Όλοι θυμόμαστε τον μικρό Βασιλάκη Καΐλα να κάνει το κοινό να κλαίει με μαύρο δάκρυ την δεκαετία του ’60. Το μικρό αυτό παιδί, συχνά ορφανό, αλλά πάντα φτωχό, μοίραζε πόνο με τις συμφορές που το χτυπούσαν. Ταπεινός και καταφρονεμένος προκαλούσε ρίγη συγκίνησης σ’ όσους τον παρακολουθούσαν. Σε μια εποχή που η πείνα και η φτώχεια πρωταγωνιστούσαν στις ζωές των ανθρώπων, πολλοί έβλεπαν το άδικο που ζούσαν, στα μάτια του μικρού αυτού παιδιού. Τα χρόνια πέρασαν και με τον ελληνικό κινηματογράφο να αργοσβήνει και την κατάσταση της χώρας μας να αλλάζει, οι ταινίες αυτού του τύπου άρχισαν σιγά σιγά να μειώνονται μέχρι που εξαφανίστηκαν. Αυτό όμως σημαίνει πως πάψαμε να βλέπουμε συχνά πυκνά «Βασιλάκηδες Καΐλες»; Όχι! Βασιλάκηδες υπάρχουν πολλοί και ζουν ανάμεσά μας!
Όλοι μας ξέρουμε αυτόν που όλη μέρα γκρινιάζει για τις δυσκολίες που περνάει. Όλοι μας ξέρουμε αυτήν που δεν χάνει ευκαιρία να παραπονεθεί για τα δεινά που αντιμετωπίζει. Ok είναι ανθρώπινο όταν κάτι σε βασανίζει να θες να το μοιραστείς, σε μια προσπάθεια να ακούσεις δυο λόγια παρηγοριάς. Τι γίνεται όμως αν απλά υπερβάλλεις για να κερδίσεις τον θαυμασμό των υπολοίπων για το πόσο δυνατός είσαι, αντιμετωπίζοντας τόσες συμφορές;
Σε πολλούς από μας, μπορεί να αρέσει να γινόμαστε που και που το κέντρο της προσοχής. Σε πολλούς μπορεί να αρέσει να μας κανακεύουν, να μας λένε όμορφα λόγια και σίγουρα στους περισσότερους αρέσει να μας θαυμάζουν για το δυνατό του χαρακτήρα μας. Μήπως όμως, υπερβάλλοντας συνεχώς, κάποια στιγμή καταντάμε γραφικοί; Μήπως από ένα σημείο και μετά, όλοι αντιλαμβάνονται πως βάζουμε πολλές σάλτσες στις συμφορές που μας χτυπάνε αλύπητα; Μήπως είναι ενοχλητικό να προσπαθούμε πάντα να αποδείξουμε πως είμαστε μονίμως σε χειρότερη κατάσταση απ’ όλους; Και μήπως πραγματικά πρέπει να πάψουμε να προσπαθούμε πάντα να καπελώνουμε τους υπόλοιπους, γιατί υπάρχει μια μικρή, πολύ μικρή ίσως πιθανότητα, ο απέναντι να περνάει πολύ πιο ζόρικες καταστάσεις απ’ τις δικές μας;
Ο τρόπος που βιώνει ο καθένας από μας τις δυσκολίες της ζωής, είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Το ότι κάποιος συνεχώς παραπονιέται, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως περνάει δυσκολότερα από κάποιον άλλο, που αμίλητα παλεύει με τα προβλήματα που βιώνει. Θα τολμούσα να πω μάλιστα, πως μάλλον συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η άποψή μου εξάλλου ήταν πάντα πως μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα παπούτσια… όσο πιο φτηνοί είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν!
Θεωρώ πως θα ήταν συνετό να πάψουμε να προσπαθούμε να κάνουμε επίδειξη δύναμης, παρουσιάζοντας τον εαυτό μας ως άλλο Chuck Norris, που παρά τα χτυπήματα παραμένει όρθιος και μάχιμος. Θεωρώ πως ίσως θα ήταν φρόνιμο να σταματήσουμε να προσπαθούμε να πείσουμε τους γύρω μας, ότι μας έχουν χτυπήσει και οι εφτά πληγές του Φαραώ, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζουμε να παλεύουμε με τα θηρία με περισσό θάρρος και ατέλειωτη ψυχική δύναμη. Ο θαυμασμός των άλλων στο πρόσωπό μας εξάλλου, δεν βγαίνει με το τσιγκέλι και με υπερπροσπάθεια λόγων εκ μέρους μας. Ο θαυμασμός των άλλων για μας, προκύπτει μόνο από τις δικές μας πράξεις και τη στάση ζωής μας, παρά τα όσα βιώνουμε. Έτσι δεν είναι;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
Πηγή: gynaikaeimai.com