Έχω να σας πω αρκετά πράγματα και ενδεχομένως να σας ζαλίσω λίγο, αλλά πρέπει να με ακούσετε. Έκανα σχέση πέρυσι το Μάρτιο και το κορίτσι αυτό το αγάπησα, όσο δεν αγάπησα ποτέ καμιά άλλη.
Μια μέρα στα μέσα Απριλίου, ενώ ήμασταν σπίτι της, άρχισε να μιλάει εντελώς ξαφνικά για το πώς θα είναι ο γάμος μας, οι λεπτομέρειες, οι καλεσμένοι, η εκκλησία και άλλα τέτοια. Της είπα ότι είναι κάπως νωρίς να συζητάμε τέτοια πράγματα και ότι πρέπει να μείνουμε μαζί κάποιο διάστημα, να δούμε πώς είναι, πριν αποφασίσουμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα.
Δεν απάντησε. Σιωπή. Λίγες εβδομάδες αργότερα της ζήτησα, αν ήθελε και εκείνη, να έρθει να μείνουμε μαζί. Είπε ότι δεν γίνεται να μετακομίσει στο σπίτι ενός άντρα και ότι αν ήθελα να μείνουμε μαζί, έπρεπε να τη ζητήσω επίσημα από τον πατέρα της. Μου ήρθε να της πω τί προίκα δίνει, αλλά είπα να μην το χοντρύνω. Ήταν το κλήμα στραβό, το έφαγε και ο γάιδαρος.
Δεν της απάντησα, γιατί οικονομικά και ψυχολογικά δεν ήμουν έτοιμος για γάμο. Παρ’ όλα αυτά, η σχέση μας ήταν καλή. Δεν είχαμε παρεξηγήσεις ή τσακωμούς και όλα φαίνονταν ωραία. Κάναμε πολλά πράγματα μαζί και ήμασταν ευτυχισμένοι. Μιλούσαμε για τα πάντα και κοιμόμασταν τακτικά ο ένας στο σπίτι του άλλου.
Μια μέρα του Μαΐου μου είπε ότι θα ταξιδέψει μέχρι το Ντουμπάι στη θεία της, μπας και βρει εκεί δουλειά. Εργαζόταν εδώ, στο κέντρο, αλλά πρόσφατα έχασε τη δουλειά της. Συμφώνησα εφόσον με διαβεβαίωσε ότι θα επέστρεφε σύντομα και θα παντρευόμασταν. Έτσι, έφυγε τον Ιούνιο.
Ωστόσο, αργότερα ανακάλυψα ότι το ταξίδι στο Ντουμπάι ήταν στην πραγματικότητα «ευγενική χορηγία» ενός άντρα από τη Νορβηγία, τον οποίο παντρεύτηκε τον Οκτώβριο. Αυτό, που με «τρώει» δεν είναι το γεγονός ότι έφυγε, αλλά αν είμαι εγώ αυτός, που την έσπρωξε μακριά μου ή μήπως δεν με αγαπούσε πραγματικά.
Λάμπης
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr