Σάββατο βράδυ…Ταβέρνα…Μουσική, χορός, κρασί με τη νταμιτζάνα και παϊδάκι να λιώνει στο στόμα. Το κέφι στο τσακίρ. Οι μισοί πάνω στα τραπέζια, οι άλλοι μισοί στην πίστα ή αγκαλιά με τον μπουζουκτσή να τραγουδάνε μαζί στο μικρόφωνο το «Ά λα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα» λες και δεν τους έφτανε το καταπέτασμα που είχανε πιει και άλλοι 5-6 ξενέρωτοι καθιστοί να παίζουν Candy Crash στο κινητό τους, οι ξενέρωτοι. Τί ήρθατε; Δεν καθόσασταν σπιτάκι σας;
Για να μην σας τα πολυλογώ, γιατί παρασύρομαι και εύκολα κατά τη μία ήρθε ένα ζευγάρι, γνωστοί και οι δύο μιας φίλης. Το παλικαράκι γλυκό και ευγενέστατο, χαμογελαστό και ένθερμο, αυτή λες και είχε πιει ξινισμένο γάλα. Ερχόταν φανερά με το ζόρι, τέτοια ξινίλα ούτε η Σωσώ στα «Εγκλήματα» (θεά η Σωσώ, προσκυνώ). Πιάσαμε την κουβέντα, έτσι, για να αλλάξει λίγο το κλίμα και η συζήτηση ήρθε στα επαγγελματικά.
«Τί δουλειά κάνεις;», μου λέει όλο έπαρση. «Εγώ είμαι δικηγόρος και εργάζομαι σε μεγάλη δικηγορική εταιρεία στο Κολωνάκι». «Και εγώ εργάζομαι σε μεγάλη ιστοσελίδα». «Μμμμ δεν το λες και δουλειά αυτό. Πιο πολύ χόμπυ είναι». Μπαααα; Τί μας λες μαρή, που το παίζεις και ειδήμων και ξέρεις, ποιά είναι δουλειά και ποιά όχι. Ας όψεται ο χώρος και η παρέα. Θα την έφτιαχνα καλά.
Πολλούς έχω ακούσει κατά καιρούς να υποτιμούν με άσχημα λόγια τη δουλειά μου, αλλά έχω πάψει να δίνω σημασία. Για την ακρίβεια, δεν την θεωρούν καν δουλειά. Βλέπουν εκεί αραδιασμένα 4-5 κειμενάκια και σου λένε: «Σιγά μωρέ, πατάς εκεί 4 λέξεις, ό, τι σου ‘ρθει και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Δουλειά το λες αυτό; Σιγά τη δουλειά, κάθεσαι όλη μέρα, δεν σκάβεις κιόλας, έναν υπολογιστή έχεις και πας, όπου θες» και άλλα τέτοια. Αγαπητή μακάρι να εσκάβα. Κάπου θα σταμάταγα τουλάχιστον τότε (όταν έβρισκα πετρέλαιο ίσως).
Κάπου αυτό πρέπει να σταματήσει. Όποιος είναι έξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να ξέρεις πώς είναι, άρα δεν μπορείς να εκφέρεις άποψη. Ακούστε και μένα, που είμαι μέσα στο χορό. Είναι η ωραιότερη δουλειά του κόσμου με τα όποια καλά και τα κακά της, όπως κάθε άλλη εργασία.
Ξέρεις τί είναι να χτυπάνε τα τηλέφωνα πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ξημερώματα, γιορτές, αργίες, διακοπές; (ποιές διακοπές; Χμμμ…). Να μην μπορείς να ησυχάσεις λεπτό αλλά ούτε και να μπορείς να το κλείσεις μην τυχόν συμβεί κάτι επείγον; Να μην κοιμάσαι; Να είσαι μονίμως στην τσίτα να προλάβεις την επικαιρότητα; Να κάνεις Χριστούγεννα, Πάσχα, Πρωτοχρονιά μπροστά στην οθόνη; Πάνω, που λες, πφφφ τελείωσα τί καλά, να ακούς εκείνη τη συγκεκριμένη δόνηση του e-mail να βαράει απανωτά και να εύχεσαι να είναι προσφορά από πιτσαρία;
Η παρατεταμένη, όμως, δόνηση σε γειώνει απότομα. 9 e-mail, δωστου ρεπορτάζ, δωστου διαγωνισμούς, δωστου νέα άρθρα, δελτία τύπου, ερωταπαντήσεις. Αμάν Παναγία μου και πότε θα τα προλάβω όλα αυτά; Σφίγγεις τα δόντια και ξανά προς τη δόξα τραβά (κατά φωνή – 6 νέα e-mail. Ωχ Παναγία μου).
Πέρα από το ωράριο, που είναι ανύπαρκτο (αγκαλιά με το λαπτοπ και στην τουαλέτα πλέον) έχεις και τα αφεντικά σου πάνω απ’ το κεφάλι σου, που σε πρήζουν ό, τι ώρα και να ‘ναι. Κάνε εκείνο, κάνε και το άλλο. Πήγαινε εδώ, πήγαινε και εκεί, πάρε εδώ, στείλε εκεί, ανέβασε αυτό πφφφ με φάγανε. Και στο τέλος του μήνα «Πάρε 2 κατοστάρικα. «Μα 3 δεν είχαμε πει;». «Αναδουλειές, βολέψου τώρα και βλέπουμε μετά. Δεν έκανες και τίποτα ιδιαίτερο αυτό το μήνα». Άκου θράσος. Ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι.
Υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, άνθρωποι πρώτα και μετά αφεντικά, που σε εμπιστεύονται, σε βοηθούν ακόμη και στα αυτονόητα χωρίς να σε κρίνουν, σε στηρίζουν, σου δίνουν πρωτοβουλίες και στα οικονομικά τους είναι παραπάνω από σπαθί. Το ξέρω, γιατί έχω τη χαρά και την τιμή να έχω μια τέτοια αφεντικίνα (μισεί τη λέξη αυτή), που όμοιά της δεν πιστεύω να υπάρχει άλλη και που για χάρη της και 20 e-mail να λάβω και τον ύπνο μου να στερηθώ, δεν με νοιάζει διόλου. Τα καλά πρέπει να λέγονται.
Ας περάσουμε στα καλά, που είναι σαφώς περισσότερα. Είναι από τις πιο δημιουργικές εργασίες, που υπάρχουν. Σου παρέχει ελευθερίες και μεγάλα αβαντάζ και σε φέρνει σε επαφή με τον κόσμο. Αυτό είναι κατ’ εμέ το ωραιότερο κομμάτι: η επαφή με τον κόσμο, η αλληλεπίδραση, οι νέες γνωριμίες. Γνωρίζεις καθημερινά καινούργιους ανθρώπους, γίνεσαι γνωστός στους κύκλους και γίνεται γνωστή και η δουλειά σου, κάτι που μπορεί να σου ανοίξει νέες πόρτες.
Σε αυτή τη δουλειά δεν υπάρχει ρουτίνα και μονοτονία. Είσαι μονίμως με τις κεραίες τεντωμένες και σχεδόν πάντα κάτι εμφανίζεται, που δεν θα σε αφήσει να ρουτινιάσεις. Άσε που μαθαίνεις τα πάντα σε χρόνο dt, αβίαστα και ανέξοδα. Είναι μεγάλο σχολείο η ιστοσελίδα…Είναι η φύση της δουλειάς βλέπεις έτσι. Ειδικά εγώ που σε θέματα μόδας και τεχνολογίας ήμουν πιο άχρηστη πεθαίνεις, έγινα εξπέρ, που λέει ο λόγος. Τα καλά του επαγγέλματος. Έρχεσαι καθημερινά αντιμέτωπη με μεγάλη ποικιλία θεμάτων, που καλύπτουν όλα τα γούστα. Διαβάζεις τις αληθινές ιστορίες ανθρώπων, συνανθρώπων μας και παίρνεις κουράγιο, διαβάζεις τα προβλήματά τους, τις απορίες τους, τις εξομολογήσεις τους και τόσα πολλά ακόμη, που δεν φτάνουν 5 άρθρα, για να τα απαριθμήσω.