Εγινε η ζωή σας ρουτίνα. Νιώθεις τον άνθρωπό σου βαρετό. Τον έμαθες τόσα χρόνια. Τον συνήθισες. Τον βαρέθηκες. Ετσι νομίζεις. Ποιος είναι ο άνθρωπος αυτός όμως; Ο άνθρωπός σου. Τον ξέρεις σίγουρα καλά. Συνήθως έχει κι άλλα να σου δώσει. Αγνωστες ομορφιές της ψυχής, που ακόμη δεν κατάλαβες. Αν τον καταλάβεις, θα δεις ότι έχει ακόμη δυνατότητες! Οτι μπορεί να ξυπνήσει μέσα σου πολλά. Και να γίνει πάλι καινούργια και φρέσκια η σχέση σας! Ολες οι σχέσεις μπορούν να δώσουν απόλαυση: Κι ο γάμος, και οι σχέσεις με τα παιδιά, και οι σχέσεις στη δουλειά.
Αρκεί να αρχίσει κανείς να ξυπνάει και να σκέφτεται -όπως προτείνουν οι Αγιοι Πατέρες- με φιλόσοφο νου. Να αποκτήσω μια αυτογνωσία. Δηλαδή, να κοιταχτώ και να καθρεφτιστώ στον Χριστό, και να πω: «Γιατί ο Χριστός ήταν έτσι κι εγώ είμαι τόσο αλλιώς; Τόσο μίζερος; Τι έχω; Τι μου λείπει; Γιατί είμαι πεσμένος; Γιατί μου φταίνε όλα; Γιατί τα φτερά μου είναι μαραζωμένα; Κι είμαι ακόμη νέος άνθρωπος! Εχω μέλλον μπροστά μου! Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι!»
Βρες, λοιπόν, την κλίση σου. Ψάξου. Δες το χάρισμά σου. Βρες τον πόθο της καρδιάς σου και τη βαθιά σου επιθυμία. Προσεύχομαι για σένα. Για να ξυπνήσεις. Και να αρπάξει η ψυχή σου μια σπίθα, να ανάψει. Και να γίνει φλόγα. Μια φλόγα που θα αλλάξει το εικοσιτετράωρό σου. Και την υπόλοιπη ημέρα και εβδομάδα. Να νιώθεις κίνητρο κι ώθηση ζωής.
Αυτό σου εύχομαι: Μια αλλαγή! Μια έμπνευση. Με τις ευχές όλων των Αγίων μας. Με την ευλογία και την προσευχή της Παναγίας μας. Και την αγάπη της. Εύχομαι να δουλεύει η καρδιά σου! Να κυλά μέσα σου το αίμα του Χριστού το ζωντανό -πώς το είπαμε; Ζωήρητον!-, δηλαδή ζωηρό. Για να ‘χεις κι εσύ ζωή. Και να χαίρεσαι απολαμβάνοντας τα πάντα. Κι όχι απλώς να φυτοζωείς. Ούτε να χάνονται οι ημέρες σου, χωρίς νόημα και σκοπό, χωρίς ευτυχία και χαρά. Σου αξίζει η ευτυχία. Σου ταιριάζει η χαρά. Διψάει η ψυχή σου τον Χριστό. Τα εύχομαι όλα αυτά για σένα. Και προσεύχομαι για την πραγμάτωσή τους. Εσύ θα τα κάνεις όλα!
Η δύναμή σου λέγεται «προσευχή»! Το μεγάλο μυστικό όλων των Αγίων της Εκκλησίας μας και όλων των δυνατών ψυχών που μπόρεσαν και άντεξαν στη ζωή μεγάλα προβλήματα, μεγάλες δοκιμασίες, αντιξοότητες, βάσανα, περιπέτειες και ταλαιπωρίες ήταν, νομίζω, η προσευχή. Προσευχή: Ο μεγάλος μας άγνωστος. Λέμε ότι προσευχόμαστε. Μα δεν ξέρω αν όντως προσευχόμαστε. Κρίνοντας από τον εαυτό μου και από μερικούς ανθρώπους που με εμπιστεύονται αληθινά, δεν ξέρω αν προσευχόμαστε ή αν απλώς παραμιλάμε.
Η λέξη «προσευχή» έχει μπροστά της το συνθετικό «προς», που είναι δυναμική πρόθεση και δείχνει ότι αυτή η ευχή απευθύνεται κάπου. Το θέμα όμως είναι πού απευθύνεται. Μήπως στον εαυτό μας, και μιλάμε απ’ τον εαυτό μας στον εαυτό μας; Ή είναι όντως μια έξοδος από το «εγώ» και πηγαίνει στον Θεό; Βιώνουμε την προσευχή ως επαφή με τον Θεό; Αν, πάντως, ήταν επαφή μαζί Του, πολλά πράγματα θα ήταν αλλιώς μέσα μας και γύρω μας… Μεγάλη υπόθεση να πεις: «Εχω επαφή με τον Θεό». Δηλαδή, με Αυτόν που είναι η αλήθεια, το φως, η μακαριότητα, η δύναμη, η δόξα, η ελπίδα, η χαρά, η υγεία, ο πλούτος.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως
Από τον P. Andreas Konanos και την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια