Το ονόμα μου; Ας πουμε Μαρία. Η τελευταία μου σχέση κράτησε 5 μήνες, ζούσα τον απόλυτο έρωτα, έτσι τουλάχιστον νόμιζα.
Τον γνώρισα μέσω facebook, έδειχνε άνθρωπος που ξέρει τί θέλει, τί ζητάει. Αυτός χωρισμένος με παιδιά 43 ετών, εγώ ελεύθερη 35 ετών. Η ηλικία και τα παιδιά δεν με ενόχλησαν, αντιθέτως σκέφτηκα ότι στην ίδια θέση θα μπορούσα να είμαι και εγώ. Όλα καλά ως εδώ.
Κανονίζουμε για καφέ, βρισκόμαστε και βλέπουμε ότι ταιριάζουμε σε πολλά. Κάνουμε σχέση και τα πάμε εκπληκτικά καλά, μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τις ώρες, ανταλλάσσαμε μηνύματα από το πρωί ως το βράδυ. Δεν βρισκόμασταν πολύ διότι δούλευε πολλές ώρες, παρ’ όλο που δεν έμενε πολύ μακριά από εμένα.
Οκτώβριο κάναμε σχέση, Μάρτη τη διέλυσε. Στον ενάμιση μήνα της σχέσης μας, ζήτησε να συγκατοικήσουμε επειδή δεν βλεπόμασταν συχνά και έτσι θα ήμασταν καλύτερα. Αρχές Νοεμβρίου, ζήτησε να γνωρίσει τους γονείς μου για να ξέρουν οι δικοί μου, με ποιόν βγαίνει το παιδί τους. Του είπα ότι ήταν νωρίς για κάτι τέτοιο αλλά το ήθελε πολύ, οπότε γνωρίστηκαν. Οι γονείς μου ενθουσιασμένοι που η κόρη τους βρήκε κάτι καλό και όλα κυλούσαν ήρεμα. Η σχέση στα καλύτερά της, εγώ πετούσα στα σύννεφα.
Το θέμα της συγκατοίκησης έπεσε ξανά στο τραπέζι από εκείνον με σκοπό να τη πραγματοποιήσουμε το Πάσχα, να βρούμε διαμέρισμα κλπ. Εγώ μέσα στη τρελή χαρά έκανα όνειρα. Ας μου έλεγε κάποιος πως όταν κάνουμε όνειρα Ο Θεός γελάει, αχ ας μου το έλεγε!
Μέσα Μαρτίου και αφού είχαμε να βρεθούμε ένα μήνα λόγω δικής του κούρασης και φόρτου εργασίας όπως έλεγε, κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ό,τι θέλει να μιλήσουμε. Από μέρες όμως δεν τον ακουγα καλά. Μου είπε ότι ήθελε να χωρίσουμε, ότι όσο πλησίαζε ο καιρός να συγκατοικήσουμε τόσο πνιγόταν, ότι δεν άντεχε άλλο τη κατάσταση που ζούσαμε. Έμεινα άναυδη με το τηλέφωνο στο χέρι να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. Μου είπε ότι συζήτησε με τον εαυτό του, ότι εγώ έδινα για εμάς και αυτός δεν μπορούσε να δώσει. «Προσπάθησα και δεν μου βγήκε» ήταν επί λέξει, οι κουβέντες του. Ότι είμαι πολύ καλή γι’ αυτόν και μου αξίζει κάποιος καλύτερος.
Όταν τελειώσαμε τη συζήτηση τον ρώτησα γιατί δεν είχε το θάρρος όλα αυτά να μου τα πει από κοντά και επικαλέστηκε ψυχολογικά προβλήματα που τον εμπόδιζαν να είμαστε μαζί αφού δεν αισθανόταν πλέον τίποτα.
Κι αφού έπαθα το σοκ και δεν έμεινα στον τόπο με αυτά που άκουσα, αναρωτιέμαι: Αφού δεν σου βγήκε, γιατί έκατσες τόσο καιρό; Γιατί μου υποσχέθηκες πράγματα που δεν ήσουν σε θέση να πραγματοποιήσεις; Δεν θέλω κανέναν στη ζωή μου με το ζόρι, δεν θέλω ψέματα, αλήθειες μόνο θέλω. Δεν ζήτησα τίποτα παράλογο, τίποτα πρόσθετο. Όλα τα ζήτησες εσύ. Συγκατοίκηση, γνωριμία με τους γονείς, εγώ δεν ζήτησα τίποτα, αντιθέτως σου είχα πει ότι ήταν νωρίς.
Μετά το τελευταίο μας τηλεφώνημα που ήταν και το τελειωτικό, αναρωτιέμαι αν ένιωσες κάτι για μένα τελικά. Κοντεύω να τρελαθώ μετά από τόσο καιρό και απαντήσεις δεν παίρνω. Δεν απαντάς στα μηνύματα και στα τηλέφωνα. Τί ένιωσες και έκατσες τόσο καιρό μαζί μου; Γέμισες το κενό σου ή μας δούλευες κανονικά; Δεν έχω πλέον άλλες εξηγήσεις, δεν μπορώ να σκεφτώ. Σίγουρα δεν ένιωσες όπως εγώ.
Κρίμα. Μακάρι να νιώσεις τί θα πει αγάπη. Μακάρι στην επόμενη που θα βρεις να μην είσαι τόσο παρορμητικός όπως ήσουν εμένα. Κρίμα να τη τρέχουμε και αυτή σε ψυχολόγο επειδή εσύ…προσπάθησες αλλά δεν σου βγήκε….
Μαρία
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr