Ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα είναι να μην εγκαταλείπεις τους φίλους σου, όταν εκείνοι βρίσκονται σε διαφορετική φάση ζωής από εσένα.
Ένα άλλο μάθημα είναι πώς να συμπάσχεις με αυτούς που κλαίνε, και πώς να χαίρεσαι με τη χαρά τους. Φαίνεται απλό, αλλά όταν όλα αυτά μπλέκονται στην ήδη πολυάσχολη ζωή σου, τα πράγματα γίνονται περίπλοκα.
Ξέρεις ότι πρέπει να συμπάσχεις με τον φίλο σου που κλαίει, και θέλεις να το κάνεις, αλλά, ίσως από μέσα σου να πετάς από χαρά για κάτι καλό που έμαθες και σε αφορά. Ή ξέρεις ότι πρέπει να χαρείς στη χαρά του φίλου σου, αλλά δεν μπορείς από στεναχώρια για κάτι άσχημο που σου συμβαίνει.
Πώς γίνεται κάποιοι να είναι επιτυχημένοι στη δουλειά τους και να γιορτάζουν τα επιτεύγματά τους, ενώ φίλοι τους ή άλλοι συνάδελφοι παλεύουν χρόνια γι΄αυτό;
Πώς οι παντρεμένοι γιορτάζουν και απολαμβάνουν τους γάμους τους, ενώ ταυτόχρονα στηρίζουν τους single φίλους τους που θέλουν να παντρευτούν, αλλά δεν μπορούν; Ομοίως, πώς οι single, στέκονται ως καλεσμένοι και κουμπάροι σε γάμους, γιορτάζοντας τη χαρά των φίλων τους, ενώ οι ίδιοι θέλουν όσο τίποτα άλλο να γνωρίσουν αυτή τη χαρά, ενώ στέκονται αντιμέτωποι με την αγωνία των δικών τους ανεκπλήρωτων επιθυμιών;
Πώς γίνεται να πηγαίνουμε σε γάμους, βαφτίσια και πάρτι γενεθλίων και να γιορτάζουμε τη χαρά των άλλων, μέσα από τη δική μας αγωνία και απογοήτευση;
Πώς γίνεται οι φίλοι μας να πενθούν για κάτι κακό που μας συνέβη, μία περίοδο που οι ίδιοι μπορεί να βιώνουν στη ζωή τους, τη μεγαλύτερη χαρά;
Είναι δυνατόν να τα μοιραστείς όλα αυτά;
Είναι δυνατόν να χαίρεσαι και να θρηνείς την ίδια στιγμή;
Είναι!
Διάβασα τις προάλλες για μια γυναίκα της ηλικίας μου, η οποία ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος μετά από χρόνιες προσπάθειες να συλλάβει. Πριν από αυτό, είχε υπομείνει πολλά μουσκεμένα από το κλάμα μαξιλάρια, άγρυπνες νύχτες, θεραπείες γονιμότητας και όλα τα παρελκόμενα. Όλα άλλαξαν, όταν είδε αυτές τις δύο ροζ γραμμές. Μια σκοτεινή εποχή είχε τελειώσει και η χαρά της δεν είχε σταματημό.
Αμέσως, άρχισε να σχεδιάζει πώς θα το έλεγε στην οικογένειά της, μία ανακοίνωση που ονειρευόταν να κάνει εδώ και χρόνια. Τελικά, ήταν αλήθεια! Ο γάμος του αδελφού της ήταν κοντά – μόλις λίγες εβδομάδες μακριά. Θα γιόρταζε τον γάμο και λίγες μέρες αργότερα, ενώ η οικογένειά της θα ήταν μέσα στην καλή χαρά, θα ανακοίνωνε την έκπληξή της.
Θα γινόταν γλέντι τρικούβερτο!
Ωστόσο, δεν ήταν γραφτό να γίνει. Μόλις 13 μικρές ημέρες πρίν το γάμο, απέβαλλε. Την ημέρα του γάμου, δεν είχε συνέλθει ακόμα από την απώλεια του πολυαναμενόμενου μωρού της. Εκείνο το πρωί, το πρωί του γάμου, ξύπνησε και πήγε στη μητέρα της για να μιλήσει σε κάποιον για την απώλειά της και να κλάψει για το μωρό. Φυσικά, ήταν ήδη εξαντλημένη από τον πόνο της αποβολής.
Αντί να την παρηγορήσει, η μητέρα της τής είπε: «Πώς τολμάς να μου λες κάτι τέτοιο σήμερα; Μία μέρα χαράς; Μόλις κατέστρεψες την γιορτή μας!».
Αυτή η μητέρα, εκτός από το ότι ήταν εξαιρετικά ψυχρή με τη κόρη της, πρέπει να μάθει ότι ο πόνος δεν αναιρεί τη χαρά και η χαρά δεν αναιρεί τον πόνο.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τη χαρά και τη θλίψη.
Καθώς πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή, θα βιώσουμε τόσο τη χαρά όσο και τη θλίψη. Μερικές φορές, κάποιος θα είναι πολύ δυνατός, ενώ ο άλλος θα αισθάνεται δυστυχισμένος – και άλλες φορές, αυτά τα συναισθήματα θα συγκρουστούν. Αυτό που αυτή η μητέρα δεν μπορούσε να συλλάβει, είναι ότι η ζωή μπορεί ακόμα να γιορτάζεται, ενώ κάποιος πενθεί. Δεν μπορούσε να συλλάβει ότι, μπορούσε ακόμα να γιορτάσει το γάμο του γιου της ενώ πενθούσε για την απώλεια της κόρης της.
Αυτό σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε έναν βαθιά αντιφατικό κόσμο. Δεν θα υπάρξει ποτέ η στιγμή που όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας θα είναι χαρούμενοι, και ποτέ δεν θα υπάρξει κάποια στιγμή που όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας θα είναι δυστυχισμένοι.
Σε κάθε γάμο ή πάρτι γενεθλίων, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα θρηνεί σιωπηλά μια απώλεια, είτε μεγάλη είτε μικρή.
Ομοίως, σε κάθε κηδεία θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα χαίρεται ενδόμυχα με κάτι.
Εάν μπορούμε να μάθουμε πώς να γιορτάζουμε τη χαρά των άλλων, ενώ η καρδιά μας είναι γεμάτη πόνο, και να θρηνούμε για τις απώλειες των άλλων, ενώ η καρδιά μας σφύζει από ευτυχία, μπορούμε, πραγματικά, να μάθουμε να ζούμε. Η καρδιά δεν χρειάζεται να νιώθει την ευτυχία ή τη θλίψη μιας κατάστασης, για να γιορτάσει ή να θρηνήσει σωστά. Μπορεί να γίνει όταν υπάρχει και το αντίθετο συναίσθημα.
Πώς; Με το να αφήσεις τον εαυτό σου για μια στιγμή, και να εστιάσεις εξ ολοκλήρου σε εκείνους που βρίσκονται μπροστά σου. Ονομάζεται ταπεινότητα και ανιδιοτέλεια.
Μπορούμε να κάνουμε και τα δύο. Πρέπει να κάνουμε και τα δύο. Για χάρη της καρδιάς μας και για τις καρδιές αυτών που αγαπάμε.
Πρέπει να περιβάλλουμε εκείνους που ξέρουμε ότι υποφέρουν, ειδικά σε περιόδους που ο πόνος τους μπορεί να είναι μεγαλύτερος.
Ομοίως, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολο είναι, πρέπει να χαιρόμαστε με εκείνους που μοιράζονται τα καλά νέα τους μαζί μας και να τους περιβάλλουμε με αγάπη και υποστήριξη, ακόμη και όταν μέσα μας υποφέρουμε. Πρέπει να γιορτάζουμε καταμεσής του πένθους μας. Γιατί έτσι ζούμε τη ζωή με πραγματικούς ανθρώπους.
Και όταν τα κάνουμε όλα αυτά για τους ανθρώπους που αγαπάμε, πιθανώς αυτό να μας επιστραφεί. Όσοι από εσάς αγαπάτε την οικογένεια και τους φίλους σας, πρέπει να μάθετε την τέχνη του να πορεύεστε ο ένας δίπλα στον άλλον.
Έτσι ζούμε τη ζωή μαζί. Η ζωή μπορεί να είναι πραγματικά όμορφη, όταν περπατάμε δίπλα στους άλλους.
Όχι απέναντι.
Πηγή: huffingtonpost.com