Αγαπητές μου φίλες, να σας πω κι εγώ τον πόνο μου. Είμαι 34 ετών και εργάζομαι ως ιδιωτική υπάλληλος. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα σύντροφο, πάντα ήμουν μόνη. Δεν έγινε από επιλογή, απλά ποτέ κανένας άντρας δεν με προσέλκυσε και όσοι μου άρεσαν ήταν ή παντρεμένοι ή σε σχέση.
Έτσι έφτασα 34 και είμαι ακόμα μόνη. Δεν με ενοχλεί, μόνο με κάνει να νιώθω λίγο αμήχανα μερικές φορές. Όποτε με ρωτάνε αν είμαι μόνη ή αν είμαι με κάποιον απαντώ ότι τα είχα με ένα παιδί, αλλά χωρίσαμε.
Στη δουλειά απ’ ότι φαίνεται τους κάνει μεγάλη εντύπωση η κατάστασή μου και με πειράζουν σε κάθε ευκαιρία. Εν μέρει κατανοητό γιατί είμαι η μόνη ελεύθερη στην ηλικία μου σε όλη την εταιρεία, αλλά κάπου το πράγμα παρατραβάει.
Με τα σχόλιά τους με φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση. Μια φορά μάλιστα μία μου είπε ότι δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι επιλεκτική λόγω της κακής μου εμφάνισης (πολύ συνηθισμένη και κακόγουστη σύμφωνα με τα λεγόμενά της)! Δηλαδή δώστε μου γουρούνι στο σακί να ξεμπερδεύουμε!
Ξέρω ότι από εμφάνιση πάσχω, αλλά δεν έχω εγώ θέμα και έχουν οι άλλοι; Θεωρώ πως έχω φυσική ομορφιά κι ας μην την εκτιμούν κάποιοι. Τώρα, αν αυτός είναι λόγος να με χλευάζουν οι υπόλοιποι τί να πω. Σταυρώστε με. Βαρέθηκα πια αυτή την κατάσταση.
Μου το παίζουν όλοι καλοί και ότι ενδιαφέρονται για μένα και πίσω από την πλάτη μου λένε τα μύρια όσα. Με κατηγορούν ότι φταίω εγώ για την κατάστασή μου και ότι δεν κάνω τίποτα για να βελτιώσω την ποιότητα ζωής μου. Ξαναλέω. Τι τους νοιάζει; Τους ζήτησε κανείς τη γνώμη τους ή τη βοήθειά τους; Αλλά έτσι έχουν μάθει να ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν.
Τους έχω πει χιλιάδες φορές ότι δεν είναι κακό να είσαι μόνος/η και ότι δεν παύω να είμαι ευτυχισμένη επειδή δεν έχω άντρα και παιδιά στο πλευρό μου. Πώς αλλιώς μπορώ να τους πείσω να μην ανακατεύονται και να μην ασχολούνται με μένα; Δεν θέλω να χαλάσω τις σχέσεις μου μαζί τους, αλλά με κάποιο τρόπο πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό.
Άρτεμη