Ωωωω χαίρετε, χαίρετε φίλη και μοναδική μου αναγνώστρια! Δευτέρα (shit) σήμερα και απορώ ποιος άνθρωπος την καθιέρωσε αυτή τη μέρα! Πάντως όποιος και να ‘ταν βρήκε τον τρόπο να βασανίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη! Έξυπνος ο μπαγάσας! Τέλος πάντων, ας προχωρήσουμε στο θέμα μας.
Σήμερα θα μιλήσουμε για κάτι που αφορά μεγάλη μερίδα του γυναικείου πληθυσμού, μαζί και μένα. Είναι κάτι που ακούω και διαβάζω συχνά γι’ αυτό θα σου πω ακριβώς πως αισθάνομαι! Και πίστεψε με, δεν αισθάνομαι καθόλου καλά, συγκεκριμένα το κεφάλι μου μοιάζει με χύτρα ταχύτητας έτοιμο να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή που ακόμα κι αν, αρχικά, ήθελα να το κρύψω, τώρα πια δεν με απασχολεί απλά, γιατί ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ. Στο σκηνικό οργής προστίθενται βεβαίως βεβαίως τα μάτια που τινάζονται προς τα έξω σαν ελατήρια, οι φλέβες που μοιάζουν με μπαλόνι, φουσκώνουν ξεφουσκώνουν, τα ιδρωμένα χέρια και μια αίσθηση έξαψης και φυσικά απ’ τα πολλά που έχω να πω, καταλήγω να λέω τα μισά και μάλιστα εντελώς ασύντακτα, σαν να έπαθα μίνι εγκεφαλικό, κι όλα αυτά από το θυμό! Άτιμο πράγμα. Καλά, όχι πάντα. Θα μιλήσουμε και γι’αυτόν σε άλλο κείμενο. ΑΧ! Πάλι θα ξεχάσω τι ήθελα να πω.
Ας συνεχίσω όμως, το θέμα μας λοιπόν, είναι γυναίκες εργαζόμενες vs γυναίκες νοικοκυρές. Με μεγάλη μου λύπη, μέσα στο χρόνια διαπιστώνω όλο και περισσότερο την άποψη ότι εγώ που μένω σπίτι, δεν κάνω απολύτως ΤΙΠΟΤΑ! Μάλιστα, έχω άπλετο χρόνο για οτιδήποτε. Τόσο που πολλές φορές δεν με ρωτάνε καν όταν κανονίζουν μια έξοδο, καθώς είναι σίγουρο ότι μπορώ. Πόσο θα τους στεναχωρήσω αν τους πω, ότι υπάρχουν μέρες που δεν προλαβαίνω να μιλήσω καν στο τηλέφωνο για πάνω από πέντε δευτερόλεπτα; Ίσα δηλαδή για ένα «καλά είμαι, κλείνω»! Και να ‘ταν μόνο αυτό; Για πάμε να το πιάσουμε από την αρχή όμως.
Κάποια στιγμή για δικούς της λόγους η καθεμία επέλεξε ή αναγκάστηκε να μην εργαστεί και να μείνει σπίτι ώστε είτε να αναπτύξει τις οικοκυρικές της ικανότητες είτε να μεγαλώσει τα παιδιά της. Εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Όταν το επέλεξα λοιπόν, το θεώρησα πανεύκολο. Νταξ μωρέ, σιγά, εδώ δούλεψα κάτω από αντίξοες συνθήκες, κουβαλούσα πλατφόρμες με κούτες, πολλών κιλών, είχα να διαχειριστώ 20 διαφορετικούς χαρακτήρες ώστε να κυλήσει ομαλά η βάρδια κι άλλα πολλά, αυτό θα με δυσκόλευε; Κι όμως φίλη μου, είναι η δυσκολότερη δουλειά που έχω κάνει ever. Από τις καθημερινές δουλειές, τα μαγειρέματα, τα διαβάσματα, τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Ξέρεις όσο κάθεσαι σπίτι ανακαλύπτεις συνεχώς καινούργιες δουλειές που πρέπει να γίνουν. Πολλές φορές μάλιστα, για να σου βγει το πρόγραμμα, δεν πίνεις έναν ρημαδοκαφέ. Σε ποιον να το πεις και να το πιστέψει;
Αποφασίζεις λοιπόν, να κάνεις μια μίνι ανθοκομική έκθεση το μπαλκόνι σου, να βάψεις τον τοίχο γκρι, να πλύνεις την τέντα, να ρίξεις ένα κουβά νερό με ξύδι στα καλοριφέρ, να φτιάξεις το ντουλάπι με τα μπαχαρικά ανά κατηγορία, να βάλεις αντιολισθητικά πατάκια στα συρτάρια γιατί σου την δίνει το πέρα δώθε, να κάνεις επανάληψη το παιδί, να σιδερώσεις τα σώβρακα και τις κάλτσες (wtf?), να ξεσκονίσεις το καπέλο του λαμπατέρ, να πάρεις οδοντόβουρτσα να γυαλίσεις το κλουβί του καναρινιού και άλλα τέτοια ψυχαναγκαστικά. Διότι όταν είσαι σε ένα σπίτι 24 ώρες το 24ώρο όπου την μισή και παραπάνω μέρα την περνάς με 6χρόνα, όπου οκ, θα μιλήσεις, θα απαντήσεις στις πιο κουλές απορίες αλλά από κάποια στιγμή και μετά αναζητάς και την συζήτηση με έναν ενήλικα, ανακαλύπτεις ότι η γωνία έχει πιάσει ιστό που εν τέλει όταν πας κοντά, διαπιστώνεις ότι ήταν σκιά απ’ το φως αλλά μια που έχεις το κοντάρι ανά χείρας, ας ξαραχνιάσεις ρε φίλη, γίνεσαι ψυχαναγκαστικός. Βρίσκεις να ασχοληθείς με πράγματα που αν δούλευες δεν θα έδινες σημασία καν. Και όχι γιατί δεν έχεις τι να κάνεις, αλλά γιατί ακούς τόσες φορές το «έλα μώρε τι κάνεις όλη μέρα» που ώρες ώρες το πιστεύεις και προσπαθείς να αποδείξεις το αντίθετο και αυτό ξέρεις τι έχει ως αποτέλεσμα ε; Μια καραμπινάτη υπερκόπωση, την οποία δεν ευχαριστιέσαι κιόλας ρε γαμώ. Όλο και κάποιος θα σε σηκώσει και δεν θα μπορέσεις να την απολαύσεις όπως της αξίζει.
Οι εργαζόμενες τώρα είναι δύο κατηγορίες. Αυτές που δέχονται βοήθεια από το οικογενειακό περιβάλλον ή από έμμισθη γυναίκα όπου απαλλάσσονται από αρκετές υποχρεώσεις και αυτές που δουλεύουν λίγες ώρες και έπειτα επιστρέφουν στο χάος. Η διαφορά και των δύο με την νοικοκυρά είναι οι εξής:
Μια νοικοκυρά δεν μπορεί μια μέρα να μην είναι καλά. Να μην έχει κέφια ρε αδελφέ, καθότι είναι σπίτι. Τι έκανε και ποιος την είδε; Η γιαγιά με την κόρη απέναντι την μάτιασαν ρε φίλε και δεν έχει εύκαιρη ξεματιάστρα και δυστυχώς τελείωσε η μαμαδόσκονη. Πρόβλημα;
Επίσης γιατί αρρώστησε; Όχι, τα παιδιά δεν ήταν άρρωστα άρα πάλι δεν δικαιολογείται. Ίσως γιατί έγινε παπί πλένοντας τα πατζούρια; Λέω εγώ τώρα. Μια νοικοκυρά δεν νυστάζει ποτέ. Τι θα πει θέλει να κοιμηθεί λίγο παραπάνω; Από τι κουράστηκε; Ο ύπνος δικαιολογείται μόνο και εφόσον δουλεύεις. Βαριέται; Μα μπορεί να αράξει όποτε θέλει. Μόνο που για να αράξει πρέπει να μαζέψει όλα τα μπιχλιμπίδια από το κουκλόσπιτο της Barbie που είναι πεταμένα πάνω στον καναπέ οπότε μέχρι να τα μαζέψει την έχει πιάσει υπερένταση, οπότε γάμα το. Θέλει να πάρει γυναίκα να την βοηθήσει στην γενική; Όχιιιιιιι! Είναι σπίτι και θα πάρει γυναίκα; Πως θα την χαρακτηρίσει η γιαγιά απέναντι;
Να πει μια άλλη κουβέντα; Ωραία δεν αναλύει με τα ζουζούνια της την συμπεριφορά του Μάουι που έκλεψε την καρδιά της Τεφίτης; Άθλια συμπεριφορά, δεν το συζητώ! Ότι κι αν κάνει, όσο κι αν κουραστεί, μισθός δεν παίζει. Ο μισθός της είναι η αγάπη που εισπράττει. Βέβαια αυτή δεν της αγοράζει την καινούργια παλέτα της Kat Von D αλλά πανέμορφε μου αντρούλη, μήπως εσύ;
Μαγείρεμα. Πόσες φορές έχει ζηλέψει την φράση «αυτό είναι όποιος θέλει τρώει»; Έλα εκφράσου. Μην ντρέπεσαι. Εσύ κι εγώ είμαστε εξάλλου. Αντιθέτως, τις περισσότερες φορές υποκύπτει στα γούστα του καθενός και τα ικανοποιεί. Έτσι παίρνει τα 5 κιλά παραπάνω και δεν το καταλαβαίνει καν. Αυτός ήταν ο εννιάλογος της νοικοκυράς. Κάτι αντίστοιχο με τον δωδεκάλογο του γυφτού!
Ωραία τα λέμε και πάντα με χιουμοριστική διάθεση αλλά ρε φίλη δεν παλεύεται ώρες ώρες, αλήθεια. Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσα δεν θα έκανα αν δούλευα. Σε πόσα θα έκανα τα στραβά μάτια. Ναι, χαίρεσαι τα παιδιά σου, τα μεγαλώνεις με τις αρχές που θέλεις εσύ, όχι ότι όποιος δουλεύει δεν το κάνει αλλά πολλές φορές και να θέλει δεν γίνεται, δεν βγαίνει, έχεις μια σειρά στο σπίτι σου. Έρχεται όμως μια στιγμή που σκέφτεσαι ότι τα πλακάκια θα είναι εκεί και μετά από σένα και προσπαθείς να κατευνάσεις το αίσθημα του “τέλειου” που έχεις καβατζώσει. Επίσης, οι γονείς που δουλεύουν και οι δύο και είναι κάτι που τους το αναγνωρίζω, χαίρονται πραγματικά τον χρόνο με τα παιδιά τους. Ενώ οι νοικοκυρές υπάρχουν μέρες που χάνονται στις δουλειές. Δεν τις αδικώ. Είναι δύσκολο. Υπάρχουν μέρες που η μόνη συναναστροφή είναι τα παιδιά και ο άντρας σου. Ε δεν αρπάζεις λίγο;
Τέλος πάντων, πολλά είπα πάλι! Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις για μένα όλες οι γυναίκες αξίζουν ένα respect, απλά νομίζω ότι πρέπει να σταματήσει λίγο αυτό το πιπίλισμα της γνωστής καραμέλας. Και εγώ δουλεύω και εσύ.
Της Ιωάννας Λίλια
Πηγή: thebluez.gr