτύου.
Φορούσε ένα απλό κοστούμι, φορούσα πέπλο, κρατούσα ένα μπουκέτο λουλούδια και έφτασα εκεί με ποδήλατο. Περπατήσαμε στο διάδρομο, έγινε η τελετή ωραία ωραία, ανταλλάξαμε όρκους και δαχτυλίδια και υπογράψαμε ένα πιστοποιητικό.
Κάναμε πάρτι στο γειτονικό πάρκο με τους φίλους και την οικογένειά μας και το δείπνο, αν και απλό, ήταν μαγικό. Ροδοπέταλα, χαρούμενη διάθεση, γκλιτερ-ίζον κομφετί και πολλά χαμόγελα. Κόψαμε και τούρτα, να σας πω.
Αλλά όταν ξυπνήσαμε την επόμενη μέρα, ήταν ακόμα το αγόρι μου και ήμουν ακόμη το κορίτσι του – μόνο δύο άτομα σε σχέση.
Αν και ο αριθμός των γάμων έχει πέσει κατακόρυφα, πολλοί θεωρούν αυτή την τελετή ως μία ιεροτελεστία δέσμευσης, το κερασάκι στην τούρτα, που χρειάζεται η σχέση τους.
Κολλάμε στην ιδέα του γάμου, παθαίνουμε εμμονή, σκέψου μόνο τη δημοτικότητα τηλεοπτικών εκπομπών, όπως το «Married At First Sight», που ξεκινά και πάλι στη χώρα μας.
Κανείς ποτέ δεν αντιμετώπισε το γάμο γι’ αυτό, που πραγματικά είναι. Ένας ξεπερασμένος, σεξιστικός και περιττός θεσμός, που υπονομεύει την αγάπη, που οι άνθρωποι έχουν ο ένας για τον άλλον με την επιμονή ότι μια σχέση είναι έγκυρη μόνο εάν επικυρωθεί μέσα από έναν γάμο.
Τα ζευγάρια κάνουν σήμερα μεγάλους, ανοιχτούς, παραδοσιακούς γάμους, αλλά στην ουσία όλο αυτό εξακολουθεί να είναι ένας γάμος και τίποτα παραπάνω, ούτε αλλάζει κάτι. Δεν είναι παρά μια μορφή ωραιοποιημένης καταπίεσης, γι’ αυτό και τίθεται υπό αμφισβήτηση τόσο στις μέρες μας.
Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι παντρεύονται, όταν απλά μπορούν να κάνουν μία απλή «Τελετή Αγάπης» και στη συνέχεια ένα πάρτι;
Ο φίλος μου και εγώ ήμασταν ερωτευμένοι από τα 18 μας, αλλά γίναμε ζευγάρι – μέσω Facebook – το 2010 μετά από διαλυμένες, μακροχρόνιες σχέσεις.
Αμέσως με ρώτησε αν ήθελα να τον παντρευτώ. Όπως πολλοί άνδρες, δεν είχε κανένα συμφέρον να παντρευτεί, απλώς ήθελε να μου ξεκαθαρίσει ότι με έβλεπε σοβαρά και ότι είχε έρθει, για να μείνει.
Φυσικά, αρνήθηκα. Ποτέ δεν ήθελα να παντρευτώ. Είμαι υπέρ του γάμου, διότι πιστεύω ότι ο γάμος είναι ένα λάθος, που ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει, αλλά εγώ να παντρευτώ ούτε λόγος.
Δεν είναι ότι απλά δεν μου αρέσει. Πιστεύω ότι ο γάμος είναι ένας μεσαιωνικός θεσμός, που ενισχύει τα στερεότυπα για το φύλο και τις παραδοσιακές, οικογενειακές δομές, που διαιωνίζουν την ανισότητα.
Προνομιούχοι άντρες και καταπιεσμένες γυναίκες. Οι έγγαμες γυναίκες ήταν ιδιοκτησία του συζύγου τους, όταν εκείνοι απέκτησαν εξουσία και έλαβαν νόμιμα δικαιώματα σε χρήματα, τίτλους και γη. Μέχρι το 1984, οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ανοίξουν τραπεζικό λογαριασμό, να υποβάλουν αίτηση για διαβατήριο ή να αγοράσουν ακίνητα χωρίς την άδεια του συζύγου τους.
Σήμερα, ο γάμος εξακολουθεί να είναι σεξιστικός. Οι άνδρες πρέπει να προσφέρουν εκείνη την τεράστια κοτρώνα, για να ζητήσουν όλο μέλι τις κοπέλες τους σε γάμο, οι γυναίκες εξακολουθούν να «παραδίδονται» από τους πατέρες τους στους γαμπρούς στα σκαλιά της εκκλησίας και η πλειοψηφία των συζύγων εξακολουθεί να παίρνει το επίθετο των συζύγων τους. Είναι επίσης πιθανό να έχουν κοινά οικονομικά, κάτι που μπορεί να δημιουργήσει τριβές και να ανοίξει το δρόμο σε οικονομικές καταχρήσεις. Τα χρήματα είναι ένας κοινός λόγος, που τα ζευγάρια τσακώνονται.
Περαιτέρω έρευνες έδειξαν ότι οι έγγαμες γυναίκες αναλαμβάνουν ως επί το πλείστον τη φροντίδα των παιδιών και πέφτουν πιο εύκολα θύματα απλήρωτης εργασίας σε αντίθεση με τις γυναίκες σε σχέση, οι οποίες δαπανούν λιγότερο χρόνο στις οικιακές εργασίες.
Οι άνθρωποι λαμβάνουν αποφάσεις συναισθηματικά και τις υποστηρίζουν λογικά. Είναι καταδικασμένοι να ζήσουν με διαφωνίες και σεξισμό. Όταν όμως, αμφισβητούν και απορρίπτουν παραδοσιακούς θεσμούς, όπως ο γάμος, εμπνέουν με το παράδειγμά τους και τους άλλους να κάνουν το ίδιο – να εγκαταλείψουν κι άλλες πεπερασμένες αντιλήψεις.
Εφόσον λοιπόν μπορείς να «παντρευτείς» τρόπον τινά χωρίς τη νομική συνιστώσα κι εφόσον ένας γάμος δεν αποτελεί εγγύηση δέσμευσης ή μακροζωίας της σχέσης, το ερώτημα παραμένει: γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να παντρεύονται;
Γιατί οι άνθρωποι παύουν να είναι προοδευτικοί, όταν η συζήτηση φτάνει στο γάμο, τα νυφικά, τα λουλούδια; Μάλλον γιατί ενδιαφέρονται περισσότερο για την τελετή παρά για τον ίδιο το γάμο.
Όποιον και να ρωτήσεις, δεν θα σου βρει κάποιο πλεονέκτημα στο γάμο, ούτε κάτι, που άλλαξε μετά το γάμο. Η σχέση, όπως ήταν έμεινε. Δεν θα είχε αλλάξει κάτι ακόμη κι αν δεν είχαν παντρευτεί.
Η δύναμη της τελετής
Μετά την «Τελετή της Αγάπης» ο φίλος μου κι εγώ αισθανόμαστε διαφορετικά. Η αγάπη μας είναι βαθύτερη, κάτι που μας εξέπληξε και τους δύο. Το απέδωσα στη δύναμη της τελετής.
Εάν κι εσύ αισθάνθηκες «διαφορετικά» ή περισσότερο δεμένη μαζί του μετά το γάμο σας, ήταν πιθανότατα λίγο τα λόγια του παπά, λίγο οι δικοί σας άνθρωποι, που είχαν έρθει άπαντες, λίγο η μουσική και ο χορός, λίγο το ευχάριστο κλίμα της μέρας και όχι ο ίδιος ο γάμος.
Ο γάμος δεν κάνει τίποτα από μόνος του. Εμείς τα κάνουμε.
Η ζωή μου φαίνεται τόσο διαφορετική σε σχέση με των υπολοίπων γυναικών των παλαιότερων γενεών της οικογένειάς μου. Προκειμένου να κάνεις σεξ χωρίς ντροπή ή να εγκαταλείψεις το πατρικό σου, έπρεπε πρώτα να παντρευτείς. Αναγκάστηκαν να παίξουν με κανόνες γραμμένους από άνδρες και επιβληθέντες από την κοινωνία. Οι εργασιακές τους επιλογές ήταν εξαιρετικά περιορισμένες και δεν υπήρχε δυνατότητα οικονομικής ανεξαρτησίας δεδομένου ότι οι άνδρες έλεγχαν τα χρήματα, που έμπαιναν στο σπίτι.
Χαίρομαι, που μπόρεσα να ζήσω μια ζωή, που δεν χρειάζεται η άδεια ή η έγκριση κάποιου άλλου. Για μένα, η «Τελετή της Αγάπης» ήταν μια γιορτή προς την Ελευθερία, μια επανάσταση.
Μπορεί να μην είπα «Δέχομαι», αλλά ήταν σαν να είπα «Δεν θα το κάνω, γιατί δεν χρειάζεται να το κάνω».
Ναι, μπορείς απλά να κάνεις ένα πάρτι. Ο γάμος εφευρέθηκε στην πορεία της ζωής του ανθρώπου, η αγάπη όχι.
Η αγάπη νικά και κατακτά τα πάντα.
Πηγή: abc.net.au