Μάλιστα, εγώ είμαι κυρία με «Κ» κεφαλαίο, είμαι κυρία του Κυρίου παρακαλώ.
Κυρία Κοκοβίκου, με δόξα και τιμή.
Θα ανεχτείς το γέλιο πίσω από την πλάτη σου, την ειρωνεία στο βλέμμα που θα σου ρίξω.
Θα γίνεις ορεκτικό, κύριο πιάτο, επιδόρπιο στο μεσημεριανό μας τραπέζι, θα είσαι από τα μόνιμα θέματα συζήτησης στις κοινωνικές μας συναντήσεις …
γιατί εμείς είμαστε Κυρίες…
και εσύ τι είσαι;
Γυναίκα χωρίς άντρα, χωρίς στεφάνι.
Γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της;
Που παίρνει τη ζωή της στα χέρια και αγωνίζεται να επιβίωση;
Τι είναι αυτά;
Τι είσαι εσύ που γυρνάς ξημέρωμα στο σπίτι σου;
Και ας καθάριζες σκάλες, ας δούλευες σε μπαρ ή λέσχες;
Ποια είσαι εσύ που θέλεις να είσαι ίδια μ’ εμάς;
Εμείς πάμε μετά του συζύγου σ’ όλες τις εκδηλώσεις, εμείς περπατάμε με άντρα δίπλα μας, πάμε στην ταβέρνα συνοδευόμενες,
Εσύ;
Ποια είσαι εσύ;
Πως τολμάς να προχωράς με βλέμμα ίσιο;
Πως τολμάς να περπατάς καμαρωτά;
Nα πηγαίνεις εκεί που πάμε εμείς με τις οικογένειες μας;
Nα ντύνεσαι, να περιποιέσαι τον εαυτό σου;
Εμείς έχουμε άντρα, οικογένεια.
Η δική σου οικογένεια δεν πιάνεται γιατί απλά …δεν έχεις στεφάνι… όπως στην ταινία!
Για να είσαι αποδεκτή, έτσι που την κατάντησες τη ζωή σου, το βλέμμα σου να είναι χαμηλό, να είσαι κακομοίρα, να σε λυπόμαστε, όχι να βγαίνεις και από πάνω.
Πετυχημένη λέει στη ζωή της. Ντροπή!!!
Δεν είναι έτσι τα δεδομένα και αλίμονο αν σε πιάσει και ο άντρας μου, το στεφάνι μου στο στόμα του .
Δίκιο έχει κι αυτός!
Κοίτα λέει του κολλητού ή του ξεκόλλητου, δεν έχει σημασία, αυτή για να’ ναι έτσι… κάτι κάνει ,κάποιος την <περιποιείται>, που θα πάει, θα μάθω εγώ !
(Εδώ πέφτει και το γνωστό συνωμοτικό γελάκι).
Του άντρα μου, που είναι το στεφάνι μου, και μαζευόμαστε όλοι εμείς η καλή κοινωνία (βαπτιστήκαμε έτσι από μόνοι μας) για να θάψουμε όλες εσάς που την χαλάτε.
Ναι, μας χαλάτε τη συνταγή.
Ναι, γιατί μπορεί με εσάς να’ χουμε θέμα στο μεσημεριανό τραπέζι, να μην είμαστε μουγγοί, μπορεί με εσάς να λάμπει λίγο το λιγούρικο ματάκι του συμβίου μας, να ξυπνάνε λίγο τα πεθαμένα αίματα… αλλά όχι και να τα καταφέρνετε, δεν τον θέλει κανείς.
Η δυστυχία, η αποτυχία, η μομφή και το μένος. Τα σεξιστικά υποτιμητικά σχόλια, αυτά σας ταιριάζουν.
Τα καλά είναι για εμάς.
Ποιά νομίζεις πως είσαι τελικά;
Εμείς είμαστε Κυρίες και το σύνδρομο της Κυρία Κοκοβίκου ζει και βασιλεύει ακόμα από το 1965, στα μυαλά του 21ου αιώνα που ξέμειναν πίσω… αλλά πάντα ΜΕ ΔΟΞΑ και ΤΙΜΗ
Αφιερωμένο σ όλες τις αγαπημένες μας κ. Κοκοβίκου, από όλες εμάς τις διαφορετικές γυναίκες.
Να ξέρετε, θα είστε πάντα η αγαπημένη μας ταινία.
Γιάννα Ο.
Πηγή: alithinesgynaikes.gr