Είμαστε με την μητέρα μου πρώτες στη στάση ταξι του The Mall. Έρχεται μια κοπέλα πίσω μας με ένα κοριτσάκι 8-9 χρόνων. Η γλώσσα του σώματος της μαρτυράει πως, αν δεν μπει μπροστά να μας φάει τη θέση, θα σκάσει: μικρά βηματάκια, πλάγιο βλέμμα λιιιιγο πιο μπροστά.
Πίσω τρίτες στη σειρά, άλλες δυο κύριες. Έρχεται κάποτε ταξί πάει αυτή να το αρπάξει, λέω ευγενικά ‘προηγούμαι’ και μπαίνουμε με την μητέρα μου. Η γυναίκα δεν μιλάει, δεν λέει τίποτα -πώς να πει άλλωστε αφού ήρθε 5 λεπτά μετά από μας;
Όπως ξεκινάμε, την βλέπω να χειρονομεί έντονα δείχνοντας προς το μέρος μας κι οι άλλες δυο να μας ουρλιάζουν «ΔΕ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ, ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ». Προφανώς αυτή τους φλόμωσε στο ψέμα για τη σειρά προτεραιότητας. Δυστυχώς το ταξί μας δεν μπορούσε να σταματήσει, να βγω έξω και να το αναλύσουμε μαζί το όνειρο.
Κι έτσι μένουμε με μια ψεύτρα και δυο ηλίθιες. Διότι αν δεν ήταν ηλίθιες θα της έλεγαν το απλούστατο «καλά όταν η άλλη είπε προηγούμαι γιατί δεν της μιλήσατε και μας τα λέτε πίσω από την πλάτη της». Φυσικά και δεν το είπαν – όλοι πιστεύουν τα χειρότερα για τους άλλους.
Το δε βλέμμα προς εμάς εκείνο «μμμ τις ξέρουμε αυτές καλέ ποιες νομίζουν πως είναι;» ας μην το σχολιάσουμε περαιτέρω. Είναι ο ρατσισμός της αναγνωρισιμότητας, άλλη πονεμένη ιστορία κι αυτή. Κι αυτή η γυναίκα μεγαλώνει παιδί. Ασήμαντο το περιστατικό αλλά ειλικρινά συγχύστηκα. #ταείπακαιξεθύμανα
Έλενα Ακρίτα
Πηγή: facebook.com/elenaakrita