Η Αντζέλικα και η Έλενα, οι μεγάλες μου εγγονές, γεννήθηκαν σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια στο δημόσιο νοσοκομείο της περιοχής τους, στο St Mary’s του Λονδίνου. Γεννήθηκαν προγραμματισμένα το πρωί με καισαρική. Αμέσως μετά μας οδήγησαν όλους μαζί σε ένα δωμάτιο και περάσαμε μαζί το υπόλοιπο της μέρας. Η μαία, που ήταν συνέχεια μαζί μας, τα έκανε μπάνιο, τα έντυσε και συγχρόνως ενθάρρυνε κι εμάς να συμμετέχουμε στις διαδικασίες αυτές. Μια ολοήμερη οικογενειακή γιορτή, που θα μας μείνει αξέχαστη.
Το απόγευμα η κόρη μου και τα μωρά μεταφέρθηκαν στο θάλαμο. Όταν ρώτησα μια νοσοκόμα πόσο θα έμενε στο νοσοκομείο, μου απάντησε: Μέχρι να μπορεί να ταΐσει και τα δύο μωρά μόνη της. Αυτό ήταν το κριτήριο για το δωρεάν νοσοκομείο, που πρόσφερε τόση πολλή φροντίδα. Κι όταν βγήκε από το νοσοκομείο της έδωσαν έτοιμα γάλατα για ένα εικοσιτετράωρο για τα δύο μωρά.
Μαμά και μπαμπάς έβαλαν τα μωρά στο καροτσάκι για δίδυμα και επέστρεψαν με τα πόδια σπίτι τους. Το νοσοκομείο έστελνε κάθε βδομάδα τη μαία στο σπίτι, για να παρακολουθεί τα μωρά και να τα ζυγίζει, κι αργότερα μια φορά το μήνα.
Δύο μέρες μετά τη γέννηση γύρισα στην Αθήνα με σκοπό να επιστρέψω το επόμενο Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο, για να κάνουμε μια οικογενειακή γιορτή στο σπίτι. Η γιαγιά είχε μείνει μαζί τους, για να βοηθήσει. Εύκολα μας φαίνονταν όλα αυτά τότε. Η Αλεξάνδρα ήταν 48 ετών κι εγώ 50.
Όταν ήρθα στην Ελλάδα βγήκα ένα απόγευμα, μετά το Σχολείο, για να αγοράσω δώρα. Μπήκα σε ένα χρυσοχοείο και ζήτησα δύο κοσμήματα για νεογέννητα κοριτσάκια που να μην έχουν σχέση με θρησκεία, με ζώδια και με κακό μάτι. Με κοίταξε με νόημα η πωλήτρια και μου είπε: Α, κατάλαβα, Εβραιάκια είναι τα μωρά.
Σήμερα η Έλενα και η Αντζέλικα είναι στην τελευταία τάξη του σχολείου και έχουν γίνει δεκτές να σπουδάσουν σε πολύ διάσημα πανεπιστήμια της Αγγλίας.