Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερη φαν της μητρότητας. Δεν ήθελα παιδιά, αλλά αν μου τύχαινε, ξέρω, ότι θα το κρατούσα. Απέφευγα σκοπίμως να μείνω έγκυος. Τώρα πια στα 42 μου, είμαι σίγουρη, ότι δεν θα κάνω ποτέ παιδιά. Πριν από χρόνια, ήταν πολύ δύσκολο για μένα να παραδεχτώ κάτι τέτοιο δημόσια ή ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Ποτέ δεν ήμουν από εκείνες τις γυναίκες, που διατυμπάνιζαν με βεβαιότητα, ότι η μητρότητα δεν μου ταιριάζει ή ότι τα παιδιά δεν είναι για μένα. Αυτή η νοοτροπία δεν μου αρέσει. Κάτι τέτοιο φαινόταν τόσο κάθετο και ξεκάθαρο, που δεν άφηνε περιθώρια μετάνοιας ή αλλαγής της κατάστασης στο μέλλον. Επιπλέον στην περίπτωσή μου ήταν και αναληθές. Αγαπάω τα παιδιά. Λιώνω για μωρά.
Παρά την αγάπη και τη μητρική διάθεση που έβγαζα προς αυτά, ήξερα ότι δεν ήμουν από αυτές, που έπρεπε να κάνουν παιδιά ή ότι η ζωή τους θα είναι μισή χωρίς εκείνα.
Δεν ήθελα να είμαι απόλυτη. Ήξερα, όπως είπα παραπάνω, ότι αν μου τύχαινε, θα το κρατούσα, ασχέτως αν ήμουν μια ζωή δυστυχισμένη και ανίκανη να δω την όμορφη πλευρά της ζωής.
Έτσι, επέλεξα να ζήσω στη «γκρίζα ζώνη» για πάνω από μια δεκαετία. Παντρεύτηκα στα 30 μου και σκεφτόμουν κάθε μέρα, αν έπρεπε να κάνω παιδιά. Πρέπει; Θέλω; Αν ναι, τότε πότε; Έψαχνα παντού μία απάντηση. Ρωτούσα φίλους, οικογένεια, συναδέλφους και όχι μόνο να μου πουν τις απόψεις τους.
Μήπως το κούραζα υπερβολικά το θέμα; Ναι, 100%. Κατέληξα ποτέ σε μία απόφαση; Βρήκα, τί ακριβώς ήταν αυτό, που ήθελα; Όχι. Ένιωθα μόνη, διχασμένη και οι σκέψεις με στοίχειωναν όλη την ώρα.
Έτσι, τα άφησα όλα στη μοίρα τους.
Εάν έμενα έγκυος, οκ! Εάν δεν έμενα ποτέ, τότε πάλι οκ.
Από τότε συνειδητοποίησα, ότι παρά την ηθελημένη απόφασή μου να μην κάνω παιδιά, ένα μέρος ήταν «ενοχλημένο» από την απόφαση αυτή. Το δέχομαι και προχωράω. Δεν έχουν όλα τα παραμύθια happy end. Κάποια τελειώνοντας σου αφήνουν έναν κόμπο στο στομάχι.
Σταμάτησα, επίσης, να κατηγορώ τον εαυτό μου. Δεν ακολούθησα τα «θέλω» και τα «πρέπει» της κοινωνίας, που με ήθελαν παντρεμένη με 3-4 κουτσούβελα αραδιασμένα γύρω μου. Ο κόσμος και η κοινωνία με κατηγορούσαν. Έχω ακούσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Στο τέλος συνειδητοποίησα, ότι άθελά μου έκρινα τον εαυτό μου πιο σκληρά από οποιονδήποτε άλλο.
Ως άτεκνη γυναίκα, ξόδεψα πολύ χρόνο παρατηρώντας τον τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν γυναίκες χωρίς παιδιά. Υπάρχουν μερικά πράγματα, που πρέπει να γνωρίζεις:
Δεν ρωτάμε ΠΟΤΕ μια γυναίκα, πότε και αν θα κάνει παιδιά.
Συνήθως με πιάνουν τα γέλια, όταν με ρωτάνε κάτι τέτοιο. Άλλες, πάλι, φορές απαντώ: «Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω». Ούτε πρόβλημα υγείας έχω, ούτε ο άντρας μου είναι τζούφιος. Απλά δεν θέλω για τους δικούς μου λόγους. Τέλος συζήτησης…
Δεν ρωτάμε μια γυναίκα, αν έχει παιδιά, για να της πιάσουμε κουβέντα.
Φαίνεται να είναι μια καλοπροαίρετη ερώτηση, που μπορεί, όμως, εύκολα να κάνει τη συζήτηση να τραβήξει πολύ ή ακόμα και να φτάσουμε σε διαφωνία. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να λέω στους γύρω μου, ότι δεν έχω παιδιά. Μπορώ να αντιμετωπίσω τον καθένα και να απαντήσω σε όσες ερωτήσεις θέλει, αρκεί να γίνει με τους δικούς μου όρους. Πολλές φορές, όταν συναντώ κάποιον και η κουβέντα πάει προς τα κει, νιώθω, ότι απειλούμαι και αισθάνομαι σαν να πρέπει να δώσω εξηγήσεις. Με «κόβουν» από πάνω μέχρι κάτω λες και με σκανάρουν και το ύφος τους είναι ιδιαίτερα επικριτικό.
Δεν μου αρέσει να δίνω εξηγήσεις στον καθένα για τόσο προσωπικά θέματα. Αισθάνομαι άβολα, έξω απ’ τα νερά μου. Ξέρω τουλάχιστον 4 γυναίκες, που έχασαν τα παιδιά τους σε τροχαίο, από ναρκωτικά ή από αρρώστια. Ξέρω γυναίκες, που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, που είχαν πολλές αποβολές ή που οι εξωσωματικές δεν έχουν πετύχει ακόμα. Κανείς δεν γνωρίζει, τί γίνεται πίσω από μια κλειστή πόρτα. Η ερώτηση περί παιδιών μπορεί να φέρει τον άλλο σε πολύ δύσκολη θέση και να του «ξυπνήσει» πολύ δυσάρεστα συναισθήματα. Έτσι, τη στιγμή, που εσένα σε έχει πιάσει η κατινιά σου και η περιέργειά σου, άλλος μπορεί να υποφέρει εξαιτίας σου. Λίγο τακτ και λίγη ευαισθησία δεν βλάπτουν. Ανθρωπιά πάνω απ’ όλα.
«Άσε τα δικά μου. Πες μου, τί κάνουν τα δικά σου τα παιδάκια. Πολύ θέλω να μάθω».
Θέλω να ακούσω, όλα τα καλά, τα κακά, τα απροσδόκητα, που έρχονται με τη μητρότητα ή την πατρότητα αντίστοιχα. Θέλω να μάθω τις σκέψεις και τις εμπειρίες σου. Έχω μείνει έκπληκτη από το πόσο καλή δουλειά κάνουν οι γονείς. Η αγάπη μεταξύ ενός γονέα και του παιδιού του δεν μοιάζει με τίποτε άλλο. Υπόσχομαι να μην κρίνω τον τρόπο, που μεγαλώνεις το παιδί σου. Δεν θα πω τη γνώμη μου, χωρίς να μου τη ζητήσεις. Ναι, μπορεί να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά και να έχω άλλη άποψη, αλλά δεν έχω ιδέα, πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί. Το σέβομαι.
Το ότι δεν είμαι μητέρα, δεν σημαίνει, ότι είμαι εγωίστρια, ψυχρή, άχρηστη ή ότι σπαταλάω τη ζωή μου.
Η παρουσία ενός παιδιού στη ζωή σου δεν σε κάνει πιο γλυκιά, πιο δεκτική, πιο τρυφερή. Είναι δυνατό να είσαι όλα αυτά κάθε μέρα; Σε καμία περίπτωση. Είμαι άνθρωπος, άρα έχω ατέλειες.
Μη με λυπάσαι, επειδή δεν έχω παιδιά. Είναι επιλογή μου και δεν είναι ανάγκη να με λυπάται κανείς.
Δεν ζηλεύω τη ζωή σου. Μου αρέσει η δική μου. Θέλω το καλύτερο για μένα, αλλά και για σένα. Θα δουλέψω σκληρά, για να το πετύχω, μέχρι να πεθάνω. Έχω το δικό μου δρόμο να διαβώ, το δικό μου σταυρό να κουβαλήσω, τους δικούς μου δαίμονες να αντιμετωπίσω, τους δικούς μου αγώνες να δώσω, όπως εσύ άλλωστε. Γι’ αυτό δεν είμαστε εδώ; Να μεγαλώσουμε, να μάθουμε και να προσαρμοστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όταν η ζωή το απαιτεί.
Ίσως έτσι είναι η ζωή, όταν δεν έχεις παιδιά. Ίσως έτσι είναι η ζωή, όταν είσαι άνθρωπος.
Πηγή: hellogiggles.com