Το επάγγελμα της νοσηλεύτριας είναι λειτούργημα κανονικό. Είναι αυτή που βρίσκεται στο προσκεφάλι μας εκείνες της στιγμές του πόνου και του άγχους μετά την εισαγωγή μας στο νοσοκομείο. Στέκεται δίπλα μας και παλεύει για το καλύτερο. Προσπαθεί σκληρά να γίνει, όπως τη θέλει ο κάθε ασθενής, αλλά δεν είναι παρά ένας απλός άνθρωπος σαν όλους εμάς. Η 35χρονη Ελένη εξομολογείται τα καλά και τα κακά της δουλειάς της:
- «Δεν κάνουμε πράξη αυτά που συμβουλεύουμε τον κόσμο να κάνει»
«Μια νοσηλεύτρια τί συμβουλεύει τους ασθενείς; Να μην καπνίζουν, να μην πίνουν και να προσέχουν τη διατροφή τους τη στιγμή που εγώ η ίδια και όλες οι συνάδελφοι πλακωνόμαστε στους καφέδες, τα τσιγάρα και τα junk food στα διαλείμματά μας. Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις».
- «Είμαι πολύ ευτυχισμένη που μπορώ να γελάω και να περνάω καλά στη δουλειά μου»
«Δεν κάνουμε αστεία πάνω σε σοβαρά θέματα, όπως ζητήματα ζωής-θανάτου ή αν κάποιος ασθενής λερωθεί. Το χιούμορ όμως υπάρχει στη ζωή και πιο πολύ στην εργασία μου, αφού τα αστεία και οι πλάκες που κάνουμε μαζί με τους ασθενείς, φτιάχνουν τη μέρα όλων μας. Ειδικά οι ασθενείς που είναι έξω καρδιά μας κάνουν να θέλουμε και να ξαναθέλουμε να μπούμε στο θάλαμό τους και να κάτσουμε εκεί με τις ώρες. Έχω περάσει απίστευτα καλά με ορισμένους και τους θυμάμαι με αγάπη. Χώρια που οι άνθρωποι αυτοί μας εμπνέουν να τους περιποιηθούμε, να τους δώσουμε το κάτι παραπάνω και να μην το δούμε σαν αγγαρεία σε αντίθεση με τους στριφνούς, στριμμένους ασθενείς που μας κάνουν τη ζωή κόλαση με τις παρατηρήσεις, τις φωνές και τη γκρίνια τους. Το όμορφο κλίμα μας βοηθά απίστευτα να αποδώσουμε καλύτερα. Το χιούμορ μας ίσως να είναι διαφορετικό από αυτό του ευρέως κοινού (λόγω του περιβάλλοντος του νοσοκομείου), αλλά και πάλι το διασκεδάζουμε όλοι μαζί και είμαι πολύ ευτυχισμένη που μπορώ να γελάω και να περνάω καλά στη δουλειά μου».
- «Πάντα υπάρχει κάτι που τα χαλάει όλα»
«Ό, τι κι αν συμβεί, εμείς τα ακούμε από ασθενείς και γιατρούς. Το επάγγελμα της νοσηλεύτριας απαιτεί υπομονή, αντοχή και ανοχή. Τρελά ωράρια και είμαστε και εκτεθειμένες σε όλων των ειδών τα μικρόβια, τους ιούς και τις αρρώστιες. Φοβόμαστε και ριψοκινδυνεύουμε καθημερινά την υγεία μας. Όσο καλά και να περνάω στη δουλειά μου, υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές, όπως σε κάθε άλλη δουλειά. Κάτι που μπορεί να με ρίξει πολύ ψυχολογικά είναι ο θάνατος ενός ασθενή όσο χρονών κι αν ήταν. Ο θάνατος με πονάει, αλλά πιο πολύ με πονάει για τους ανθρώπους που μένουν πίσω και ουρλιάζουν στο άκουσμα του θανάτου, χωρίς να μπορούμε ως νοσηλευτικό προσωπικό να τους βοηθήσουμε».
- «Πάντα κάποιος ασθενής θα μας επηρεάσει και θα τον θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή»
«Υπάρχουν πάντα εκείνοι οι ασθενείς που θα έρθουν πιο κοντά σου και θα σε αγγίξουν λίγο παραπάνω από τους άλλους. Θα μείνουν για πάντα στο μυαλό σου και η ανάμνησή τους μπορεί να επηρεάσει τις μελλοντικές σου αποφάσεις. Πολλές φορές δεν μπορούμε καν να ξεχωρίσουμε τη δουλειά από την προσωπική μας ζωή.
Μερικούς ασθενείς τους «κουβαλάμε» ασυναίσθητα μέσα μας και εκτός δουλειάς. Είναι ανθρώπινο, δεν το παρεξηγεί κανείς. Εκεί μέσα γινόμαστε όλοι μια οικογένεια. Είμαστε και εμείς οι νοσηλεύτριες άνθρωποι σαν όλους τους άλλους».
Πηγή: scarymommy.com