Ποιος πραγματικά μας οδήγησε στη σεξουαλική επανάσταση; Οι περισσότεροι από εμάς, μαζί κι εγώ, θα έλεγαν το Χιου Χέφνερ. Όταν ο Χέφνερ, ιδρυτής του περιοδικού Playboy, πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου, ένας αρθρογράφος του «Associated Press» έγραψε για εκείνον: «Ο Χιου Χέφνερ, ηγέτης της σεξουαλικής επανάστασης, πέθανε στα 91 του».
Η σεξουαλική επανάσταση ήταν ένα κίνημα της δεκαετίας του ‘60 -’70, έξω από τους αυστηρούς ηθικούς κανόνες που απέρριπταν τη σεξουαλική έκφραση, που αγκάλιαζε τη σεξουαλική επιθυμία και ξεσήκωνε τις γυναίκες να διεκδικήσουν τα σεξουαλικά τους δικαιώματα πέρα απ’ το κατεστημένο.
Ο Χέφνερ εγκαινίασε το Playboy, γνωστό για τα γυμνά μοντέλα του, το 1953. Το περιοδικό αμέσως γίνεται διάσημο και οι πωλήσεις του χτυπάνε κόκκινο, καθώς ασχολείται με ένα θέμα ταμπού για την εποχή, το γυμνό, θέμα, για το οποίο κάποτε απαγορευόταν ακόμα και να συζητήσεις ανοιχτά. Το περιοδικό του Χεφνερ δεν κατέρριψε κανένα κοινωνικό πρότυπο, ίσα ίσα, που ενίσχυσε το ρόλο της γυναίκας, αλλά αυτή τη φορά χωρίς ρούχα.
Για να λέμε την αλήθεια, η επιρροή, που είχε ο Hefner στη σεξουαλική επανάσταση, ήταν μεγάλη, αλλά δεν αποτελούσε σταθμό, ο΄τε ήταν κανενός είδους φεμινιστικό κίνημα. Δημιούργησε μια φήμη εκμεταλλευόμενος γυναίκες και το δικαιολόγησε αποκαλώντας το σεξουαλική απελευθέρωση. Ήταν σεξουαλική απελευθέρωση και επανάσταση, όμως μόνο γι’ αυτόν και για κανέναν άλλο. Είναι εκπληκτικό το πόσο οι άνθρωποι τον αγαπούν και τον θαυμάζουν ως ηγέτη της σεξουαλικής επανάστασης, ίσως γιατί ο σεξουαλικός του προσανατολισμός και η αρρενωπότητά του δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ. Η επιτυχία του ήρθε ως αποτέλεσμα της σεξουαλικής επανάστασης, αλλά δεν είναι αυτή η αιτία της.
Αυτή η επανάσταση ανήκει στους γκέι, στις λεσβίες και σε όσους ο κόσμος συνηθίζει να αποκαλεί αλλόκοτους, ανήκει στις φεμινίστριες, που αγωνίστηκαν ενάντια στα αυστηρά πρότυπα, που τους απαγόρευαν να εκφράζουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Ανήκει στις γυναίκες, που δεν φοβήθηκαν να μιλήσουν ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά τους και τα θέλω τους στο σεξ, αντί να ασχολούνται μόνο με αυτά των συντρόφων τους. Ανήκει στα τραβεστί και στις τρανσέξουαλ και σε όσους αγωνίστηκαν για τη δυνατότητα να εκφράζονται ανοιχτά, παρά το bullying και τη βία, που αντιμετώπισαν.
Έτσι, αντί να προοιωνίζουμε τον Χέφνερ ως ηγέτη της, ας γνωρίσουμε 5 αληθινούς πρωτοπόρους της σεξουαλικής επανάστασης, οι οποίοι άνοιξαν το δρόμο στους σημερινούς ακτιβιστές, ενισχύοντας τις ανοικτές συζητήσεις για την πορνογραφία, τη σεξουαλικότητα, την αντισύλληψη, την έκτρωση και το γυμνό.
Helen Gurley Brown
Για 32 ολόκληρα χρόνια, η Helen Gurley Brown εργάστηκε ως αρχισυντάκτης του περιοδικού «Cosmopolitan». Όσα είπε, σήμερα φαντάζουν καθημερινότητα και απολύτως φυσιολογικά, αλλά τότε, ήταν τουλάχιστον «σκανδαλώδες» να αναγνωρίσει κανείς, ότι μια γυναίκα θα τολμούσε και μόνο να θέλει να κάνει σεξ. Η Brown επαναπροσδιόρισε το χαρακτήρα του περιοδικού και προτιμούσε να προσλαμβάνει γυναίκες καριέρας, που ήταν σεξουαλικά ενεργές. Το περιοδικό αυτό πρώτο συζήτησε το θέμα της υγείας του αναπαραγωγικού συστήματος και το 1962 η Brown δημοσίευσε το «Sex and The Single Girl», το οποίο υπονοούσε κάτι αδιανόητο μέχρι τότε, ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι σεξουαλικά ικανοποιημένη, φιλόδοξη και ελεύθερη.
Marsha P. Johnson
Η Johnson ήταν μια αφρικανοαμερικανίδα τρανς, μια από τις πιο γνωστές ντραγκ κουίνς της πόλης, που μαζί με τη στενή της φίλη Σύλβια Ριβέρα ίδρυσαν τη “S.T.A.R.” (Revolutionaries Action Transvestites Action – Επαναστάτες Δράσης Τραβεστί Δρόμου) στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, παρέχοντας υποστήριξη και καταφύγιο σε όσες νεαρές και όχι μόνο, ντράγκ κουίνς το είχαν ανάγκη. Έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις ταραχές του Stonewall Riots το 1969, καθώς είναι από τις πρώτες που αντεπιτέθηκαν στις συγκρούσεις με την αστυνομία. Μάχεται για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και δηλώνει παρουσία σε παρελάσεις της γκέι απελευθέρωσης και σε άλλες ριζοσπαστικές πολιτικές δράσεις. Το σώμα της βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Hudson το 1992. Θεωρήθηκε αυτοκτονία, ενώ φίλοι της ακόμα και σήμερα επιμένουν, ότι ήταν δολοφονία, μιας και η Johnson δεν είχε αυτοκτονικές τάσεις.
Από το 1954 έως το 1965, η Griswold ήταν Εκτελεστική Διευθύντρια του «Συλλόγου Προγραμματισμού Οικογένειας» του Κονέκτικατ, ενός κράτους, που απαγόρευε στις γυναίκες οποιοδήποτε μέσο αντισύλληψης. Η Griswold άνοιξε κλινική, μέσω της οποίας βοηθούσε τις γυναίκες σε θέματα αντισύλληψης, στο New Haven του Κονέκτικατ και λίγο αργότερα συνελήφθη. Έφτασε την υπόθεση μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο (υπόθεση Griswold vs Connecticut) και όχι μόνο κατάφερε να ανατρέψει το νόμο, που απαγόρευε στις γυναίκες να χρησιμοποιούν οποιαδήποτε μέθοδο αντισύλληψης, αλλά και εδραίωσε το δικαίωμά τους στην ιδιωτικότητα.
Η Pat Maginnis ήταν μία από τις πρώτες ακτιβίστριες για τα δικαιώματα των γυναικών στην άμβλωση. Η ίδια η Maginnis είχε πάει στο Μεξικό, για να μπορέσει να κάνει έκτρωση, αλλά δυσκολεύτηκε πολύ να βρει έναν ασφαλή τρόπο να το κάνει. Η εμπειρία της την οδήγησε, ενώ ήταν ακόμη στο πανεπιστήμιο, να ιδρύσει την «Επιτροπή Πολιτών για το Δικαίωμα στην Άμβλωση», προκειμένου να ενημερώσει τον κόσμο για τις εκτρώσεις, την αντισύλληψη και τους κινδύνους, που ενέχει η πρόκληση άμβλωσης. Αργότερα, το 1966, ίδρυσε την «Οργάνωση Κατάργησης του Νόμου περί Αμβλώσεων», ένας σύλλογος, που σήμερα είναι γνωστός ως NARAL. Η «Οργάνωση Κατάργησης του Νόμου περί Αμβλώσεων» έφερνε σε επαφή τις εγκύους με παράνομους, αλλά ασφαλείς παρόχους υπηρεσιών αμβλώσεως, επιτρέποντας στις γυναίκες να έχουν τον έλεγχο του σώματός τους.
Θες βοήθεια για να πετύχεις οργασμό κατά τη διάρκεια του αυνανισμού; Γιατί δεν δοκιμάζεις τη μέθοδο της Betty Dodson; Η Dodson ήταν πρωτοπόρος του κινήματος, που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και το οποίο ωθούσε τις γυναίκες να εξερευνήσουν τον εαυτό τους και να αγκαλιάσουν τη σεξουαλικότητά τους. Σε αρκετά νεαρή ηλικία ήταν ήδη ψυχοθεραπεύτρια – σύμβουλος θεμάτων σεξ και είναι γνωστή για το βιβλίο της «Liberating Masturbation: a Meditation on Selflove», που δείχνει στις γυναίκες, ακόμα κι εκείνες με αναπηρίες, πώς γίνεται ο σωστός αυνανισμός, θέμα ταμπού ίσως και μέχρι σήμερα. Εξακολουθεί να διδάσκει τακτικά στη Νέα Υόρκη.
Πηγή: huffingtonpost.com