Είμαι 40 ετών και ο φίλος μου λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου. Είμαστε μαζί 3,5 χρόνια. Πριν από 2,5 χρόνια αποφάσισε να χωρίσει τη γυναίκα του, αλλά εκείνη δεν το δέχτηκε, παρόλο που ο φίλος μου ήταν ιδιαίτερα διαλλακτικός και έκανε πίσω σε πολλά. Της είπε μάλιστα ότι θα της παραχωρήσει και το σπίτι, που μένανε αρκεί να υπογράψει το διαζύγιο, εκείνη όμως δεν δέχτηκε, ίσως γιατί πίστευε μέσα της ότι θα τα ξαναβρούν.
Ο δικηγόρος του τον συμβούλευσε να μείνουν σε διάσταση 4 χρόνια, οπότε μετά το διαζύγιο βγαίνει αυτόματα χωρίς την υπογραφή της. Ο φίλος μου άκουσε τη συμβουλή του και μετακόμισε σε άλλο σπίτι.
Με διαβεβαίωσε ότι το διαζύγιο θα βγει ο κόσμος να χαλάσει, αλλά βλέπω ότι μας τραβάει πολύ πιο μακριά απ’ ότι περίμενα. Μου ζήτησε να τον περιμένω, αλλά 4 χρόνια μου φαίνονται πάρα πολλά.
Όταν μου ανακοίνωσε ότι θα περιμένουμε 4 χρόνια, ένιωσα τέτοια απόγνωση που απείλησα να τον χωρίσω, αλλά τον αγαπώ. Η απόφασή του αυτή φυσικά μας κάνει να καυγαδίζουμε συνεχώς και βλέπω στοιχεία του χαρακτήρα του που δεν γνώριζα. Είναι οξύθυμος και ανυπόμονος, αλλά τα βρίσκουμε μεταξύ μας και το σεξ είναι το δυνατό μας σημείο.
Τα πρώτα 2,5 χρόνια πάνε πέρασαν. Μας μένει άλλος 1,5 χρόνος. Δεν ξέρω αν θα αντέξουμε. Πλέον πιο πολύ τσακωνόμαστε παρά διασκεδάζουμε. Αξίζει να τον περιμένω; Αναρωτιέμαι μήπως είναι καλύτερα να χωρίσουμε. Βαρέθηκα να περιμένω και βαρέθηκα και τους τσακωμούς.
Ελίζα