Η κοινωνία μας έχει ακόμα αρκετά ταμπού στο θέμα γυναικεία οδήγηση. Συχνά, οι γυναίκες γινόμαστε στόχοι και συχνά ακούμε άλλους να λένε «Γυναίκα είναι, σιγά που ξέρει να οδηγάει».
Πάντα με πλήγωνε να βλέπω ακόμα και το φίλο μου να πιστεύει τέτοια προκατειλημμένα σχόλια. Μέχρι να αγοράσουμε καινούργιο αυτοκίνητο, δεν είχα οδηγήσει ποτέ. Είχα πάρει το δίπλωμα παλιότερα, αλλά τώρα ξαναέκανα κάποια μαθήματα οδήγησης για να ξαναθυμηθώ, μιας και ήταν απαραίτητο για μένα.
Την πρώτη μέρα, ήμουν λίγο νευρική και φοβισμένη μαζί. Τις πρώτες 2-3 μέρες πήγε καλά. Ο φίλος μου συνέχισε να παρακολουθεί το πώς οδηγούσα. Ακολουθούσε το αυτοκίνητό μου, με επαινούσε ή με μάλωνε. Μια μέρα τον ρώτησα το λόγο, που με ακολουθούσε και μου απάντησε: «Σε ακολουθώ για τη δική σου ασφάλεια». Αποδέχτηκα το σκεπτικό του.
Την μεθεπόμενη μέρα δεν με ακολούθησε, αλλά ήρθε να με πάρει από το μάθημα οδήγησης. Την τέταρτη μέρα μαθημάτων, μου ζήτησε να οδηγήσω το δικό μας αυτοκίνητο, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω, ούτε καν να το βάλω μπροστά εξαιτίας της νευρικότητας, που με είχε πιάσει. Με κατηγόρησε με τα χειρότερα λόγια και πήγε μάλιστα να δείρει το δάσκαλο μου της οδήγησης, που δεν με είχε μάθει ακόμα να οδηγάω. Έχασα κάθε όρεξη να οδηγήσω και ένιωσα αποτυχημένη.
Με έδιωξαν από τη Σχολή Οδηγών. Ζήτησα συγνώμη για τη συμπεριφορά του τη μεθεπόμενη μέρα. Ο δάσκαλος οδήγησης έδειξε κατανόηση και με υποστήριξε. Συνέχισα τα μαθήματα και πήρα το δίπλωμα. Με τον φίλο μου χωρίσαμε. Από κάτι τόσο μικρό, έβγαλε τον αληθινό του εαυτό. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μειώνει κανέναν. Αν ο ίδιος νιώθει ανίκανος να κάνει πράγματα, να πάει σε ψυχολόγο να το λύσει. Εγώ είμαι καλά.
Ζέτα
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr