Με το αγόρι μου είμαστε μαζί από τα 16 μας, δηλαδή εδώ και 9 χρόνια. Όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι ακολουθούμε διαφορετικές πορείες και ο καθένας μας έχει άλλα σχέδια και όνειρα σε σχέση με αυτά που είχε τότε στην εφηβεία.
Όταν ξεκίνησε η σχέση μας, ήμουν ακόμα παιδί και δεν σκέφτηκα πώς θα είναι το μέλλον μας και πώς θα είναι να μεγαλώνουμε παιδιά μαζί. Δεν ξέρω αν είναι ο πατέρας που θέλω για τα παιδιά μου, γιατί είμαστε πολύ διαφορετικοί όσον αφορά στις προσδοκίες και στα θέλω μας.
Για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη είμαστε τελείως αντίθετοι μεταξύ μας σε όλα: πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά, οπότε έχουμε πάψει πλέον να συζητάμε, γιατί κάθε συζήτηση στο τέλος καταλήγει σε καυγά. Κάτι που πιστεύω ότι παίζει μεγάλο ρόλο είναι το γεγονός ότι μεγαλώσαμε σε τελείως διαφορετικές οικογένειες και μάθαμε τελείως διαφορετικά.
Στα 25 μου δουλεύω σκληρά και έχω ήδη μαζέψει ένα σεβαστό οικονομικό ποσό για να αγοράσω το δικό μου σπίτι. Έχω όνειρα, στόχους και προτεραιότητες και σκοπεύω μέχρι τα 30 μου να έχω αγοράσει σπίτι και να έχω κάνει οικογένεια.
Από τη σχέση μου μαζί του είμαι γενικά ευχαριστημένη, αλλά σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να χωρίσουμε για να αποφύγω στο μέλλον την περίπτωση ενός διαζυγίου λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων και μεγαλώσω τα παιδιά μου μόνη μου. Αξίζει να μείνω μαζί του με την ελπίδα ότι ίσως συναντηθούμε κάποτε κάπου στη μέση; Υπάρχει περίπτωση να συμβαδίσουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε μία υγιή και σταθερή οικογένεια; Μήπως είμαι υπερβολικά αισιόδοξη και φάω στο τέλος καμία ξαφνική φρίκη και δω ότι τζάμπα ήλπιζα;
Πέγκυ