Μια συγκλονιστική ιστορία. Η μητέρα με την μεγαλύτερη αγκαλιά. Μεγάλωσε 27 παιδιά. Η συνάντηση έγινε στα παιδικά χωριά SOS, ένα πρωινό που τα παιδιά έλειπαν στο σχολείο. Είχε ήδη μαγειρέψει το φαγητό της οικογένειας (γίγαντες στο φούρνο), είχε κάνει τις δουλειές του σπιτιού και ήταν έτοιμη για την συνέντευξη. Η κ. Μαρίνα άνοιξε την καρδιά της – που είναι πλημυρισμένη από αγάπη και στοργή για τα παιδιά της – και μίλησε για την ζωή της στα Παιδικά Χωριά SOS. Μια αγκαλιά που χωράει ακόμη περισσότερα παιδιά!
Ποιά είναι η δική σας ιστορία στα Παιδικά Χωριά SOS; Πότε ξεκινήσατε;
Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησα. Όταν με ρωτούν τα παιδιά τους απαντώ τον περασμένο αιώνα. Και ανοίγουν όλα τα μάτια τους διάπλατα. Ξεκίνησα πριν 20 χρόνια ίσως και παραπάνω. Η καταγωγή μου είναι από το Ναύπλιο. Εκεί είχα τουριστικό γραφείο δικό μου, έκανα και τις ξεναγήσεις μόνη μου και κάποιο μεσημέρι εκεί που είχα ξαπλώσει να ξεκουραστώ βλέπω ένα τρέιλερ στην τηλεόραση για τα Παιδικά Χωριά SOS και λέω εκεί τί γίνεται; Παιδάκια, σπιτάκια. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στην μαμά μου και της λέω: «τελείωσε το παιδί σου το έχασες. Θα πάω στην Βάρη». Δεν μου έδωσε μεγάλη σημασία γιατί λέει τώρα τί γίνεται θα τα παρατήσει όλα; Και φυσικά της εξήγησα, ότι είναι παιδάκια, θέλουν φροντίδα, κ.τ.λ. «Καλά καλά μου λέει πήγαινε να δεις». Συζητώ και με τους συνεργάτες μου ότι θα λείψω, στα παιδιά μου τα οποία ήταν από 20 ετών και πάνω και είχαν βρει τους συντρόφους τους, μόνο στο γιο μου που ήταν φαντάρος του είπα περισσότερα πράγματα. Μου είπε τότε ο γιος μου «μαμά μου τί μου το λες, εσύ πως αισθάνεσαι, δεν έχω πρόβλημα. Στην Αθήνα θα είσαι, δεν θα βρίσκεσαι και τόσο πολύ μακριά». Προβληματίστηκε λιγάκι με το θέμα της επιχείρησης αλλά εγώ δεν έβλεπα μπροστά μου τίποτε άλλο εκτός από το SOS. Λοιπόν κάποια πράγματα νομίζω ότι είναι για να γίνουν. Και ακόμα δεν μου έχει φύγει η διάθεση και η όρεξη, είναι όπως την πρώτη ημέρα που ήρθα, είναι όλα αυτά που δίνω και παίρνω σαν άνθρωπος εδώ μέσα στο σπίτι, στο χωριό.
Ήρθατε και εγκατασταθήκατε από την πρώτη ημέρα ή σκεφτήκατε να μείνετε λίγο καιρό πειραματικά;
Καθόλου πειραματικά. Θυμάμαι ότι αργούσαν να μου δώσουν απάντηση γιατί οι άνθρωποι θα έλεγαν τί κάνει, θα αφήσει την δουλειά της, επιχείρηση στρωμένη και θα έρθει να εγκατασταθεί εδώ; Μάλιστα τους έστειλα μια επιστολή και τους έγραψα «σας παρακαλώ το έχω ανάγκη πρέπει να με προσλάβετε». Πραγματικά ήρθα. Έμεινα ένα χρόνο και εργάστηκα σαν θεία. Η θεία είναι ένας ρόλος που όταν η μητέρα του σπιτιού λείπει για τους δικούς της λόγους, αντικαθιστά η θεία. Εκτός αυτού η θεία μπαίνει στο ρόλο της μητέρας, να δοκιμάσει τις δυνάμεις της να δει την λειτουργία του σπιτιού και να μπορεί τελικά να γίνει μέλλουσα μητέρα. Εγώ ήθελα να γίνω μαμά και δεν έβλεπα καμία δυσκολία, η επιθυμία μου ήταν τόσο έντονη που ήθελα να μείνω. Όταν έγινα μαμά άνοιξα το σπίτι με οκτώ παιδιά από 4 ετών έως 10. Τόσο ευτυχισμένη στιγμή, δεν θα την ξαναζήσω στην ζωή μου. Πιστέψτε με. Τώρα είμαι με εφήβους και είναι η δεύτερη φουρνιά όπως λέω εγώ.
Έχουν περάσει 20 χρόνια στα παιδικά χωριά SOS. Εσείς τί έχετε αποκομίσει;
Πάρα πολλά πράγματα. Έχω μάθει τον εαυτό μου καλύτερα, έχω κάνει αλλαγές, είμαι τελείως διαφορετική από ότι ήμουν. Η αγάπη που έχω εισπράξει νομίζω ότι ξεχειλίζει. Κάποιες φορές λέω: «τί θα το κάνω όλο αυτό το συναίσθημα, πού να το πάω, πού να το ακουμπήσω»;
Πόσα παιδιά έχετε μεγαλώσει στα 20 χρόνια διαμονής σας στα Παιδικά Χωριά SOS;
Έχω χάσει λίγο τον αριθμό. Κάθε βράδυ τα μετράω, τα παίρνω και τηλέφωνο για να δω τί κάνουν. Λέω, τα τρία τα παιδιά μου τα βιολογικά, ξέρω τί κάνουν και ξέρω την πορεία τους και μετά πιάνω τα υπόλοιπα. Σύνολο έχω μεγαλώσει 24 παιδιά και 3 τα δικά μου 27.
Κρατάτε επαφή με όλα τα παιδιά;
Ναι με όλα.
Πώς σας αποκαλούν;
Μαμά.
Πόσο μεγάλη είναι η αγκαλιά σας;
Δεν ξέρω πραγματικά. Εγώ χαίρομαι πάρα πολύ, είμαι τόσο ευτυχισμένη (κλαίει)… Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάρω άλλο σπίτι και να μεγαλώσω πάλι 8 παιδιά. Λόγω ηλικίας δεν ξέρω αν θα τα βγάλω πέρα και εννοώ σωματικά όχι ψυχικά. Εννοώ σωματικά γιατί τα μωρά θέλουν περισσότερη φροντίδα και περισσότερες αντοχές και εκτός αυτού και να τα αναλάβω κάποια στιγμή πρέπει να τα αφήσω και εγώ. Πάνω δηλαδή που θα με πούνε μαμά θα τους δώσω και εγώ απόρριψη και δεν είναι καλό γι’ αυτά. Έρχονται κάποια μωράκια εδώ και θέλω να τα αναλάβω και σκέφτομαι μακάρι να γινόμουν νέα και να μπορούσα να τα αναλάβω. Μερικές φορές αναρωτιέμαι ακόμα δεν χόρτασα; Ακόμα δεν πήρα ότι μου έλειπε; Να που δεν έχω πάρει τελικά αυτό που ήθελα ακόμη.
Η προσφορά επιστρέφει τελικά;
Βέβαια και επιστρέφει. Δεν βλέπεις τί θα πάρεις, απλά έρχεται από μόνο του. Όλη αυτή την χαρά και την επιβράβευση που σου δίνουν τα ίδια τα παιδιά που έχεις μεγαλώσει. Παιδιά σκεπτόμενα, που έχουν σπουδάσει να σου λένε «πω πω ρε μάνα τί έχεις κάνει; Πω πω καλά το έκανες». Έχω τον Χρήστο που όταν έρχεται μου λέει «καλά βρε μάνα τα ίδια τους λες μετά από τόσα χρόνια; Θα πρέπει να σου φτιάξω μια κασέτα και να την βάλω να πατάς το κουμπί και να αρχίζει το πρόγραμμα. Να πατάς για το μεσημέρι και για το βράδυ». Του λέω «βρε Χρήστο μου τα ίδια λέω» και μετά ο Χρήστος λέει στα παιδιά «κάντε αυτό που σας λέει γιατί δεν υπάρχει περίπτωση αυτή να σταματήσει με τίποτα».
Τα βιολογικά σας παιδιά πώς αντέδρασαν;
Στις αρχές όλα καλά γιατί κάναμε τις διακοπές μας όλοι μαζί τα παιδιά και τα εγγόνια. Με την δεύτερη φουρνιά παιδιών που πήρα, βγάλανε μια ζήλια όχι μόνο τα βιολογικά μου παιδιά, αλλά και τα άλλα. Μου έλεγαν: «έλα ρε μάνα δεν κουράστηκες; Πρέπει να πας και στα άλλα σου παιδιά. Θα πρέπει να πας και στα εγγόνια σου». Μετά κάθισα και συζήτησα μαζί τους, τα θέλω μου, τα πιστεύω μου. Πολλά μπορεί να είχαν στο μυαλό τους… ίσως ότι θα λιγοστέψει η παρουσία μου στην ζωή τους.
Πηγή: dinamiprosforas.gr
Το διαβάσαμε στο alithinesgynaikes.gr