Ολοι κρυβόμαστε τότε από τους γονείς. Λίγα ήταν τα παιδιά, ελάχιστα, που ξέρανε οι γονείς τους τότε. Και πάντα υπήρχε ο φόβος μη μας δουν. Πάντα υπήρχαν τα παιδιά που μετέφεραν αυτόν τον φόβο εκεί στην παρέα ή που μαθαίναμε ότι αποκαλύφθηκαν στους γονείς τους ή ότι εκδιώχθηκαν από το σπίτι ή ότι χτυπήθηκαν πολύ.
Θυμάμαι, ας πούμε, που μια φορά ένα παιδί -το οποίο το λέγαμε και σαν αστείο αυτό- έλεγε «με κρέμασε ο αδελφός μου από το δέντρο» και μου έλεγε «θα γίνεις άντρας!». Και του απαντούσε «όχι!». «Θα γίνεις άντρας;», «Οχιιι», «Θα σε σκοτώσω». «Θα γίνω ηρωίδα σε αυτή την περίπτωση».
Να σου πω πώς κρυβόμουν εγώ; Ρώταγαν οι γονείς πού χάνομαι, πού είμαι, πού πάω. Νόμιζαν ότι έχω μια φιλενάδα. Για να το κάνω πιο σοβαρό, πιο πειστικό μάλλον, είχα έναν φίλο, τον Τζίμη, και του λέω «Τζίμη, θα έρθεις και καλά σπίτι μου μια μέρα, να φάμε όλοι μαζί και εγώ θα φύγω από το τραπέζι, να πάω στο άλλο δωμάτιο. Σίγουρα οι γονείς μου θα σου πουν: “Βρε Τζίμη, εσύ που ξέρεις τον Χρήστο και κάνετε παρέα, τι έχει ο Χρήστος, γιατί είναι έτσι μελαγχολικός;”. Και εσύ ξέρεις τι θα πεις».
Και τι τους λέει; Βρήκε δική του ιστορία. Και λέει «αχ κυρία Ευαγγελία, έχει μια φίλη που είναι χορεύτρια και ο Χρήστος δεν θέλει να είναι χορεύτρια, αλλά την αγαπάει». Και της λέει να σταματήσει από τον χορό, να είναι μαζί, αλλά εκείνη δεν θέλει, αλλά αυτός την αγαπάει και τσακώνονται και γι’ αυτό είναι έτσι». Και να λέει η μάνα μου: «Πες μας πού είναι να τη βρούμε εμείς την κοπέλα, να της μιλήσουμε». «Α, δεν μπορώ να σας πω, έχω ορκιστεί να μην πω τίποτα».
Εκείνη την εποχή είχε βγάλει τα καψουροτράγουδα ο Καφάσης. Συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος εκεί. Κόσμος δηλαδή, τα γκέι παιδιά, οι γκόμενοι που πηγαίνανε, να τα σπάνε, να χορεύουνε να κάνουν επίδειξη στο παιδί, για να το κερδίσουν, για να το γοητεύσουν. Διάφορα τέτοια πράγματα.
Στη φυλακή γνώρισα έρωτες που τους λέω κινηματογραφικούς. Ξέρεις στον κινηματογράφο κάτι έρωτες που τους βλέπεις και λες δεν συμβαίνουν, δεν είναι έρωτες αυτοί. Ισως επειδή είναι και το περιβάλλον που αναπτύσσει τέτοια συναισθήματα. Ο άλλος έχει την ανάγκη μέσα σε τέτοιες συνθήκες βάρβαρες και άγριες να ξέρει ότι υπάρχει κάποιος στο άλλο κελί που τον σκέφτεται, τον αγαπάει, που περιμένει και αγωνιά να ανοίξουν τα κελιά να συναντηθούν, να αλλάξουν ένα φιλί, μια αγκαλιά. Πολλές φορές οι έρωτες προέκυπταν και στο ίδιο κελί.
Με τον Λουκά Θεοδωρακόπουλο είχαμε αλληλογραφία όσο ήμουν στη φυλακή. Με την απεργία πείνας που έκανα μου είχε στείλει κάρτες ευχετήριες, καθώς και ο Ταχτσής από τη Γαλλία. Εγώ οργάνωσα την απεργία μου ως εξής: έβαλα πρόγραμμα. Είχα επιστολές έτοιμες, γραμμένες μέσα στη φυλακή, και κρυφά βγαλμένες από αυτήν προς τους γονείς μου. Τους έδινα εντολή να τις στείλουν, τους είχα 300 διευθύνσεις.
Ξεκινάω την απεργία, 300 επιστολές σκορπιζόντουσαν παντού. Μέχρι στο Βατικανό, να φανταστείς. Τη 15η μέρα της απεργίας πείνας, 300 επιστολές, τα ίδια, στις ίδιες διευθύνσεις, ενημερώνοντας παράλληλα εφημερίδες, περιοδικά, πολιτικά πρόσωπα, καλλιτεχνικά πρόσωπα, της Παιδείας. Στις 15 μέρες, άλλες τόσες επιστολές, για να ενημερώνω εκ νέου το πώς πάει η απεργία.
Και έτσι το έστρωσα πάρα πολύ καλά το θέμα και μετά το πήραν τα παιδιά απ’ έξω και το αναδείκνυαν (ο Βαλλιανάτος, η Πάολα, ο Αντωνόπουλος, ο Μπίστικας). Εκαναν τις δικές τους κινήσεις και μετά ξέφυγε από μένα το θέμα. Σημαντικότατη η συνεισφορά του Χατζιδάκι φυσικά και του Μιχάλη τού Ράπτη. Ερχονταν και πολλοί άλλοι που είναι τώρα υπουργοί, όπως ο Φίλης.
Πηγή: efsyn.gr