Όταν λέω σε άλλους ότι δεν θέλω να παντρευτώ, η πρώτη τους αντίδραση είναι: «Αυτά τα λες τώρα. Κάποια στιγμή θα αλλάξεις γνώμη». Ξέρω ότι δεν θα αλλάξω. Είμαι 24 ετών και γνώμη μου πάντα ήταν ότι ο γάμος είναι κάτι ανούσιο και άσκοπο. Είναι μόνο μια ευκαιρία για ένα πολύ ακριβό πάρτι και σκέτο πέταμα χρημάτων.
Μεγαλώνοντας, με ενδιέφερε περισσότερο να ζωγραφίζω ή να διαβάζω παρά να παίζω με κούκλες. Ποτέ δεν ονειρευόμουν να ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας με εκείνο το «μακρύ, γεμάτο τούλι και περλίτσες ολόλευκο φόρεμα». Θυμάμαι πάντα ότι στραβοκοίταζα τα κοριτσάκια στις κούνιες ή στο σχολείο που τραβολογάγανε τα δύστυχα τα αγοράκια και τα βάζανε με το ζόρι να παραστήσουν τους γαμπρούς στο πλευρό τους την ώρα που εκείνες είχαν κλέψει το σεντόνι της μάνας τους και είχαν τυλιχτεί για να το παίξουν νύφες. Προτιμούσα να γίνω συγγραφέας παρά νύφη.
Αυτό πιθανότατα είχε να κάνει με το γεγονός ότι οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν δυο χρονών. Φυσικά, ήμουν πολύ μικρή για να θυμάμαι το διαζύγιο σαν διαζύγιο, αλλά μερικές από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι η μαμά μου να με πηγαίνει στον πατέρα μου και να φεύγει σφαίρα μη τυχόν και πλακωθούνε πάλι και τον πατέρα μου να παραμονεύει από το παράθυρο να δει ποιος είναι ο νέος φίλος της μητέρας μου που την περιμένει στο αμάξι.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν ήμουν 12 ετών και η μητέρα μου, μου είπε σε μια κρίση ειλικρίνειας: «Μην κόπτεσαι να παντρευτείς. Δες τα χάλια μας. Κι έτσι μια χαρά είσαι». Ήταν στραβό το κλήμα το έφαγε κι ο γάιδαρος. Έτσι, όταν οι φίλοι και οι φίλες μου μιλούσαν για τον επερχόμενο γάμο τους και τις ετοιμασίες και όλα αυτά, έλεγα «Εγώ δεν θα πάρω, ευχαριστώ» και αποχωρούσα.
Όταν άρχισα να σκέφτομαι πιο σοβαρά το μέλλον μου, είδα ότι με ενδιέφεραν περισσότερο οι σπουδές μου, η επιλογή ενός καλού πανεπιστημίου και η καριέρα που θα ακολουθούσα. Ο γάμος και το διαζύγιο είχαν φέρει τόσες πολλές δυσκολίες στην οικογένειά μου (η γιαγιά μου δεν μιλούσε στη μητέρα μου για χρόνια, επειδή χώρισε με τον πατέρα μου), που συνδύασα το γάμο μόνο με χωρισμό και πόνο. Προκαλούσε περισσότερα προβλήματα απ’ ότι άξιζε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ήμουν κατά των σχέσεων. Ερωτεύτηκα κάποιον στα 18 μου και με τον καιρό μου πέταγε αστειευόμενος σποντίτσες για γάμο. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε ίσως να μου αλλάξει γνώμη. Μπααα. Ήταν ο ενθουσιασμός, που μιλούσε. Γνώμη δεν άλλαζα.
Όταν χωρίσαμε τρία χρόνια μετά, κατέρρευσα. Κάτι ήξερα και δεν άφηνα τον ενθουσιασμό μου να επικρατήσει. Ήταν η επιβεβαίωση που χρειαζόμουν. Δεν μπορούμε να μείνουμε μια ζωή με τον ίδιο άνθρωπο. Ίσως σκοπός του ανθρώπου δεν είναι ο γάμος, αλλά οι μακροχρόνιες σχέσεις.
Με τον καινούργιο μου φίλο είμαστε μαζί 3 μήνες και έχει την ίδια άποψη με μένα. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν 14 ετών και δεν βλέπει το γάμο ως μονόδρομο σε μία σχέση. Ήταν τεράστια ανακούφιση για μένα να βρω έναν «ομοϊδεάτη» μου στο θέμα αυτό. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι στην παρούσα φάση με κάποιον που ήταν υπέρ του γάμου.
Ο αδελφός του παντρεύεται τώρα το καλοκαίρι και οι προετοιμασίες είναι σκέτος εφιάλτης. Πού θα γίνει, στολισμοί, δεξιώσεις, δοκιμές μενού, που θα κάτσει ο καθένας. Σκέτο χάσιμο χρόνου. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα, όπως το να διασφαλίσουμε ότι η σχέση μας είναι πραγματικά ευτυχισμένη και υγιής. Ακούς τρελά ποσά, πεταμένα λεφτά. 20-30.000 ευρώ. Για τ’ όνομα του Θεού. Τα κρατάω και παίρνω σπίτι.
Πολλοί άνθρωποι από το περιβάλλον μου, συμπεριλαμβανομένων του καλύτερου φίλου μου και ορισμένων από τους συναδέλφους μου, είναι έτοιμοι να συναντήσουν το «τέλειο» πρόσωπο και να κάνουν έναν «τέλειο» γάμο. Πίστευα ότι όσο περνάνε τα χρόνια, τα μάτια των νέων θα «ανοίγανε» και θα βλέπανε πόσο ντεμοντέ είναι όλο αυτό. Δεν είναι όμως έτσι. Η ιδέα του τέλειου γάμου περνάει από γενιά σε γενιά και εξελίσσεται με το κόστος να ανεβαίνει ακόμα περισσότερο. Οι γυναίκες σήμερα έχουν τόσες πολλές επιλογές και μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένες και ολοκληρωμένες χωρίς γάμους και τέτοια. Ωστόσο μένουν πιστές στις παραδόσεις. Ακόμα υπάρχουν γυναίκες που παίρνουν το επίθετο του συζύγου τους! Θου Κύριε.
Ξέρω ότι ακούγομαι κυνική, αλλά δεν είμαι. Είμαι ονειροπόλα και απίστευτα ρομαντική. Απλά δεν θέλω το γάμο. Η αγάπη είναι ένα πραγματικό συναίσθημα, μια χημική διαδικασία στον εγκέφαλο, ενώ ο γάμος είναι ένας κοινωνικός περιορισμός. Δεν χρειάζεσαι ένα χαρτί – πιστοποιητικό – για να δεσμευτείς σε κάποιον. Αυτό δεν πρέπει να κάνει τη διαφορά στη σχέση σου.
Προτεραιότητα για μένα παραμένει η καριέρα μου και δεν το βλέπω να αλλάζει άμεσα.
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr