Για πολλές γυναίκες, η Μέρα του Πατέρα είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, άβολη, ενώ στη χειρότερη, απλώς ανυπόφορη. Οι γυναίκες αυτές είναι οι ίδιες που, όταν ήταν μικρές, «δανειζόντουσαν» τον μπαμπά της φίλης τους στους σχολικούς χορούς ή που δήλωναν άρρωστες, για να μην πάνε καθόλου.
Υπάρχουν εκατομμύρια λόγοι για την απουσία ενός πατέρα από τη ζωή της κόρης του. Κάποιοι, εσκεμμένα, επιλέγουν να μη συμμετέχουν στο μεγάλωμα της, ενώ άλλοι απουσιάζουν λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ή φυλάκισης. Ή πεθαίνουν.
Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους μία γυναίκα καταλήγει να μεγαλώνει χωρίς μπαμπά, η κουλτούρα μας έχει κάνει να νιώθουμε ντροπή γι’ αυτό ή ότι είναι δικό μας φταίξιμο.
Ο Barney Stinson στο “How I Met Your Mother” το απέδειξε περίτρανα, όταν έφτιαξε μια ιστοσελίδα με το όνομα «Η Επιστροφή των Βασιλιάδων,» με απίστευτα μισογύνικο περιεχόμενο με υποτιθέμενες λίστες για το πώς να μας «αναγνωρίζουν» (και μετά οδηγίες για το πώς να το κάνουν με «τέτοιου είδους γυναίκες!»). Φοβερό είναι, επίσης, πως, το λήμμα «κλασικές συμπεριφορές των γυναικών χωρίς πατέρα» έχουν πάνω από 6 εκατομμύρια αναζητήσεις στο google! Και σα να μην έφτανε αυτό, η κοινωνία μας έχει στιγματίσει ως «λυσσάρες», ανισόρροπες, εύκολες, και τρελές. Ακόμα χειρότερα, αυτό το στερεότυπο είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στη νοοτροπία μας, που πολλές από εμάς το εσωτερικεύουμε και μας κάνει να πιστεύουμε πως τα «πατρικά θέματα» μας έχουν καταστήσει ανίκανες για οποιαδήποτε υγιή σχέση.
Και μετά ήρθε η Wonder Woman της Patty Jenkins.
Έχουν γραφτεί πολλά για αυτή τη γυναικοκρατούμενη ταινία, οποία, δύο εβδομάδες μετά την προβολή της, δε λέει να ξεκολλήσει από την κορυφή του box office. Έχουν ειπωθεί τα καλύτερα, όπως εντυπωσιακή και εκπληκτική, ενώ οι κριτικοί τη χαρακτηρίζουν ως το φεμινισμό σε δράση.
Για μένα, όμως, και για άλλα κορίτσια που έχουν νιώσει στο πετσί τους την απώλεια από την απουσία του πατέρα τους, η Wonder Woman αφορά την ιστορία ενός κοριτσιού χωρίς πατέρα, τον οποίο δε χρειάστηκε ποτέ – και είναι καταπληκτικό να τη βλέπεις να σώζει τον κόσμο.
Στην αρχή, ήταν το νησί της Θεμίσκυρας, ένας γυναικείος παράδεισος, όπου οι γυναίκες ήταν οι προστάτιδες όλων των καλών του κόσμου. Οι Αμαζόνες ήταν παντοδύναμες, αλλά και τρυφερές. Αφοσιωμένες, αλλά σκληρές. Η Αμαζόνα – Wonder Woman εκπαιδεύτηκε να πολεμά τις αντιπάλους της, αποκτώντας φοβερές ικανότητες. Αυτό που λατρεύουν θεατές και κριτικοί, είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται στο φακό η παρουσία και τα σώματα αυτών των γυναικών, όχι για να ικανοποιήσουν το «αντρικό βλέμμα,» αλλά για την απόλυτη δύναμή τους.
Αυτά που παρατήρησα, όμως, ήταν πολλά περισσότερα. Δεν ήταν μόνο η δύναμη ή η παρουσία των γυναικών που με άγγιξε, αλλά η παντελής απουσία αντρών – η απουσία πατεράδων.
Όταν η Wonder Woman εγκαταλείπει τη μητέρα της, τη Βασίλισσα Ιππολύτη, και τις Αμαζόνες φίλες της, για να σώσει τον κόσμο με τον Αμερικανό στρατιώτη Steve Trevor, εκείνος τη ρωτάει για τον πατέρα της. Η απάντησή της ήταν τόσο εντυπωσιακή, που θα μπορούσα να την κάνω τατουάζ στο μέτωπό μου.
«Δε γνώρισα πατέρα. Η μητέρα μου με έπλασε από πηλό και ο Δίας μου έδωσε ζωή».
Πριν γίνει Wonder Woman, ήταν η Νταϊάνα, μία νεαρή κοπέλα που μεγάλωσε σε έναν κόσμο γυναικών χωρίς πατέρα.
Ξέρω πολύ καλά το συναίσθημα. Ξέρω όλα αυτά τα πάρτι χορού, στα οποία πήγαινα με τη μαμά και τη γιαγιά μου, τις περιπέτειες στη λαϊκή, τα δοκιμαστήρια, το να φτιάξουμε γλυκά, να κάνουμε πεζοπορία και όλα τα παιχνίδια που παίζαμε. Από τη μία, είναι λυπηρό που χρειαζόμουν υπενθύμιση ότι η ανατροφή μου ήταν παραπάνω από καλή, αλλά τώρα το ξέρω. Η Wonder Woman μου το θύμισε.
Όταν βγήκα από την αίθουσα του σινεμά, έστειλα στη μητέρα μου αυτό το μήνυμα:
«Δεν έχω πατέρα. Με έπλασες από πηλό και ο Δίας μου έδωσε ζωή».
Δεν είχε δει την ταινία, αλλά απάντησε κατευθείαν:
«Έτσι ακριβώς έγινε».
Πηγή: huffingtonpost.com