Η γυναίκα μου και εγώ έχουμε την ίδια ηλικία. Είμαστε 42 ετών και όσο κι αν προσπαθήσαμε, παιδί δεν καταφέραμε να κάνουμε. Με τον καιρό συνηθίσαμε στην ιδέα ότι θα είμαστε μόνοι μας από δω και πέρα και απλά το αφήσαμε στην άκρη.
Για να είμαι πιο σαφής, γενικά το αφήσαμε στην άκρη. Ζούμε σαν χωρισμένοι και κανείς από τους δυο μας δεν κάνει πια τον άλλο «κέφι». Δεν υπάρχει διάθεση για προσπάθεια. Υπάρχει μόνο μιζέρια και κακομοιριά.
Είμαστε παντρεμένοι 15 χρόνια και στην αρχή ήταν όλα καλά. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίναμε έτσι. Σαν δύο άγνωστοι που απλά συζούν και ξέρουν ο ένας τις συνήθειες του άλλου. Για σεξ ούτε λόγος. Δεν βγαίνει καν από το σπίτι, δεν εργάζεται και δεν δείχνει ενδιαφέρον για τίποτα. Ούτε την εμφάνισή της προσέχει, ούτε τίποτα. Δεν με ελκύει πλέον σε αντίθεση με τη νέα μου συνάδελφο.
Είναι κοριτσάκι μόλις 25 ετών και ήρθε στη δουλειά για να στελεχώσει ένα νέο τμήμα που φτιάχτηκε. Με αυτή τη γυναίκα θυμήθηκα πώς είναι να ζω. Ξεχνάω την αρρωστημένη κατάσταση του σπιτιού και ζω στον Παράδεισο. Στην αρχή μιλάγαμε μόνο, μετά αρχίσαμε να βγαίνουμε για καφέ-ποτό-φαγητό και λίγους μήνες μετά είχαμε σχέση κανονική.
Είναι σαν να ξαναβρήκα τη χαμένη μου ζωή. Μετά από χρόνια σε χειμερία νάρκη, ξύπνησα και αναζητώ απεγνωσμένα «τροφή».
Η γυναίκα μου δεν νοιάζεται πια για μένα, ποτέ δεν νοιαζόταν (τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον) αλλά και πάλι πώς να της το πω; Μπορεί οι σχέσεις μας να είναι ανύπαρκτες, αλλά και πάλι δεν θέλω να την πληγώσω με αυτό τον τρόπο. Είμαστε τόσα χρόνια μαζί, δεν της αξίζει κάτι τέτοιο, αλλά είμαι μόλις 42. Δεν μπορώ να την αφήσω να με πάρει στο λαιμό της και να συνεχίσω να ζω σαν καλόγερος.
Θέλω να την αφήσω και να πάω να ζήσω με τη νέα μου κοπέλα, αλλά τη λυπάμαι να της το κάνω αυτό. Μου αρέσει η νέα μου ζωή, είδα μια προοπτική που δεν ήξερα πως υπάρχει.
Τί να κάνω;
Φάνης